Λίγο πριν τα μεσάνυχτα στην Πολυτεχνείου χθες βράδυ. Ανοίγω την πόρτα του ταξί και πριν πω καλησπέρα και «μισό λεπτό να βολέψω τις πατερίτσες», ακούω γνώριμη φωνή: «Καλώς τον Ακη».

Είναι ο Μ., ΠΑΟΚτσής δυο μέτρα «νταμάρι» και συνάδελφος από τα παλιά. Βολεύομαι άνετα στο πίσω κάθισμα με το πόδι στο σαλόνι.

– «Πού πάμε ρε Άκαρε;»
– «Ευκαρπία καρντάσι».
– «Πως το έπαθες ρε αγόρι μου», ρωτάει ο Μ. κι εγώ, σκασμένος από μέρες με την αργή αποθεραπεία μου, αρχίζω να του εξομολογούμαι ότι τσάκισα την κνήμη μου από μια απερισκεψία στο μηχανάκι, ταλαιπωρήθηκα, μού έβαλαν λάμα στο νοσοκομείο ενώ μπορούσαν και άλλη τεχνική με γρηγορότερη αποκατάσταση. Του παραπονιέμαι ότι σπάσανε τα νεύρα μου δυο μήνες τώρα και μπορεί να χρειαστεί άλλο τόσο, του λέω πως είμαι θυμωμένος και με μένα και με το σύστημα υγείας, ότι με έχουν συνέχεια στο «έλα σε 15 μέρες» σε σημείο που να ανησυχώ μήπως και δεν κολλήσει το κόκαλο και χρειαστώ κανένα νέο χειρουργείο…
Κάποια στιγμή, δεν ξέρω κι εγώ πώς μου έκοψε, σταματώ την ακατάσχετη γκρίνια μου περί ατυχίας ή «γιαλαντζί φιλοσοφίας» για το «πόσο γελάει ο θεός όταν σχεδιάζεις» και τον ρωτάω: «Εσύ τουλάχιστον όλα καλά ρε φίλε;»

……………………………………

Έπεσε μια σύντομη σιωπή. Λίγων δευτερολέπτων, όμως, γιατί και ο Μ. ήταν σκασμένος και ήθελε να μιλήσει.

Ηθελε να μου πει για τον καρκίνο του στο νεφρό που διέγνωσε κάπου το 2019. Για τον αγώνα του για ζωή που έδωσε και κέρδισε μέσα στην πανδημία.
Ήθελε να μου πει για την καθημερινή αγωνία του να είναι καλά, να δείχνει καλά, να παλέψει τις μεταστάσεις, τις παρενέργειες από τις θεραπείες, το φόβο του θηρίου που ανά πάσα στιγμή επιστρέφει γιατί δε χορταίνει να σε βλέπει απλώς πεσμένο. Θέλει και την ψυχή σου εκτός από το σώμα.

Δεν ξέρω πόσες μαλακίες του είπα μέχρι να φτάσουμε Ευκαρπία. Ο γελοίος παρλαπίπας με το πόδι στον γυψονάρθηκα και τον εγωισμό στο ζενίθ είχε μετατραπεί σε life coach από τα Lidl. Ανέβηκα στο σπίτι και δεν είπα κουβέντα. Έπεσα να κοιμηθώ και είδα το φιλαράκι στον ύπνο μου. Και τώρα που σας μιλώ τον βλέπω. Καθαρά μπροστά μου. Να μου λέει εκείνη την ατάκα που τον έκανε πέντε μέτρα ψηλό στα μάτια μου: «Ακη, όχι. Ποτέ δεν αναρωτήθηκα γιατί σε μένα. Είπα από την αρχή πως όπως συμβαίνει σε όλους, έτσι συνέβη και σε μένα».

Amor fati, έλεγε ο Νίτσε. «Αγάπα το πεπρωμένο σου». Λέω να πάρω τηλέφωνο τον Μ. να τον ρωτήσω τι κάνει το βράδυ της Κυριακής γιατί παίζει ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκός στην Τούμπα και πολύ θα ήθελα να τον έχω δίπλα μου να κουβεντιάζουμε για το σύστημα του Λουτσέσκου, τις μεταγραφές που δεν έγιναν, το πρωτάθλημα που πήραμε μετά από 35 χρόνια… Να πιούμε έναν καφέ στα τσιμέντα και να προσποιηθούμε ότι η νίκη της ομάδας μας είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο.

Υ.γ.: Ο καρκίνος είναι ακόμα μια ασθένεια. Ύπουλη, δύσκολη αλλά πλέον είναι κάτι που παλεύεται χάρη στην επιστήμη, στην τεχνολογία και στη δύναμη του ασθενούς. Εγώ το θαύμα το είδα χθες μπροστά μου, στο τιμόνι ενός ταξί να παλεύει για το μεροκάματο με αξιοπρέπεια και να κάνει σχέδια για τη ζωή.

Υ.γ.2: Η φωτογραφία είναι από τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ «Νοσταλγώντας το μέλλον» του Νικόλα Τριανταφυλλίδη. Έχοντας διαγνωστεί με καρκίνο, ο αγαπημένος σκηνοθέτης του «Ράδιο Μόσχα» και του «Αισθηματίες» και γιος του Χάρρυ Κλυνν, είχε έγνοια να αφήσει μια ταινία για τα 90 χρόνια της ομάδας του. Και την άφησε για να νοσταλγούμε κι εμείς με τη σειρά μας όσα ακόμα δεν ζήσαμε.