Πραγματικά δεν έχω πρόβλημα να παίζει ο ΠΑΟΚ τελικούς στην Αθήνα, αρκεί οι όροι να είναι δίκαιοι και η αντιμετώπιση των ανθρώπων που αφήνουν τα σπίτια τους να είναι αυτή που πρέπει.

Το περασμένο Σάββατο, ζήσαμε μία κατάσταση – ντεζαβού, κάτι που στον προσωπικό μου κώδικα είναι μη ανεκτό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η αστυνομία συμπεριφέρεται στον κόσμο του ΠΑΟΚ χυδαία. Πλέον αυτό αποτελεί μοτίβο. Και είναι ένας από τους δύο άξονες που προσωπικά πιστεύω πως ο ΠΑΟΚ «στήθηκε» έτσι ώστε να χάσει το κύπελλο και βέβαια τις εντυπώσεις. Ο άλλος άξονας βέβαια, είναι ο αγωνιστικός – διαιτητικός.

Τι ζήσαμε το Σάββατο και τι πέρασε προς τα έξω.

Πρώτα απ όλα, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έβλεπα οπαδούς των δύο ομάδων σε κοινούς χώρους χωρίς να ανοίγει μύτη. Ήταν η μοναδική φορά που δεν υπήρχε ίχνος τοξικότητας και άπαντες ήταν έτοιμοι απλά να παρακολουθήσουν έναν αγώνα.

Μέσα στο γήπεδο, τα επεισόδια ξεκίνησαν από τους Παναθηναϊκούς και έναν μικρό τους πυρήνα. Λίγο μετά, εμφανίστηκε ένας μικρός πυρήνας και στη πλευρά του ΠΑΟΚ. Από τους 50 χιλιάδες ανθρώπους, στα επεισόδια συμμετείχαν 200 άνθρωποι το πολύ.

Θα μπορούσα να μιλήσω για ανικανότητα της αστυνομίας να το ελέγξει, αλλά θα ήταν πολύ βολικό για αυτή. Όπως και στον τελικό του Βόλου ο διευθυντής των μέτρων τάξης, έβγαλε τη διμοιρία από τη πεζογέφυρα ενώ είχε αποφασιστεί το αντίθετο, έτσι και το Σάββατο ζήσαμε ύποπτες συμπεριφορές.

Για 100 και 100 μπαχαλάκηδες, ξεκίνησε η αλόγιστη χρήση χημικών. Και μάλιστα, το πλέον ύποπτο ήταν το γεγονός πως χωρίς ουσιαστικό λόγο, η πρώτη μαζική χρήση χημικών έγινε 2 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα. Κάτι που ανάγκασε τον Λαόθ να αναβάλει την έναρξη.

Κατά τη διάρκεια της διακοπής, ο κόσμος που έβγαινε έξω για να βρει τα νερά που δεν υπήρχαν, μία καντίνα για 22 χιλιάδες ανθρώπους – εδώ να ενημερώσω πως ούτε στα δημοσιογραφικά είχαμε νερά, μόνο οι VIP είχαν – δεν μπορούσαν να μπούνε γιατί η αστυνομία τους έβλεπε σαν κατσαρίδες και τους πετούσε χημικά, κάτι που συνέβη και στο ημίχρονο, εκεί όπου υπήρχε και εμφάνιση της μάνικας.

Τον ρόλο της αστυνομίας μπορούμε να τον κατανοήσουμε και από τα βίντεο. Να παρακολουθούν τα stuff του ΠΑΟ να προχωράνε προς το πέταλο, να κάνουν επίθεση, να είναι δίπλα, να μη παρεμβαίνουν και αμέσως μετά, να ρίχνουν δακρυγόνα στη κερκίδα των ΠΑΟΚτσήδων.

Διαβάζω κάποια ζώα που δίνουν δίκαιο στην αστυνομία για την χρήση χημικών, προφανώς γιατί δεν αντιλαμβάνονται που γινόταν αυτή. Όποιον πάρει ο Χάρος πραγματικά. Δεν τους απασχολούσε. Γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, όλοι μέσα. Για εκατό μπαχαλάκηδες που αντίστοιχοι υπήρχαν και απέναντι. Εκεί δεν είδαμε εκτεταμένη χρήση χημικών βέβαια, κάτι ψιλά στην αρχή.

Το κερασάκι στην τούρτα, ήταν το ξύλο στους παράγοντες και την ασφάλεια του ΠΑΟΚ όταν κατέβηκαν στα αποδυτήρια να διαμαρτυρηθούν στον Λαόθ για τα όργια που έκανε. Κάτι πρωτοφανές στα ελληνικά χρονικά, μιας και ουδέποτε έχει καταγραφεί κάτι αντίστοιχο.

Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, ζήσαμε την απόλυτη κρατική αλητεία η οποία μάλιστα δεν καταγράφηκε ποτέ real time από τα «αντικειμενικά» ΜΜΕ, τα οποία παρουσίασαν την κατάσταση έτσι ώστε να τη νομιμοποιεί. Και βέβαια, τσαλακώνοντας την εικόνα των οπαδών του ΠΑΟΚ που ταξίδεψαν οι περισσότεροι χίλια χιλιόμετρα και δέχονταν καθ όλη την διάρκεια του αγώνα δακρυγόνα και κρότου λάμψης, δεν είχαν νερό να πιούνε και βίωναν ότι χειρότερο θα μπορούσε να βιώσει ένας άνθρωπος που απλά θέλει να παρακολουθήσει ένα παιχνίδι.

Σε όλα αυτά βέβαια, προσθέτουμε και την εικόνα του διαιτητή Λαόθ. Τον ρόλο του Κλάτενμπεργκ τον έχουμε αντιληφθεί καιρό τώρα. Μετά το ραντεβού του με τον Αυγενάκη το γύρισε το μπιφτέκι και παίζει 100% υπέρ του Ολυμπιακού. Η χθεσινή τοποθέτηση του Άγγλου για το Χάντερσφιλντ – Νότινχαμ, με έκανε και γέλασα μετά από μέρες. Δεν κρατά ούτε τα προσχήματα.

Ο Λαόθ λοιπόν, μπήκε στο παιχνίδι απλά για να χαλάσει το μυαλό του ΠΑΟΚ. Το πως και το γιατί δεν μπορώ να το ξέρω, αλλά το είδα να συμβαίνει. Η κίτρινη στον Αγκούστο ήταν το ξεκάθαρο μήνυμα, το είχαμε ξαναζήσει άλλωστε και με τον Σπάθα και τον Γκαρσία το 2010. Μετά ήρθε το αστείο πέναλτι, μετά ήρθε η διακοπή, με τον Αϊτόρ να δείχνει τα γεννητικά του όργανα στη κερκίδα και να μη τιμωρείται ποτέ. Έφυγε ένα ημίχρονο που και πάλι θα μπορούσε να μη στοιχίσει αν ο Άκπομ ήξερε να πετύχει την μπάλα με το κεφάλι και όχι με τον ώμο.

Προφανώς ο Λαόθ κατάλαβε πως αυτά που έκανε μπορούσαν να ξεκινήσουν εμφύλιο και άρχισε την διαχείριση. Χαρίσει την δεύτερη κίτρινη στον Αγκούστο, γνωρίζοντας βέβαια τι έχει κάνει στη πρώτη, αλλά μετά, όλα τα κρίσιμα σφυρίγματα … εξαφανίζονται. Το φάουλ εκτός περιοχής στον Καντουρί, το φάουλ εκτός περιοχής στον Σβαμπ, η ανατροπή του Μιτρίτσα. Ο Παναθηναϊκός στέφθηκε κυπελλούχος και ο Λαόθ έκανε τη δουλειά για την οποία είχε κληθεί.

Μη μου πει κανείς πως είναι διαιτητής ελίτ και δεν τα κάνει αυτά, γιατί για να γίνει κάποιος ελίτ διαιτητής αυτά κάνει. Είχαμε και τον Μίχελ στην οικογένειά μας, το ξέρουμε καλά το έργο.

Ο ΠΑΟΚ πήγε στην Αθήνα σαν πρόβατο στη σφαγή. Με διαιτητή στο κόλπο, με αστυνομία στο κόλπο, με ΜΜΕ που το μόνο που τους απασχολούσε ήταν το αν θα επιστρέψει ο ΠΑΟ στους τίτλους. Το πως, δεν τους απασχόλησε ποτέ.

Αυτό έγινε και το ξέρουμε όλοι. Το ξέρει όλος ο ΠΑΟΚ. Από τον Ιβάν Σαββίδη μέχρι και τους παίκτες της Κ11, από τον μεγαλύτερο ηλικιακά οπαδό μέχρι τον μικρότερο, από τον μπαρουτοκαπνισμένο δημοσιογράφο του ΠΑΟΚ μέχρι και αυτόν που βγήκε τώρα από τη σχολή.

Υπάρχουν δύο δρόμοι λοιπόν για τον σύλλογο ΠΑΟΚ. Ο ένας, είναι να αποδεχτεί πως όποτε γουστάρουν θα του κλέβουν πρωταθλήματα και κύπελλα, ο δεύτερος, είναι να στήσει ένα σοβαρό σύστημα που θα αποτελείται ΜΟΝΟ από ταγμένους σε αυτόν, που θα είναι σε θέση να αντιμετωπίζει αυτές τις καταστάσεις.

Για τα αγωνιστικά θα μιλήσουμε μετά. Και εκεί υπάρχουν πολλά που μπορούμε να πούμε και να αναλύσουμε.