Όταν τον Μάιο του 2021 έγινε γνωστό πως ο Ράζβαν Λουτσέσκου επιστρέφει, όσοι γνώριζαν το μοτίβο της δουλειάς του, προφανώς και έσκασαν ένα χαμόγελο. Οι αντίπαλοι δε, αντιλήφθηκαν πως το διάστημα που αποχώρησε και ο ΠΑΟΚ δεν κατάφερε να στήσει ένα πετυχημένο πρότζεκτ πατώντας πάνω στο αήττητο πρωτάθλημα και νταμπλ, ήταν και το τελευταίο που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν.

Προφανώς ο Ρουμάνος το καλοκαίρι, είχε να αντιμετωπίσει μία κατάσταση άκρως αντιποδοσφαιρική. Το πρότζεκτ χωρίς αθλητικό διευθυντή και με ανθρώπους που δεν έχουν σοβαρή αντίληψη της λειτουργίας της αγοράς, είχε βαλτώσει και το ρόστερ έδειχνε μπερδεμένο. Η υπερβολική αυτοπεποίθηση του Λουτσέσκου, του έδωσε ζωή αλλά όχι εσαεί.

Ένα από τα σοβαρά θέματα που αντιμετώπισε ο ΠΑΟΚ στη διετία που έλειψε ο Ράζβαν, το είχε πει σε κάποια φάση ο Κρέσπο. Δεν πίστευε κανείς πως μπορεί να στηθεί κάτι σοβαρό. Ήταν κάτι που αντιλήφθηκε άμεσα ο προπονητής.

Για να πάρει βέβαια τις αποφάσεις του, έπρεπε να περάσει χρόνος. Μία χρονιά που ξεκινούσε με τους Τέιλορ, Βαρέλα, το δίδυμο Σβαμπ – Κούρτιτς, χωρίς τον Μπίσεσβαρ που ήταν κάπου με την εθνική Σουρινάμ, χωρίς πλάγιους μεσοεπιθετικούς και με τον Νέλσον Ολιβέιρα στη κορυφή της επίθεσης, ήταν λογικό να αλλάξει για να βρεθεί μία ισορροπία.

Ο Λουτσέσκου χρειάστηκε χρόνο, έχοντας βέβαια να αντιμετωπίσει και τον τραυματισμό του τελευταίο που ήταν σημαντική σταθερά του.

Χρειάστηκε περίπου ένας γύρος για να γίνει σαφές πως το πρότζεκτ Λύρατζη έχει πολύ πιο μεγάλο ενδιαφέρον από αυτό του Τέιλορ, τόσο περίπου χρειάστηκε για να επιστρέψει ο Ίνγκασον και να γίνει κατανοητό πως ο Βαρέλα είναι περισσότερο μάνατζερ του παιδιού του παρά ποδοσφαιριστής, τόσο χρειάστηκε για να αποδεχτεί ο Ρουμάνος πως ο ποδοσφαιριστής Τσιγγάρας όχι μόνο υπάρχει αλλά είναι και η λύση στο πρόβλημα της αμυντικής μετάβασης, τόσο χρειάστηκε για να συνέλθει ο Άκπομ από το αποτυχημένο πέρασμά του από την Τσάμπιονσιπ, τόσο χρειάστηκε ο Μιτρίτσα για να καταλάβει πως το πρωτάθλημα που παίζει δεν έχει καμία σχέση με αυτό της Σαουδικής Αραβίας και το MLS, τόσο χρειάστηκε για να παρθεί η απόφαση πρόσληψης κανονικού αθλητικού διευθυντή για να μας αφήσει χρόνους το μοντέλο του σκάουτινγκ.

Το τελευταίο, η παρουσία του Ζοσέ Μπότο, έφερε μάλιστα έναν άλλο αέρα στο κλαμπ γιατί πρώτον έφυγαν αρμοδιότητες που δεν ήθελε να κουβαλά ο Λουτσέσκου στους ώμους του και δεύτερον, ήρθαν δύο κανονικοί ποδοσφαιριστές, χρήσιμοι με το καλημέρα στο ροτέισον όπως οι Σάστρε και Σοάρες.

Για τον ΠΑΟΚ πλέον τα πράγματα είναι πιο εύκολα και δεν στέκομαι στο αν θα ανταποκριθεί από εδώ και πέρα στους φετινούς του στόχους. Το αν θα προχωρήσει και άλλο στην Ευρώπη ή θα πάρει το κύπελλο, είναι καθαρά θέμα στιγμών. Οι σειρές θα κριθούν στις λεπτομέρειες.

Είναι πιο εύκολα, γιατί ο προπονητής έχει στήσει τις βάσεις, έχει μεταδώσει τη σωστή νοοτροπία, έχει ένα ισχυρό γκρουπ και το βασικότερο, ξέρει τι χρειάζεται για την εξέλιξη.

Το επόμενο κομμάτι του παζλ που περιμένουμε να μπει, είναι ο Νέλσον Ολιβέιρα, που θα προλάβει έξι – επτά αγώνες μίνιμουμ μέχρι το τέλος της σεζόν. Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν το καλοκαίρι.

Σε πρώτη φάση, ο Λουτσέσκου έχει επιβάλλει το μοτίβο του, έχει βρεις τους ρόλους που του δίνουν τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει σε τρεις διοργανώσεις μέχρι το τέλος της σεζόν και παράλληλα, ο Μπότο έχει ανανεώσει τον Ίνγκασον, ο Ζίφκοβιτς είχε ανανεώσει νωρίτερα και από τα όσα αντιλαμβάνομαι έχει ξεκινήσει να δουλεύει περιπτώσεις παικτών προς πώληση με πρώτη αυτή του Αγκούστο.

Ο ΠΑΟΚ έχει βάλει τις βάσεις του, ξέρει πλέον να πουλάει, έχει τον άνθρωπο που ξέρει να στοχεύει ακριβώς στο προφίλ παικτών που θέλει η ομάδα και πάει παρακάτω.

ΥΓ. Για τον πόλεμο που δέχεται ο Ιβάν σε όλα τα επίπεδα, έχετε καταλάβει όλοι το τι συμβαίνει και δεν χρειάζεται ανάλυση. Αυτό που ξέρω καλά, είναι πως τίποτα δεν μπορεί να τον ακουμπήσει, πως επηρεάζεται και αυτός όπως όλοι οι επιχειρηματίες παντού από τον πόλεμο, πως διαχειρίζεται με ψυχραιμία μία εχθρική κυβέρνηση μέχρι να έρθει η στιγμή που θα κάνει τις κινήσεις του.

Το θέμα πλέον δεν αφορά τον Ιβάν αλλά εμάς. Σε μία εποχή που η ακρίβεια λυγίζει τον Έλληνα πολίτη, η Θεσσαλονίκη είναι πάλι στο στόχαστρο των γνωστών συμφερόντων. Σα να έχουν στοχεύσει σε μία αιώνια μιζέρια της. Σα να μη θέλουν ποτέ να υπάρχει ένας σοβαρός επιχειρηματίας σε αυτή που να έχει τις δυνάμεις να την κάνει ανταγωνιστική.