Με ενδεκάδα Πασχαλάκη, Τέιλορ, Σίντκλεϊ, Κρέσπο, Βαρέλα, Μιχάι, Σβαμπ, Μουργκ, Μίτριτσα, Μπίσεσβαρ, Άκπομ, πας μακριά; Για αρχή, παίζεις αναγκαστικά 5-4-1, η τριάδα στην άμυνα σου καλύπτει κάπως τα κενά στον κεντρικό άξονα, δύο-τρεις φάσεις θα στις βγάλουν οι μέσοι, στο γκολ θα είσαι δύσκολος, αργός θα είσαι σίγουρα, αλλά με την εμπειρία και την προσωπικότητα, θα τα κυνηγήσεις τα πλέι-οφ Τέλος πάντων, δεν τρομάζουμε πια, αυτή την 11άδα δεν θα τη δούμε ποτέ, γιατί αν όλα πάνε προς τα εκεί που δείχνουν, μέχρι να βγει ο Ιούλιος και οι έντεκα αυτοί θα έχουν αποχωρήσει από τον ΠΑΟΚ –οι 6 έχουν φύγει ήδη, τους άλλους 5 μάλλον τους περιμένoυμε.

Αν με ρωτούσατε αν θα ήθελα να μείνει κάποιος από όλους αυτούς θα σας έλεγα τα βασικά: τον Κρέσπο για να γίνει ομαλά η μετάβαση στον Μιχαηλίδη μέσα στη σεζόν και να πάμε στα σίγουρα στα προκριματικά του καλοκαιριού και τον Σβαμπ, όχι γιατί δεν χρειάζεται ένας πιο γρήγορος χαφ, αλλά γιατί κατά τη γνώμη μου ο Κούρτιτς δεν πρόκειται να κάνει άλλη χρονιά σαν την περσινή και αν μπορούσε να επιλέξει έναν από τους δύο ο ΠΑΟΚ θα επέλεγα τον Αυστριακό μαζί με μια μεταγραφή καινούριου.  Σκέφτομαι και 2-3 ακόμα, αλλά ο Άκπομ είναι ακριβός για ρολίστας, ο Μιχάι θέλει να παίζει και θα είναι άκεφος και στο στοίχημα δεν έχει μπει ακόμα ποντάρισμα για το πόσες φορές θα πέσει κάτω ένας παίκτης για να κρατήσουμε τον Μίτριτσα να κονομήσουμε από τα over.

Κι όμως, μας αρέσει δε μας αρέσει αυτοί οι παίκτες είναι πάνω από 400 παιχνίδια της περασμένης περιόδου. Και το να στερείται μια ομάδα ποδοσφαιριστές που έπαιξαν 400 παιχνίδια την περασμένη σεζόν είναι εντελώς αντι-ποδοσφαιρικό. Ίσως ελάχιστα λιγότερο αντι-ποδοσφαιρικό από τον τρόπο που στήθηκε ο περσινός ΠΑΟΚ. Και αυτό δεν είναι χωρίς συνέπειες. Αν πέρσι αυτή η παντελώς ανορθόδοξη και άνιση ομάδα κατόρθωσε με τον χαρακτήρα να κλέψει μερικές κρίσιμες βραδιές και να φτάσει στους 8 ευρωπαϊκής διοργάνωσης, η εφετινή κινδυνεύει μέχρι να ισορροπήσει να βρεθεί να παίζει σε μία μόνο διοργάνωση, μία φορά την εβδομάδα και να κυνηγά –το υποψιαζόμαστε όλοι μας λίγο- ανεμόμυλους. Ναι, το κρίσιμο ερώτημα του εφετινού ΠΑΟΚ –το πρώτο κρίσιμο ερώτημα τέλος πάντων- είναι αν θα καταφέρει να βγει ζωντανός από τους καλοκαιρινούς αγώνες.

Διαβάζω διάφορους στα ΠΑΟΚτσήδικα social media –όπου το κλίμα μοιάζει ολοένα και πιο πολύ με αυτό των τοξικών βάλτων που φτιάχνει ο γιος μου στο Minecraft- να γράφουν: «Δηλαδή δε μπορούμε να περάσουμε τη Λέφσκι με αυτούς που έμειναν, συν τον Νέσμπεργκ και τον Κουαλιάτα;». Μπορούμε. Όπως επίσης εύκολα μπορούμε και να αποκλειστούμε. Γιατί σε ένα μήνα από τώρα «αυτοί που έμειναν συν τον Νέσμπεργκ και τον Κουαλιάτα» δεν θα αποτελούν ακόμα ομάδα, ενώ οι άλλοι μάλλον θα είναι τέτοια. Κι αν περάσουμε ακολουθούν άλλοι δύο. Το 2018 ο ΠΑΟΚ διαχειρίστηκε το σοκ του καλοκαιριού τον Χειμώνα γιατί έπεσε σε ένα πρωτάθλημα στο οποίο όλοι έχαναν βαθμούς –πράγμα σπάνιο στην Ελλάδα- και γιατί ακόμα ο κόσμος δεν είχε συνηθίσει σε τίτλους και παρόλη την τοξικότητα, το να βλέπει την ομάδα μέσα στο πρωτάθλημα και το κύπελλο, κρατούσε ζωντανό το σόου.

Η Λέφσκι είναι κάτι σαν Παναθηναϊκός: πολύς κόσμος, μεγάλη ιστορία, τεράστια παρακμή, οσμή αναγέννησης. Τα ματς του Ιουλίου θα τα παίξει, με την αυτοπεποίθηση ότι η ιστορία της χρωστάει κάτι εδώ και χρόνια. Δεν υπάρχει αμφιβολία: θα ήταν προτιμότερο σε αυτή τη φάση ο ΠΑΟΚ να βρει απέναντί του έναν οργανισμό που το τι θα κάνει να μην απασχολεί φανατικά κανέναν. Πόσο μάλλον που είναι εντελώς εμφανές ότι από την πλευρά του δεν επενδύει εφέτος σε έτοιμη ποιότητα και χαρακτήρα, αλλά σε προοπτική. Όσο βέβαιοι μπορεί να είμαστε ότι στην πορεία ο Λουτσέσκου θα φτιάξει μια καλή ομάδα με το νέο υλικό, τόσο βέβαιο είναι ότι τον Ιούλη ο ΠΑΟΚ θα μοιάζει με νεογέννητο ζώο που θα προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια του.

Σημαίνει αυτό ότι δεν είμαστε φαβορί απέναντι στη Λέφσκι; Όχι. Αλλά στην προοπτική των τριών προκριματικών γύρων, η πιθανότητα του ΠΑΟΚ να τους περάσει όλους –υπό κανονικές συνθήκες- προσεγγίζει το 0,5 –ή όπως το λέμε συνήθως, 50-50. Υπάρχει τρόπος να το αυξήσει το ποσοστό αυτό, χωρίς βέβαια να χαλάσει τον σχεδιασμό; Στο δικό μου το μυαλό έχει κολλήσει ότι η παρουσία 1-2 παικτών που να καταλαβαίνουν πού παίζουν και γιατί παίζουν, και θα χωρούσαν σε αυτόν τον σχεδιασμό, θα βοηθούσε τα μάλα. Ο Λημνιός τραυματίστηκε, ο Πέλκας μάλλον δεν βιάζεται να γυρίσει, αλλά παίκτες που έχουν ιδέα από τη μυρωδιά της Τούμπας υπάρχουν. Αρκεί να μην είναι ο Δώνης.

ΥΓ: Μεγάλωσα με την ιδέα ότι ο κόσμος του ΠΑΟΚ είναι κάτι σαν οπαδική αυθεντία, δεν κάνει ποτέ λάθος. Το ότι ζούσα στην Αθήνα μεγάλωνε αυτόν τον μύθο. Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι οι μύθοι πάντα ενέχουν υπερβολή. Ζήσαμε άλλωστε ένα καλοκαίρι που ένας μεγάλο μέρος του λαού του ΠΑΟΚ πανηγύριζε που πουλούσαμε τον Πέλκα και αγοράζαμε ακριβότερα στη θέση του τον Μουργκ –η περίοδος του «τον βάζω κορδέλα και τον πάω εγώ στο αεροδρόμιο» και του «σας γλεντάει ο Ρέμπε». Αυτό που γίνεται πλέον όμως, έχει περάσει κάθε όριο. Κάτω από ΚΑΘΕ είδηση που αφορά τον ΠΑΟΚ, υπάρχει ένας ορυμαγδός από κραυγές μίσους εναντίον των πάντων. Ένας μικρός θεούλης, πιάνοντας καλά το κλίμα των ημερών, έγραψε κάπου: «Πούλο όλοι. Παίκτες, προπονητής, διοίκηση» -αφημένος φαντάζομαι στην ενόρμηση του θανάτου και της εξαφάνισης. Αδέρφια, ηρεμήστε. Ποδόσφαιρο είναι. Το αγαπάμε γιατί μας δίνει την ευκαιρία να δενόμαστε με φανέλες και παίκτες και να αισιοδοξούμε χωρίς λόγο για κάτι μέσα στη μαυρίλα. Αλλιώς, υπάρχει το fight club: μαζευόμαστε σε ένα υπόγειο και δερνόμαστε όλοι με όλους μέχρι να μην υπάρχει αύριο.