Μία πολύ μεγάλη συνέντευξη στην ισπανική ιστοσελίδα relevo.com παραχώρησε ο Πάμπλο Γκαρσία, μιλώντας για το παρελθόν και το παρόν του και αποφεύγοντας να τοποθετηθεί για το… μέλλον!

“Τα τελευταία χρόνια είμαι προπονητής στον ΠΑΟΚ. Ξεκίνησα με την ομάδα κάτω των 17, μετά ανέλαβα την ομάδα κάτω των 19 ετών. Στη συνέχεια, είχα μια περίοδο επτά μηνών στην πρώτη ομάδα, πήραμε το Κύπελλο Ελλάδας και τερματίσαμε δεύτεροι. Τώρα είμαι στην δεύτερη ομάδα. Τελειώνω το συμβόλαιό μου τώρα και θα δούμε τι αλλαγές θα υπάρξουν στη ζωή μου” τόνισε αρχικά ο Ουρουγουανός, που ερωτηθείς για το τι σημαίνει η Θεσσαλονίκη για τον ίδιο, απάντησε:

“Βρίσκομαι εδώ 15 χρόνια. Είναι ιδιαίτερη και ξεχωριστή για εμένα. Εδώ τελείωσα την καριέρα μου και μου άνοιξαν την πόρτα να ξεκινήσω ως προπονητής. Έχω φίλους εδώ, τα παιδιά μου έχουν μεγάλωσει σε αυτή την πόλη και έχουν τη δική τους ζωή“.

Στη συνέχεια, ο νυν προπονητής του ΠΑΟΚ Β εξιστόρησε το πως έφτασε από τις αλάνες της γενέτειράς του και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, στην Ευρώπη, σημείωσε πως του λείπει το ποδόσφαιρο στους δρόμους, ενώ είπε:

Για το ότι τα παιδιά πλέον που παίζουν ποδόσφαιρο έχουν τα πάντα: “Παίζοντας ξυπόλητος, δεν ξέρω αν ήταν καλό. Τώρα, όλα πονάνε! Έχω προβλήματα παντού. Ο πατέρας μου δεν είχε λεφτά να μου δώσει παπούτσια και γι’ αυτό έπαιζα ξυπόλητος. Όλοι κάναμε λάθη, αυτό θα συμβαίνει πάντα. Για παράδειγμα, στον ΠΑΟΚ υπάρχουν παίκτες που κερδίζουν τα λεφτά τους, είναι επαγγελματίες και χαλαρώνουν. Άλλοι κερδίζουν χρήματα και διψούν να πετύχουν, να ακούσουν και να βελτιωθούν. Έχει να κάνει περισσότερο με την πείνα για επιτυχία. Ήμουν στη Μίλαν και οι παίκτες που κέρδισαν τα πάντα, έτρεχαν πιο γρήγορα από οποιονδήποτε άλλον, ήθελαν να συνεχίσουν να κερδίζουν και ήταν ταπεινοί. Έπειτα στη Βενέτσια, παλεύαμε να αποφύγουμε τον υποβιβασμό με παίκτες που πίστευαν ότι ήταν υψηλού επιπέδου αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν. Δεν έχει να κάνει με το αν έχεις πολλά ή λίγα. Έχει να κάνει με το αν θέλεις να γίνεις ποδοσφαιριστής ή όχι“.   

Για τη “μετακόμισή” του από την Οσασούνα στη Ρεάλ: “Πρέπει να προσαρμοστείς στα αποδυτήρια που φτάνεις. Βρέθηκα σε πολλά, κάποια ήταν πιο δύσκολα από άλλα. Σε σύγκριση με την Οσασούνα, η Ρεάλ ήταν μια μεγάλη και διαφορετική στροφή στην καριέρα μου. Ήταν περισσότεροι άνθρωποι μέσα σε αυτά, υπήρχαν περισσότερες κάμερες. Ήταν μια εποχή που γυρίζαμε μια ταινία στην προπόνηση, αλλά προσπάθησα να προσαρμοστώ. Πολλοί άνθρωποι με βοήθησαν, όπως ο Ζιντάν για παράδειγμα. Είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο και η ταπεινότητά του είναι εντυπωσιακή. Ο Ρονάλντο ήταν επίσης εκεί και έπινε μάτε μαζί μου.

Επίσης, υπήρχαν διαφορές στον τρόπο παιχνιδιού. Στην Οσασούνα, οι γραμμές ήταν περισσότερο κοντά, τρέχαμε ο ένας για τον άλλον. Στη Ρεάλ, το γήπεδο ήταν μεγαλύτερο, υπήρχαν πιο πολλές ατομικές μονομαχίες. Ήταν μια μεγάλη αλλαγή για μένα. Την πρώτη χρονιά, πάντα περνούσα δύσκολα, σε όλες τις ομάδες. Ακόμα και στην Οσασούνα θυμάμαι ότι έπαιξα πολύ άσχημα στα πρώτα παιχνίδια. Είπα στον Αγκίρε τότε: «Μεξικανέ, αν πρέπει να με βγάλεις γιατί δεν παίζω καλά, βγάλε με. Και μου είπε: «Εντάξει». Και δεν με έβγαλε ποτέ ξανά, μου έδωσε το κίνητρο, με πίστεψε, με περίμενε. Όμως μια μεγάλη ομάδα δεν περιμένει, πρέπει να παίξεις καλά από το πρώτο λεπτό“.

Για τον Ρονάλντο (Λουίς Ναζάριο ντε Λίμα): “Θυμάμαι σε ένα παιχνίδι που υποφέραμε, του είπα «τρέξε λίγο, παίξε λίγο άμυνα». Του το είπα σοβαρά. Μου απάντησε: Εσύ αμύνεσαι, εγώ θα φροντίσω να βάλω το γκολ. Και έτσι έγινε. Τι να τους πεις μετά! Γενικά ήταν ταπεινός και εύθυμος. Οι Βραζιλιάνοι ζουν το ποδόσφαιρο διαφορετικά, είναι πιο χαρούμενοι, δεν το αντιμετωπίζουν όπως ένας Ουρουγουανός ή ένας Αργεντινός. Το αντιμετωπίζε πάντα με χαλαρότητα και χαρά, ήταν πάντα χαρούμενος, εκτός από τις φορές που ήταν τραυματίας φυσικά“.

Για το αν θυμάται έντονα κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό από τη θητεία του στη Ρεάλ: “Η ταπεινότητα του Ζιντάν, τόσο ως ποδοσφαιριστής όσο και ως προπονητής.  Είχε τρομερή ταπεινοφροσύνη, ήταν ο πιο ταπεινός από όλους μας. Πάντα θα το θυμάμαι αυτό. Ο Ρονάλντο ήταν ταπεινός επίσης, όπως και ο Ραούλ. Δούλευε πολύ σκληρά, ήταν ο πρώτος που έφτανε στην προπόνηση και ο τελευταίος που έφευγε, φοβερός επαγγελματίας. Αυτό ήταν που τράβηξε την προσοχή μου. Θυμάμαι επίσης στη Μίλαν και ενώ ήταν 37 ή 38 ετών, ο Μαλντίνι έπαιζε Κυριακή και τη Δευτέρα έκανε βάρη στο γυμναστήριο και έτρεχε σαν κάποιος που δεν είχε παίξει την προηγούμενη ημέρα”.

Για το ποιος ε κ των Ζιντάν, Γκουαρντιόλα είναι καλύτερος προπονητής: “Σε καθημερινή βάση, δεν μπορώ να το ξέρω, δεν δούλεψα με κανέναν από τους δύο. Ο Γκουαρδιόλα είναι ένας από τους καλύτερους στον κόσμο. Σε όλες τις ομάδες παίζει όπως θέλει και κατακτά τίτλους. Κέρδισε τίτλους και ο Ζιντάν βέβαια. Δεν ξέρω πώς λειτουργούν, αλλά βλέπεις το ποδόσφαιρο που παίζουν οι ομάδες τους. Επιλέξτε όποιον θέλετε. Δεν μου αρέσει να κάνω συγκρίσεις“.

Για τον σαββατιάτικο τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας, μεταξύ της Οσασούνα και της Ρεάλ Μαδρίτης: “Η αλήθεια είναι ότι θα είμαι με την Οσασούνα. Η Ρεάλ μπορεί να κατακτήσει το Champions League. Η Ρεάλ έχει κερδίσει τα πάντα, η Οσασούνα αξίζει ένα Κύπελλο. Όχι μόνο για την καλή χρονιά που κάνει φέτος, αλλά για τη δουλειά όλων αυτών των χρόνων, ο κόσμος της χρειάζεται την ευτυχία. Δεν θα αλλάξουν πολλά για τη Ρεάλ αν έχει ένα Κύπελλο λιγότερο, γι’ αυτό πιστεύω ότι η Οσασούνα το αξίζει και ελπίζω να το κερδίσει“.