Ο Δημήτρης Θάνος, μίλησε στη “Δίκη του Open” για τη μάχη που έδωσε με την κατάθλιψη και τον αλκοολισμό, από το 2015.

“Επί τρία χρόνια ήμουν παρατηρητής Γ’ Εθνικής, φέτος ανέβηκα στη Super League 2. Με ενδιαφέρει απλά να προσφέρω στον χώρο. Σε μένα πρώτα ήρθε η κατάθλιψη. Η ΕΠΣ Ηπείρου στα Ιωάννινα και η ΚΕΔ με βοήθησαν. Έχω περάσει από ΚΕΘΕΑ, από την κλινική που έκανα την απεξάρτησή μου. Είμαι πάρα πολύ ευαισθητοποιημένος σε αυτό το κομμάτι και θέλω να βοηθήσω ανθρώπους να μπορέσουν να ανακαλύψουν τα πρόδρομα συμπτώματα. Δεν είναι κακό να επισκεφτεί κανείς ψυχολόγο και να πάρει αγωγή. Διαφορετικά μπορεί να καταφύγει στην αυτοΐαση και να το κάνει με το λάθος φάρμακο. Η κατάθλιψη ήρθε μετά τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας μου από εγκεφαλικό ανεύρυσμα. Διαπίστωσα τις πρώτες κρίσεις πανικού. Το πρώτο πρόβλημα είναι ο ύπνος. Ο εργοφυσιόλογος μού στάθηκε πάρα πολύ, μιλούσαμε πολύ στο τηλέφωνο“, ανέφερε αρχικά ο πρώην διαιτητής και συνέχισε:

“Δεν υπήρχε αλκοόλ για μένα γιατί έπρεπε να έχω μια φυσική κατάσταση. Το αλκοόλ κάνει ότι και τα υπόλοιπα ναρκωτικά. Αν θέλεις ένα ποτήρι κρασί για να κοιμηθείς, μετά θα θες δύο και τρία. Αρχικά αμφισβήτησα τον ψυχολόγο. Το 2018 κατάλαβα ότι πλέον δεν τραβάω και παραιτήθηκα. Η κατάθλιψη μεταμορφώνεται σε πάρα πολλά στην καθημερινότητα. Σε μένα ήταν οι κρίσεις πανικού και η αργή έλευση του ύπνου. Ινιέστα, Μπουφόν, Αντριάνο και άλλοι μεγάλοι αθλητές μίλησαν για το πρόβλημά τους. Τουλάχιστον όσοι έχουμε μια αναγνωρισιμότητα καλό είναι να μιλάμε. Έλεγα θα το λύσω μόνος μου. Και αυτό είναι λάθος. Όταν κάποιος διαγιγνώσκεται με κατάθλιψη πρέπει να ζητήσει βοήθεια. Η ίαση με τη φαρμακολογία να έχει προχωρήσει στα ύψη και με την ψυχανάλυση μπορεί να είναι εύκολη. Διαφορετικά μπορεί να γίνει γάγγραινα. Μετά από 5-6 συνεδρίες διαγνώστηκα. Μου είπε θα πάρεις την αγωγή, δεν το δέχτηκα. Προσπάθησα να κάνω αυτοΐαση, μόλις έσβησα τα φωτά της διαιτησίας γιατί δεν είχα άλλο να δώσω. Είχα κοντά στα 100 ματς Super League μαζί με το Κύπελλο, ήμουν 39 και μπορούσα να έχω άλλα 6 χρόνια. Θεώρησα σκόπιμο να παραιτηθώ, και από τη στιγμή που μέχρι εδώ ήμουν είπα ευχαριστώ που έγινα γνωστός μέσα από τη διαιτησία.

Πρέπει κάποιος να είναι εθισμένος με τη διαιτησία, αλλιώς δε γίνεται. Περνούσα έξω από το γήπεδο και μου ερχόταν να κλάψω. Βρήκα καταφύγιο στο αλκοόλ. Ήταν επώδυνη κατάσταση για μένα και τους γύρω. Διήρκεσε 8 μήνες. Έφτασα να ξυπνάω το πρωί και να θέλω να πιώ για να μην τρέμουν τα χέρια μου. Όταν έφτασα 112 κιλά, κοιτάχθηκα στον καθρέφτη και είπα “τι κανεις”. Με βοήθησε η γυναίκα μου και την ευχαριστώ πολύ. Την είχα κάνει συνεξαρτώμενη με το να κυνηγάει έναν εξαρτημένο αφήνοντας τις δικές της ανάγκες. Είπα «βάλε έναν σάκο και πάμε σε κλινική». Επέλεξα μια στην Αθήνα και έκανα ένα κλειστό πρόγραμμα 35 ημερών χωρίς κινητό μόνο τηλεόραση και χωρίς τη σύζυγό μου. Στην κλινική γνώρισα ζωγράφους, ξενοδόχους, εστιάτορες, χρηματοοικονομικούς συμβούλους, ανθρώπους με πρόβλημα με τον τζόγο. Εκεί έγινε η ίαση. Μόλις βγήκα από την κλινική και παραδέχτηκα το πρόβλημα. Αν δεν το παραδεχτείς, θα μείνεις στο αρχικό στάδιο. Για μένα το υποστηρικτικό περιβάλλον ήταν η γυναίκα μου, η οικογένεια της συζύγου μου. Όταν είπα για το πρόβλημα δεν με κατηγόρησε κανένας και μου έδωσε την ώθηση να πάω να το παλέψω. Η οικογένεια ανέλαβε τον ρόλο της αναστήλωσής μου. Πλέον είμαι ο Δημήτρης Θάνος με περισσότερες γνώσεις. Αν πέσεις, πρέπει να σηκωθείς. Αν κάποιος άνθρωπος με τα ίδια συμπτώματα με ακούει, να μη διστάσει να ζητήσει βοήθεια. Για να είμαι καλά πρέπει να συνεχίσω δυο πράγματα, την ψυχανάλυση και τον αθλητισμό που τα κάνω μέχρι σήμερα. Και πάντα σε τραπέζια όταν με πίεζαν για κανένα παραπάνω ποτήρι λέω “είμαι αλκοολικός”, όχι “ήμουν αλκοολικός”. Μια φορά αλκοολικός, για πάντα αλκοολικός. Δε σημαίνει ότι επειδή το έκοψα δεν μπορώ να ξανακυλήσω. Δεν ντρεπόμουν. Λίγο η έκφραση «ψυχοφάρμακα» είναι κάπως. Λες «θα πάρω ψυχοφάρμακα»; Αν τα χρειάζεσαι, ναι!“.

Όσο για την κατάθλιψη; Πρόσθεσε: “Παντού, οποιοδήποτε σύμπτωμα είναι σημάδι. Μη χάνετε χρόνο. Εγώ βγήκα να μιλήσω γιατί με συγκλονίζει το ότι ακούμε για τόσες αυτοκτονίες. Δυο φοιτητές στα Ιωάννινα πιάστηκαν στα χέρια και πέσανε στη λίμνη. Η ίαση της κατάθλιψης είναι πολύ εύκολα αλλά πρέπει να παραδεχτεί ο άνθρωπος το πρόβλημα και να απευθυνθεί στους ειδικούς. Εγώ δεν το παραδέχτηκα και όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται εγώ στον εγκλεισμό του κορωνοϊού περνούσα ωραία γιατί και την ψυχανάλυσή μου έκανα, και το κράτος μας στήριξε με τις επιστρεπτέες προκαταβολές, και την προπόνησή μου έκανα καθημερινά.

Στα παιχνίδια τα έβλεπα καθαρά. Ήταν 90 λεπτά που τα απολάμβανα. Το ποδόσφαιρο είναι τεράστιο κοινωνικό γεγονός. Το καταλαβαίνω και στις επιχειρήσεις και στην εξόδιο ακολουθία της μητέρας μου γιατί πολλοί άνθρωποι ήρθαν να με στηρίξουν και έστω να με χτυπήσουν στην πλάτη. Μετά τον θάνατο της μητέρας μου, χωρίς να έχω διαγνωστεί με την κατάθλιψη, ενώ ήμουν σε πένθος θέλησα να ξεκινήσω, δεν δήλωσα κώλυμα και έκανα και μια κακή διαιτησία. Ήταν ένα ματς Πλατανιάς-Ατρόμητος και δεν έδωσα ένα καθαρό πέναλτι στον Πλατανιά. Και μετά έκανα κι άλλο άσχημο παιχνίδι. Ένιωσα άσχημα γιατί δεν έπρεπε να παίξω, έφερα σε δύσκολη θέση την ΚΕΔ και τις ομάδες. Μετά συνήλθα, άλλα δεν είχα διαγνωστεί ακόμα δεν ήταν ορατά τα σημάδια σε κατάσταση πένθους“.