Αρχικά, είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να ευχηθώ καλή επιτυχία στους προσωπικούς μου φίλους που αποφάσισαν να δώσουν την μάχη του σταυρού στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.

Στην παράταξη του Στέλιου Αγγελούδη, βρίσκονται οι πολύ καλοί φίλοι Κώστας Βασιλόπουλος, Γιώργος Τουρσουνίδης και Γιώργος Δημαρέλος. Στην παράταξη της Αράπογλου στη Καλαμαριά η θεότητα Χριστίνα Φοροπούλου και ενώ στου Βάρδα, στη Καλαμαριά επίσης, ένα από τα πλέον γνήσια ΠΑΟΚτσάκια, ο Σταύρος Δημηστός.

Με τον Τζιτζικώστα κατεβαίνει ο αγαπημένος μου Μπάνε Πρέλεβιτς και η Μελίνα Δερμεντζοπούλου, αγαπημένοι και αυτοί, ενώ ο Γιώργος Κουβεντίδης, καλός συνάδελφος, κατεβαίνει στον Δήμο Θέρμης με την παράταξη της Άννας Τσιφτελίδου.

Τέλος, ο επίσης καλός συνάδελφος Τάσος Σταμπουλής, κατεβαίνει στην μάχη του Δήμου Πάυλου Μελά, τη γειτονιά μου ξέχωρα αν έχω να πατήσω καιρό, με τον συνδυασμό του Ιάκωβου Αβραμίδη.

Να με συγχωρήσουν όλοι όσοι δεν αναφέρω, γιατί το κείμενο δεν θα έφτανε, απλά με τους παραπάνω ανθρώπους έχω μία ιδιαίτερη σχέση εκτός πολιτικής και επί προσωπικού.

Πάμε στα του ΠΑΟΚ, που προφανώς για αυτό πατήσατε το κλικ. Αισθάνομαι πολύ τυχερός αρχικά, που η διακοπή των 2,5 εβδομάδων ήρθε μετά από το αποτέλεσμα της περασμένης Πέμπτης. Τώρα το μοναδικό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, είναι την υπερβολική προσμονή μέχρι το επόμενο παιχνίδι και τίποτα άλλο. Δεν θα άντεχα άλλη ένταση μετά τα όσα περάσαμε μέσα στο καλοκαίρι.

Τα έχουμε ξαναπεί, τα έχετε – οι περισσότεροι – εμπεδώσει. Η ανάγκη του Ιβάν να αγοράσει αφού πουλήσει λόγω της αδυναμίας μεταφοράς κεφαλαίων, έφερε μεγάλη πίεση το καλοκαίρι. Ο Λουτσέσκου που άντεξε και κατάφερε να περάσει την ομάδα στους ομίλους, έπρεπε να δημιουργήσει το συντομότερο δυνατόν μία συνθήκη σκληρού γκρουπ εντός ομάδας, κάτι που τον ανάγκασε να πάρει ρίσκα που στοίχησαν. Όμως επιλογή άλλη δεν είχε και όποιος θέλει να το καταλάβει, θα το καταλάβει.

Τα ρίσκα του Λουτσέσκου βέβαια, δεν στοίχησαν στην Ευρώπη, αλλά μόνο στην Ελλάδα. Και σε αυτή, αν οι διαιτητές έκαναν το αυτονόητο, μπορεί να μην είχε και μισή απώλεια. Προφανώς για αυτόν τον λόγο ήταν έξαλλος μετά το τέλος του ντέρμπι της Λεωφόρου και μαζί του όλοι εμείς.

Αυτή τη στιγμή, ο ΠΑΟΚ δεν έχει στο πικ τους αρκετούς ποδοσφαιριστές. Ο Μεϊτέ, ένα παιδί που έκανε όλο το καλοκαίρι ατομικό πρόγραμμα όντας εκτός πλάνων στη Μπενφίκα, έδειξε για πρώτη φορά την περασμένη Πέμπτη κάποια πράγματα από αυτά που μπορεί να κάνει. Ο Οζντόεφ και αυτός καινούργιος, έχει δείξει πως πρόκειται για έναν κανονικό χαφ, αλλά ακόμη δεν είναι σταθερός. Ο Ντεσπόντοφ, έπεσα πάνω στα όργια των Τάισον – Ζίφκοβιτς και δεν έχει ακόμα βασικό ρόλο αλλά συμπληρωματικό. Ο Σαμάτα, ως σέντερ φορ, είναι ο τελευταίος που συνδέεται τακτικά με την υπόλοιπη ομάδα. Ο Μάρκος Αντόνιο δεν έχει πάρει ακόμη ούτε χρόνο σε προπόνηση. Σύντομα θα μπει και θα είναι διαθέσιμος μετά την διακοπή. Κι όμως, ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να μην έχει καθόλου απώλειες.

Με πέντε παίκτες που έχουν συμβόλαια άνω του εκατομμυρίου να μην έχουν προσαρμοστεί, αντιλαμβανόμαστε όλοι το τι μπορεί να σημαίνει αυτό σε δύο μήνες από τώρα. Απλά ο ΠΑΟΚ πρέπει να κρατήσει επαφή με την κορυφή και να παίξει έξυπνα στην Ευρώπη. Η νίκη επί της Άιντραχτ άλλωστε, σε συνδυασμό με την ισοπαλία των άλλων δύο στο μεταξύ τους, δίνει μία σχετική άνεση στην ομάδα του Λουτσέσκου.

Ο Ρουμάνος δέχτηκε σκληρή κριτική όλο αυτό το διάστημα από συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων που δεν θα μπω στη διαδικασία να πω πως δεν είναι ΠΑΟΚ. Αλλά είναι σαφές στα δικά μου μάτια – και αυτιά – πως δεν έχουν καμία γνώση της σύγχρονης διαχείρισης ομάδας από έναν προπονητή.

Το 2023 θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχουν σημαντικές αλλαγές στο ποδόσφαιρο. Ο σοβαρός προπονητής, είναι υποχρεωμένος να έχει ενεργό ένα ρόστερ κοντά στους είκοσι παίκτες. Αυτό δεν ενεργοποιείται με ένα κουμπί, αλλά μέσα από συμμετοχές. Επίσης, οι πέντε αλλαγές, σημαίνει πως ένας προπονητής μπορεί να προγραμματίσει την αλλαγή της μισής ομάδας στη διάρκεια ενός αγώνα. Αυτός που δεν ξεκινά, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να είναι εξίσου σημαντικός, μπορεί και περισσότερο, από αυτόν που ξεκινά.

Η στόχευση ενός προπονητή, είναι η σταθερότητα της ομάδας ξέχωρα από αυτούς που χρησιμοποιεί. Και αυτό χρειάζεται χρόνο.

Όταν ήμασταν στο Εδιμβούργο και είχε τελειώσει το παιχνίδι, θυμάμαι εγώ και ο Δημήτρης ήμασταν μέσα στη τρελή χαρά αφού είχαν γίνει και σημαντικές μεταγραφές. Την ίδια στιγμή, ο Λουτσέσκου ήταν δίπλα μας προβληματισμένος. Είχε την οξυδέρκεια να αντιληφθεί άμεσα την διαδικασία που θα καλούνταν να διαχειριστεί μέχρι το ρόστερ του να γίνει γκρουπ. Ήξερε από τότε, τα ρίσκα που ήταν υποχρεωμένος να πάρει για να είναι έτοιμη η ομάδα το συντομότερο δυνατόν.

Δεν είναι μόνο το αθλητικό κομμάτι που οφείλει να στρώσει ένας προπονητής. Είναι και το πνευματικό.

Ο Μεϊτέ είναι ένα παιδί που έπαιξε στη Μίλαν αλλά έπεσε επίπεδο μετά την επιλογή του να πάει στην Μπενφίκα. Πέρυσι την έβγαλε στη Κρεμονέζε που έπεσε και φέτος, αναζητά το κίνητρο που θα τον κάνει να επιστρέψει εκεί που ήταν. Ο Σαμάτα, εδώ και δύο χρόνια δεν είναι τόσο σημαντικός όσο ήταν στο παρελθόν στην ομάδα που έπαιζε. Ο ΠΑΟΚ του έδωσε την ευκαιρία να ξαναγίνει και ακόμα ψάχνεται. Ο Οζντόεφ άφησε τη Ζενίτ για να πάει στη Τουρκία σε μία μεσαία ομάδα, τώρα πρέπει να ξαναμπεί σε ρυθμό διεκδίκησης. Ο Μάρκος Αντόνιο έχει να διαχειριστεί στα 23 του, το αποτυχημένο πέρασμά του από τη Λάτσιο. Ο Ντεσπόντοφ, ήταν φυσικός ηγέτης της Λουντογκόρετς με πλήρη ελευθερία κινήσεων και τώρα πρέπει να μπει σε καλούπι γιατί πλέον δεν είναι ο πλέον σημαντικός μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.

Θέλω να καταλήξω πως ο καθένας κουβαλά μια ιστορία πάνω του. Ο καθένας πρέπει να αισθανθεί πως βρίσκεται σε ένα ασφαλές επαγγελματικό περιβάλλον, έτσι ώστε να ανοίξει και να δώσει τον καλύτερό του εαυτό.

Με λίγα λόγια, όλο αυτό που καλείται να πετύχει ο Λουτσέσκου, μόνο ένας τεχνοκράτης επαγγελματίας του ποδοσφαίρου, που λειτουργεί σε πολύ υψηλό επίπεδο, μπορεί να καταφέρει. Και είναι σε πολύ καλό δρόμο.

Για την ακρίβεια, προσωπικά μου δίνει την σιγουριά πως θα το βρει. Γιατί είναι τόσο μελετημένο το ότι κάνει, που εκτιμώ πως σε κάποια χρόνια θα διδάσκεται στα πανεπιστήμια.

Οι φωνές εναντίον του, μου ακούγονται τόσο άδικες και παράλληλα γελοίες, αφού αποκαλύπτουν κάποιον που δεν έχει την ικανότητα να αντιληφθεί το σύνθετο του πράγματος. Και αυτό να το συγχωρήσω σε οπαδό γιατί πολλές φορές το συναίσθημα σε κυριεύει.

Όμως όταν αποδομείται από ανθρώπους των ΜΜΕ, είναι κάτι παραπάνω από ύποπτο.