Όσοι παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στον ελληνικό αθλητισμό, γνωρίζαμε καλά τί επρόκειτο να ανακοινώσει ως μέτρα πάταξης της βίας σήμερα το μεσημέρι η κυβέρνηση. Γνωρίζαμε πως με «σκεπτικό Θάτσερ» και υποκρισία ειλικρινούς ενδιαφέροντος θα προσπαθούσαν να μας πείσουν πως «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο».

Οι λεπτομέρειες των μέτρων δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Το αν ανακοινώθηκε απαγόρευση εισόδου φιλάθλων στα γήπεδα, αν θα κλείσουν (οι ήδη κλειστοί) σύνδεσμοι, θα ελέγχονται καλύτερα τα ονομαστικά εισιτήρια, θα αυστηροποιηθούν οι ποινές για συμμετοχή σε επεισόδια… όλα αυτά είναι σχεδόν αδιάφορα και σίγουρα «ασπιρίνες για τον καρκίνο». Και είναι αδιάφορα γιατί ΚΑΙ ΠΑΛΙ τα ανακοινώνει και ισχυρίζεται ότι θα τα εφαρμόσει μια κυβέρνηση η οποία τον Φλεβάρη του 2022 υποκρίθηκε το ίδιο ενδιαφέρον μετά το θάνατο του Αλκη Καμπανού, όπως και το καλοκαίρι του 2023 μετά το θάνατο του Μιχάλη Κατσούρη. Δύο «έκτακτες συνθήκες» οδήγησαν την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας σε ένα κρεσέντο νομοθετημάτων και υποσχέσεων που κανένα αποτέλεσμα δεν είχαν, αντιθέτως ισχυροποιούν την πεποίθηση πως σαν το μύθο του βοσκού και του λύκου, ακόμα κι αν πούνε την αλήθεια κάποια στιγμή, κανείς δε θα τους πιστέψει.

Είναι απίστευτο το θράσος που έχουν οι σημερινοί κυβερνώντες. Αντί να ομολογήσουν τη δική τους αδυναμία να πατάξουν τη βία με τόσα μέτρα που πήραν από το 2019 ή έστω να παραδεχτούν ότι είναι δύσκολο να βελτιώσεις μια συνθήκη βίας και μισανθρωπισμού σε όλες τις πτυχές του δημοσίου βίου και φυσικά και μέσα στα γήπεδα, αρκούνται σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και περιμένουν τα κατακάτσει ο κουρνιαχτός και να ξεχαστεί το θέμα, όπως ξεχάστηκαν τόσα και τόσα.

Δε θα μπω στη διαδικασία να επιχειρηματολογήσω για το μέγεθος της βλακείας να απαγορευτεί η είσοδος στα γήπεδα του ποδοσφαίρου, ενώ αφορμή δόθηκε μετά από μια απόπειρα δολοφονίας αστυνομικού ΕΞΩ από ένα γήπεδο ΒΟΛΕΙ. Θεωρώ πως υποτιμώ τη νοημοσύνη μου και όσων διαβάζουν το άρθρο αν το κάνω. Ούτε για την ανισονομία που προκύπτει από την απόφαση να παίξουν μόνον κάποιες συγκεκριμένες ομάδες συγκεκριμένα εντός έδρας ντέρμπι χωρίς φιλάθλους θα επιχειρηματολογήσω. Το καταλαβαίνουν όλοι αυτό. Το μόνο που με βεβαιότητα θα ήθελα και πάλι να επισημάνω είναι η σοκαριστική ευκολία με την οποία η πολιτεία διά της κυβέρνησης επιμένει να αποποιείται των δικών της ευθυνών αδιαφορώντας στην ουσία για μια δίκαιη λύση σε βάθος χρόνου.

Οι άνθρωποι δεν αγαπούν τον αθλητισμό, δε γνωρίζουν τι συμβαίνει στα γήπεδα και φυσικά δε νοιάζονται για τη νεολαία μας, κομμάτι της οποίας είναι και όσα παιδιά κάνουν τα επεισόδια αλλά και όσα παιδιά τα υφίστανται. «Παιδί μας» είναι ο αστυνομικός που χαροπαλεύει, όπως «παιδί μας» είναι και ο 18χρονος που τον χτύπησε. «Παιδιά μας» είναι και οι θύτες και τα θύματα. Γεννήματα μιας κοινωνίας άρρωστης, αδιάφορης, ανήθικης, που δεν έσκυψε ποτέ με ειλικρινές ενδιαφέρον πάνω στα σοβαρά προβλήματα που γεννούν και τη βία και το έγκλημα.

Ας πιάσουμε, λοιπόν, χαρτί και μολύβι κι ας σημειώσουμε τα νέα μέτρα νέα προς ένα. Ας περιμένουμε μέχρι τον Μάρτιο - Απρίλιο να δούμε όλες τις νομοθετικές ρυθμίσεις. Κι ας βάλουμε ξανά κάτω όλα τα μέτρα που παρθήκαν για την πάταξη της βίας από εποχής Κίμωνα Κουλούρη μέχρι Γιώργου Ορφανού, Σταύρου Κοντονή και Λευτέρη Αυγενάκη. Θα μας χρειαστούν στο αντίστοιχο κείμενο που θα γράψουμε με αφορμή το επόμενο περιστατικό βίας και τις επόμενες «σκληρές ανακοινώσεις» κάποιου Παύλου Μαρινάκη. «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια (θα) μένουν» μέχρι να αποδεχτούμε πως η βία δε γεννιέται από τον οπαδισμό αλλά από την αδικία, τη δυστοπία, την αλλοτρίωση που κυριαρχεί μέσα στην κοινωνία. Δεν έχει να κάνει με το μίσος για έναν ΠΑΟΚτσή, Αρειανό, Ολυμπιακό ή αστυνομικό, πολιτικό, διαιτητή. Το μίσος έχει να κάνει με οτιδήποτε βαφτιστεί «εχθρικό» απλώς και μόνο για να εκτονωθεί ο θυμός που νιώθει κάθε άνθρωπος ο οποίος δεν περνάει καλά στη ζωή του. Και στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες χώρες του αναπτυγμένου κόσμου, όλο και αυξάνεται το ποσοστό των ανθρώπων που νιώθουν πως η κοινωνία τους χρωστάει, πώς κάποιοι τους κλέβουν το όνειρο, τους στερούν το μέλλον που τους αξίζει.

Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, παρακολουθώ το ποδοσφαιρο σαν να πρόκειται για το σπίτι μου, το μέλλον μου, το όνειρο μου. Πείτε το «μαλακία». Πολλοί δικοί μου άνθρωποι έτσι το χαρακτηρίζουν. Επειδή, όμως, έτσι το νιώθω και πλέον είναι κομμάτι της ζωής μου, αρνούμαι να φάω έτσι αμάσητο το ψέμα περί «κακών οπαδών» σε αντιδιαστολή με τους «νομοταγείς», «φιλήσυχους», «πολιτισμένους» πολίτες. Έχω δει πολλούς πολιτισμένους να πατούν επί πτωμάτων κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έχω δει πολλούς «φιλήσυχους» και «νομοταγείς» να κατακλέβουν, να χτυπούν με το αυτοκίνητο και να εγκαταλείπουν, να πιάνουν την πέτρα και να την πετούν στον πρόσφυγα. Ας σταματήσει πια η υποκρισία. Από σπίτια φιλήσυχων ανθρώπων βγαίνουν όσοι κάνουν επεισόδια στα γήπεδα, όπως και όσοι πουλάνε ναρκωτικά, δέρνουν για προστασία, σκοτώνουν τις συντρόφους τους. Όσοι είχαν κάποια στιγμή συγγενείς μπλεγμένους «διά ασήμαντο αφορμή» σε τέτοια περιστατικά, το γνωρίζουν. Θέλει πολλή δουλειά και αληθινή αγάπη για να λυθούν τέτοια βαθιά ζητήματα.

Η συγκεκριμένη κυβέρνηση αλλά και όλες οι προηγούμενες απλώς αποδεικνύουν ότι ούτε ξέρουν τι συμβαίνει στον αθλητισμό, ούτε και θέλουν να βρούνε μια λύση. Γιατί; Γιατί η βία που εκδηλώνεται στα γήπεδα είναι πολύ βολική δικαιολογία. Είναι «βαλβίδα εκτόνωσης», πεδίο επιβολής αυστηρών ποινών, πεδίο ηθικολογίας και υποκρισίας. Μέσα σε μια εβδομάδα ξεχάστηκαν οι αυξήσεις στα τιμολόγια ρεύματος, η συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν, η κίνηση Γεραπετρίτη, το νομοσχέδιο για τη φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών και τόσα ακόμα. Η βία που εκδηλώνεται στα γήπεδα είναι απλώς ένα ακόμα «πυραυλάκι» επικοινωνίας. Μια διέξοδος χωρίς ρίσκο. Κρίνουν για να μην αναγκαστούν να κριθούν και πάντα μα πάντα δηλώνουν αυστηροί για όλα εκτός… από τον εαυτό τους.

Ο Βαγγέλης Μανούχος μίλησε στην «ΕΡΑ Σπορ» για το κλίμα που υπάρχει απέναντι στους Έλληνες διαιτητές, για τα μέτρα ώστε να επιστρέψουν στα γήπεδα αλλά και τη φάση στην αναμέτρηση Λαμία - Παναθηναϊκός στην οποία απέβαλλε τον Αράο.

«Τα μέτρα είναι ένα πρώτο βήμα, δεν είναι πανάκεια. Οι μεγάλες ομάδες να κάνουν συμφωνία κυρίων. Να σταματήσουν οι δηλώσεις μέσω αφαίρεσης βαθμών ή ποινής κεκλεισμένων των θυρών. Το θέμα είναι αυτά που συμβαίνουν εκτός των γηπέδων και όχι τόσο εντός των γηπέδων. Υπάρχουν κάποια site που είναι φανατικά και μιλούν για τη διαιτησία. Εκεί νιώθουμε απροστάτευτοι Αυτή τη στιγμή το σύνολο των διαιτητών δεν είναι θετικό για να παίξουν το επόμενο Σαββατοκύριακο. Αν δε νιώσουμε ασφαλείς δεν πρόκειται να γυρίσουμε. Πολλοί οπαδοί εξαγριώνονται από τις ανακοινώσεις των ομάδων και μπορεί να μας επιτεθούν στο δρόμο. Να πέσουν οι τόνοι ζητάμε. Πρέπει να υπάρξει καλύτερη εκπαίδευση και στους δημοσιογράφους. Οι γραμμές του οφσάιντ δεν μπορεί να μπαίνουν στραβά. Το ότι ανοίγουν οφείλεται στο ότι ο φακός είναι καμπυλωτός» ανέφερε αρχικά ενώ για την αποβολή του Αράο στο Λαμία – ΠΑΟ: «Έκανα κι εγώ σοβαρό λάθος, ήταν η αποβολή παίκτη του Παναθηναϊκού ενώ δεν υπήρχε επαφή, αλλά από το σημείο που βρισκόμουν νόμισα ότι υπήρξε επαφή».

Μέσω της σελίδας που έχει στα social media, ο Γιάννης Παπαστεφανάκης, φίλος του ΠΑΟΚ που προσπαθεί να μη χάνει παιχνίδι της αγαπημένης του ομαδας και μέσω αυτής παίρνει δύναμη στην μάχη που δίνει καθημερινά στην ζωή, απευθύνει ένα ερώτημα και περιμένει, μάλλον μάταια, μια απάντηση... «Εμένα γιατί με τιμώρησαν;».

[video width="576" height="1024" mp4="https://www.paok24.com/wp-content/uploads/2023/12/twittervid.com_Mariat30101_d11e30.mp4"][/video]