Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του ΠΑΟΚ, που η κουβέντα για την ακαδημία δεν γίνεται ως μία επίκληση στο συναίσθημα ενός κοινού που δεν είναι ικανοποιημένο από το επίπεδο της ομάδας. Για την ακρίβεια, είναι μία διαδικασία που εξελίσσεται εδώ και μία δεκαετία και τα αποτελέσματά της είναι ξεκάθαρα και όσον αφορά στο αγωνιστικό αλλά και όσον αφορά στο οικονομικό.

Όταν ο Θοδωρής Ζαγοράκης φώναζε στη Τούμπα τον Θόδωρο Ελευθεριάδη κάπου στα βάθη του 2008 αν θυμάμαι καλά, ουδείς φανταζόταν την εξέλιξη των ακαδημιών του ΠΑΟΚ. Γιατί όσες ιδέες και αν είχαν, δεν είχαν τα χρήματα να τις υλοποιήσουν. Όμως τότε και με την ένταξη του Βαγγέλη Πουρλιοτόπουλου, μπήκαν οι βάσεις.

Η αρχική επένδυση στην ακαδημία, δεν ξεπερνούσε το ένα εκατ ευρώ, νούμερο τεράστιο και τότε βέβαια μιας και το μπάτζετ της πρώτης ομάδας δεν ξεπερνούσε τα 8εκατ ευρώ.

Η παρουσία του Ιβάν Σαββίδη, εξέλιξε την ακαδημία με την επένδυση να ξεφεύγει σταδιακά. Το ένα εκατ έγινε αρχικά 1,5, πήγε στα 2 και σήμερα είναι στα 2,7 το χρόνο. Συνολικά, στα δέκα χρόνια του Ιβάν Σαββίδη, έχουν δοθεί 20 και κάτι ψιλά, εκατ. ευρώ στις ακαδημίες. Νούμερο διόλου ευκαταφρόνητο, αλλά…

Ο ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη, πούλησε και προϊόντα των ακαδημιών. Ήδη έχει εισπράξει 11,5 εκατ ευρώ από τον Τζόλη, 3,5 εκατ από τον Κουλούρη, 2 από τον Πέλκα, έχει λάβει 600 χιλιάδες από την Ίντερ για τον Μπότη, 300 χιλιάδες από την Σλόβαν για τον Τζοβάρα, 300 χιλιάδες από τον Καρβαχάλ των φτωχών Στέλιο Κίτσιου από την Ανκαρακιουτσού, 300 χιλιάρικα από τον δανεισμό του Τσιγγάρα στη Τουλούζ. Σε αυτά δεν προσθέτω τα μπόνους του Τζόλη αν ποτέ παίξει και τα μπόνους του Μπότη που φτάνουν τα 4 εκατ ευρώ αν παίξει στη πρώτη ομάδα της Ίντερ. Πάντως σήμερα, προπονείται μαζί της.

Δεν βάζω επίσης σε αυτές τις πωλήσεις τα 9,5 εκατ ευρώ του Γιαννούλη ξέχωρα αν αποκτήθηκε στα 18 του από τον Βατανιακό, δεν βάζω τα 3 εκατ ευρώ του Λημνιού ξέχωρα αν αποκτήθηκε στα 19 του από τον Ατρόμητο. Δεν είναι παίκτες που πέρασαν από τις ακαδημίες για να τους προσθέσω σε αυτές. Όταν αγοράστηκαν βέβαια, ήταν πρότζεκτς όπως είναι σήμερα πχ ο Τιάγκο Ντάντας και ο Κοτάρσκι.

Αγωνιστικά, έφεραν επίσης χρήματα στο κλαμπ. Ευρωπαϊκές προκρίσεις, συμμετοχές σε κερδισμένους τελικούς, στο αήττητο πρωτάθλημα, δικαιολογημένα απέκτησαν υπεραξία. Θα μπορούσαν να βάλουν και την ομάδα σε ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, όμως ο Όλαφ Ρέμπε, επέλεξε να πουλήσει τον φορ της ομάδας παραμονές πλέι οφς του θεσμού.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως αυτή τη στιγμή, ο Ιβάν Σαββίδης έχει πάρει πίσω το 90% της επένδυσης στις ακαδημίες χωρίς να υπολογίσουμε τη συμμετοχή των παικτών σε επιτυχίες της ομάδας, αλλά κομμάτι της επένδυσης είναι και οι παίκτες που έχουν παρουσία σήμερα στη πρώτη ομάδα αλλά και αυτοί που έρχονται από πίσω.

Ο Κουλιεράκης πιάνει για πλάκα τα 10 εκατ ευρώ σήμερα στην αγορά. Ο Λύρατζης αν συνεχίσει την περυσινή του χρονιά, κοστολογείται κοντά στα 4, Κωνσταντέλιας – Κούτσιας σήμερα δεν μπορούν να υπολογιστούν αλλά υπάρχει ο χρόνος για αυτούς. Ο Μιχαηλίδης πριν τον τραυματισμό του έπιανε τα 5 εκατ ευρώ και εκτιμώ πως δεν θα αργήσει να τα ξαναπιάσει. Ο Τσαούσης δεν μπορεί να αξιολογηθεί ακόμη. Και από πίσω έρχεται… τσουνάμι.

Ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη, σε αυτή την δεκαετία της επένδυσης, κατάφερε κάτι ακόμα. Έχει περάσει στην Ελληνική αγορά την αίσθηση – δικαιολογημένα – πως ο ΠΑΟΚ είναι μονοπώλιο. Είναι η μοναδική μεγάλη ελληνική ομάδα, που βάζει παίκτες των ακαδημιών στη πρώτη. Ο Ολυμπιακός έχει τον Τζολάκη που θέμα χρόνου είναι να ξαναμπεί στα πιτς, η ΑΕΚ τον Κοσίδη που τον στηρίζει τόσο που πήγε και πήρε τον Φαν Βέερτ από τον Βόλο, ο ΠΑΟ πούλησε Αλεξανδρόπουλο και άλλος δεν υπάρχει. Ο ΠΑΟΚ έχει δώσει το 25% του συνολικού αγωνιστικού χρόνου της ομάδας, σε παίκτες της ακαδημίας του. Αν είσαι γονέας ενός τοπ ταλέντου, ξέρεις που θα το πας. Αν είσαι μάνατζερ ενός τοπ ταλέντου και δεν είσαι λαμόγιο, επίσης ξέρεις που να τον πας.

Η αύξηση της επένδυσης από τον Ιβάν Σαββίδη, σήμαινε αυτομάτως πως η εκπαίδευση των παιδιών θα ανέβει επίπεδο. Κορμιά σαν τους Κουλιεράκη, του Κούτσια, του Τζήμα, δεν υπήρχε περίπτωση κάποτε να τα δούμε σε αυτές τις ηλικίες. Υπάρχει ξεκάθαρη βελτίωση και στο τακτικό κομμάτι, υπάρχουν βιντεοαναλύσεις σε όλα τα στάδια, υπάρχει μία πολύ πιο άρτια εκπαίδευση έτσι ώστε ο παίκτης να είναι έτοιμος για την πρώτη ομάδα.

Αν ο ΠΑΟΚ καταφέρει να εκμεταλλευτεί καλύτερα και τον ΠΑΟΚ Β, η μετάβαση θα γίνει ακόμα καλύτερη.

Στο δικό μου μυαλό, αυτό που οραματίζομαι χρόνια, υπάρχει ένας ΠΑΟΚ που θα στηρίζεται σοβαρά στα δικά του προϊόντα, έχοντας σύνδεση με την κοινωνία της χώρας και με ποιοτικές πινελιές των μεγάλων συμβολαίων ή κάποιων ιδιαίτερων πρότζεκτς από το εξωτερικό, θα είναι σε θέση να κάνει πρωταθλητισμό.

Με αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσει να κρατήσει το μπάτζετ σε νορμάλ επίπεδα, θα μπορεί να εξελίξει την κατάσταση πουλώντας αλλά μόνο εκεί που υπάρχει έτοιμη αντικατάσταση, θα έχει όλα τα σύγχρονα ποδοσφαιρικά στοιχεία και κυρίως τις αθλητικές ικανότητες και στα μάτια της κοινής γνώμης θα αντιμετωπίζεται με συμπάθεια. Για παράδειγμα, ο Χανιώτης Κουλιεράκης, σίγουρα απασχολεί θετικά την κοινωνία της πόλης του που παρακολουθεί ΠΑΟΚ κυρίως για αυτόν. Όπως παρακολουθούσε κάποτε τον Γιάννη Δαμανάκη, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ο πιο απομακρυσμένος σύνδεσμος φιλάθλων της ομάδας μας από τη βάση της εντός Ελλάδας.

Στη συνέντευξη που έδωσε ο Μπότο πρόσφατα στην Πορτογαλία, είπε την παρακάτω φράση.   «Το πάθος που έχει η πόλη για τον σύλλογο είναι κάτι που δεν έχω ξαναδει! Αυτό μας βοηθά πολλές φορές, αλλά λόγω έλλειψης κατανόησης και αντίληψης για τη δουλειά που γίνεται, ασκείται πίεση και αρνητικότητα σε αυτή τη διαδικασία». Ο Πορτογάλος έχει δίκιο γιατί ξέρει όλα αυτά που γράφω παραπάνω. Αυτή είναι η στόχευση. Όμως ο πρώτος που δεν είχε αντίληψη για το επίπεδο των ακαδημιών της ομάδας ήταν ο ίδιος. Όταν έσπευσε να αγοράσει παίκτες σε θέσεις που τα προϊόντα των ακαδημιών είχαν καλύτερους. Έστω και καθυστερημένα, το αντιλήφθηκε. Έστω και με χρονοκαθυστέρηση, πήραμε τον δρόμο μας.

Τι απομένει; Η πίστη του κλαμπ σε αυτό που κάνει ακόμα και σε μέρες ή διαστήματα παρατεταμένης κρίσης. Η υποστήριξη του πλάνου με ποιοτικές επιλογές που θα αναβαθμίσουν το επίπεδο ποδοσφαίρου που παίζει η ομάδα. Η αγκαλιά του περίγυρου που σιγά – σιγά οφείλει να κατανοήσει αυτό που συμβαίνει.