Νομίζω πως είναι κοινό μυστικό πως ο Ιβάν Σαββίδης δυσκολεύεται από τη στιγμή που ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Οι κυρώσεις δυσκολεύουν την μεταφορά κεφαλαίων από τη Ρωσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ξέχωρα αν ο επενδυτής είναι Έλληνας πολίτης και οι επενδύσεις του είναι κομβικές για τον ελληνικό βορρά, η προέλευση των κερδών του είναι σε μια χώρα που έχει απομονωθεί από Ευρωπαίους και Αμερικάνους.

Σε όλα τα παραπάνω, προφανώς και δεν μπορούμε να παρέμβουμε. Είναι μία πραγματικότητα που πρέπει να ζήσουμε και να διαχειριστούμε. Το ίδιο και ο Ιβάν Σαββίδης που έπρεπε να βρει τρόπο να κρατήσει τις επιχειρήσεις του σε ένα καλό επίπεδο. Και μία από αυτές, που έχει το λαϊκό έρεισμα, είναι ο ΠΑΟΚ.

Ο τρόπος για να κρατήσει τον ΠΑΟΚ σε υψηλό επίπεδο, εμπεριείχε αρκετό ρίσκο. Αναμονή, πωλήσεις, αγορές. Η διαχείριση της κατάστασης ήταν περίπλοκη.

Στο ξεκίνημα του καλοκαιριού, υπάρχει και η ιδιαιτερότητα της απροθυμίας καλών παικτών να προτιμήσουν το ελληνικό πρωτάθλημα. Υπήρχαν και τότε λύσεις. Ο 33χρονός Πούκι που βρήκε στέγη τελικά στην Μινεσότα, o Πιάτσα που επέστρεψε στη χώρα του και συγκεκριμένα στη Ριέκα και ο Ετέμπο που ακόμα ψάχνει ομάδα. Ίσως του Γκαμπιαντίνι να ήταν η μεγάλη απώλεια του Ιουνίου, αλλά θα το δούμε στο μέλλον αυτό.

Προφανώς ήταν εκείνη η περίοδος που ο Ιβάν αποφάσισε να ρισκάρει έχοντας την πίεση του Ράζβαν για γέμισμα του ρόστερ και της κοινής γνώμης που ήθελε παρεμβάσεις μετά το θλιβερό τέλος της περυσινής σεζόν. Δεν ήταν και εύκολη η απόφαση.

Χωρίς δυνατότητα μεταφοράς αλόγιστων κεφαλαίων, με πολλά κενά, με πίεση χρόνου και έναν τεχνικό διευθυντή που ήξερε πως αποχωρεί, το ρίσκο ήταν αναπόφευκτο. Και δεν γινόταν να προχωρήσει τίποτα χωρίς πωλήσεις.

Ο τρόπος που ήρθε η πρόταση του Ίνγκασον και η απαίτηση του Ισλανδού να εξασφαλίσει το συνταξιοδοτικό του με πενταετές κλειστό συμβόλαιο, δεν άφησε και πολλά περιθώρια. Η πώλησή του έφερε Έκονγκ, Κεντζιόρα, Μπάμπα και Σαμάτα.

Ο Αουγκούστο ψαχνόταν καιρό. Εν τέλει έφερε πρόταση από καλό πρωτάθλημα και γέμισε και πάλι το ταμείο. Η πώλησή του δημιούργησε προϋποθέσεις για νέες μεταγραφές. Αν αυτού, ο ΠΑΟΚ έφερε Μεϊτέ – Μάρκος Αντόνιο, Οζντόεφ.

Η πώληση Νάρεϊ ήταν το κερασάκι στη τούρτα, μιας και έχοντας ήδη κάβα από τις προηγούμενες, δημιουργήθηκαν οι συνθήκες αγοράς του Ντεσπόντοφ.

Ναι, οι πωλήσεις των τριών καλύτερων μη πρότζεκτς της μέτριας περυσινής ομάδας, έφεραν ουσιαστικά οκτώ παίκτες με τα στοιχεία που έψαχνε ο Λουτσέσκου. Τον αρχηγό της εθνικής Νιγηρίας Έκονγκ, τον αρχηγό της εθνικής Τανζανίας Σαμάτα, τον αρχηγό της εθνικής Βουλγαρίας Ντεσπότοφ, τον διεθνή Ρώσο Οζντόεφ, τον διεθνή Γκανέζο Μπάμπα, τον διεθνή Πολωνό Κεντζιόρα για αντί Κάργα, έναν διεθνή με την U23 της Βραζιλίας Μάρκος Αντόνιο και έναν παίκτη που αγωνίστηκε μεταξύ άλλων σε Μπενφίκα και Μίλαν όπως ο Μεϊτε.

Παράλληλα, ο Ιβάν δεν μπήκε καν στη διαδικασία σκέψης πώλησης κάποιων από τα πρότζεκτς του κλαμπ. Ο Κοτάρσκι, ο Κουλιεράκης και ο Κωνσταντέλιας, παραμένουν εδώ και θα έχουν την ευκαιρία να συγκεντρώσουν ευρωπαϊκές συμμετοχές έτσι ώστε να δείξουν στη βιτρίνα του ποδοσφαίρου όσα αξίζουν. Έχοντας δίπλα τους όχι άλλα πρότζεκτς, αλλά μπαρουτοκαπνισμένους συμπαίκτες.

Το οικονομικό κομμάτι, έχει και αυτό το ενδιαφέρον του. Γιατί κακά τα ψέματα, το επίπεδο του ρόστερ την περυσινή σεζόν ήταν εντυπωσιακά δυσανάλογο με την αξία του.

Ο ΠΑΟΚ πούλησε τρεις παίκτες, ξεφορτώθηκε συμβόλαια τύπου Κούρτιτς, Μπίσεσβαρ, Καντουρί που δεν είχαν ουσιαστική χρησιμότητα και αναδιαμόρφωσε όλο σχεδόν το ρόστερ του. Αν δεν κατάφερε να καλύψει ποιοτικά ένα κενό, αυτό είναι στο δεξί μπακ και όχι αριθμητικά αλλά ποιοτικά. Εκεί απλά δεν υπάρχει το ξεκάθαρο νούμερο ένα.

Εκ του αποτελέσματος λοιπόν, γιατί πάντα αυτό μετράει στο τέλος, ο Ιβάν Σαββίδης έχοντας να αντιμετωπίσει δυσκολίες που δεν συναντάς στη καθημερινότητα, πήρε τις αποφάσεις που έκλεισαν εμφατικά τα κενά που υπήρχαν στην ομάδα και μάλιστα ξοδεύοντας λιγότερα χρήματα από αυτά που εισέπραξε για αγορές, δίνοντας όμως διπλάσια συμβόλαια σε σχέση με πέρυσι.

Έφτιαξε καλύτερο ΠΑΟΚ με εξοικονόμηση πόρων και το βασικότερο, κέρδισε χρόνο. Του χρόνου τέτοιο καιρό, πιθανότατα δεν θα υπάρχει πόλεμος αν καταλαβαίνω καλά από αυτά που διαβάζω και αφουγκράζομαι.

Προσωπικά εκτιμώ πως ήταν το καλύτερο παραγοντικό του καλοκαίρι με διαφορά από το δεύτερο λόγω της τελικής εικόνας του ρόστερ, σε συνδυασμό με τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει.

Προφανώς και ο δρόμος από εδώ και πέρα δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Απλά ο Λουτσέσκου είναι ικανοποιημένος γιατί ξέρει πως μέσα στο επόμενο τρίμηνο αυτό το γκρουπ θα έχει γίνει μία ομάδα που θα ξέρει τι θα πρέπει να κάνει μέσα στο γήπεδο.

Προφανώς και όταν παίζεις στα όρια σου θα έρθουν στιγμές σαν αυτή της Κρήτης, όμως αν δεν έπαιζες σε αυτά ολόκληρο το καλοκαίρι η ποιοτική αναβάθμιση του ρόστερ θα ήταν πολύ κατώτερη.