Η Αλίκη, η γυναίκα μου, ενοχλείται γιατί θέλω να πηγαίνω δυο φορές την εβδομάδα στο θέατρο. Το θεωρεί υπερβολή γιατί πιστεύει πως δεν προλαβαίνω να αφομοιώσω τα νοήματα των παραστάσεων και «ευτελίζω» τη μαγεία που έχει η ζωντανή θέαση της υποκριτικής τέχνης.

Φυσικά εγώ δεν την ακούω και, λίγο λόγω δουλειάς, λίγο από διαστροφή, παρακολουθώ και γράφω συχνά στο theopinion.gr τις εντυπώσεις μου για θεατρικές παραστάσεις που μου άρεσαν ώστε να τις δείτε κι εσείς.

Το σκεφτόμουν αυτό γιατί συνειδητοποίησα ότι τη φετινή χρονιά, εκτός από θέατρο, βλέπω τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα ΚΑΙ τον ΠΑΟΚ και θυμήθηκα μια ατάκα που έχω ακούσει σε ένα ντοκιμαντέρ στο Netflix. Το ντοκιμαντέρ λέγονταν «Cunk on earth», δηλαδή «Η Κανκ στον πλανήτη Γη», όπου μια τύπισα, η Κανκ, παριστάνει την χαζή και προσπαθεί να ανακαλύψει την ιστορία της ανθρωπότητας πάνω στη Γη κάνοντας αφελείς ερωτήσεις σε σοβαρούς επιστήμονες αλλά και αστείες διαπιστώσεις μετά τα όσα ανακαλύπτει. Ας πούμε, έναν αρχαιολόγο τον είχε ρωτήσει: «οι αρχαίοι είχαν και δέρμα γιατί εγώ μόνο κόκαλα βλέπω…» κι αυτός της είχε απαντήσει: «ναι Κανκ, κανονικά, σαν κι εμάς, είχαν δέρμα και μάτια και κρέας κλπ κλπ…»

Σ αυτό το παρωδιακό ντοκιμαντέρ, λοιπόν, η Κανκ έκανε μια διαπίστωση που αποτελεί το απόλυτο «Μότο» μου τη φετινή σεζόν. Το επεισόδιο του ντοκιμαντέρ αναφέρονταν στην αρχαία Ελλάδα και η Κανκ διαπίστωνε πως όλα τα είδη θεάτρου επινοήθηκαν εδώ για να προσθέσει: «οι Έλληνες επινόησαν κι ένα είδος θεάτρου για χαζούς: ΤΑ ΣΠΟΡ» (με αφορμή προφανώς τη γέννηση εδώ των Ολυμπιακών Αγώνων). Πράγματι, η Κανκ είχε απόλυτο δίκιο. Τα σπορ, ειδικά το ποδόσφαιρο, είναι είδος θεάτρου. Είναι τέχνη. Είναι περφόρμανς (η έννοια αυτή χρησιμοποιείται διεθνώς και για την ποδοσφαιρική εμφάνιση). Το δε ποδόσφαιρο, δεν είναι ένα οποιοδήποτε είδος θεάτρου. Είναι «θέατρο για χαζούς». Για μας όλους.

Διότι τί άλλο παρά χαζός μπορεί να είσαι όταν όλη σου η ψυχολογία εξαρτάται μονίμως και διαχρονικώς από το αποτέλεσμα της ομάδας σου στο γήπεδο; Τί άλλο από αφελής όταν είσαι ικανός να κάνεις χιλιάδες χιλιόμετρα για να δεις για 90 λεπτά την ομάδα σου σε ένα βρόμικο πέταλο μέσα στη βροχή και το κρύο, συνήθως με κακή ορατότητα του αγωνιστικού χώρου; Τί άλλο παρά χαζομάρα και επιπολαιότητα είναι το να μαλώνεις, να ζοχαδιάζεσαι, να παθιάζεσαι για την επιτυχία ή την αποτυχία αθλητών που κερδίζουν εκατομμύρια; Το ποδόσφαιρο είναι «θέατρο για χαζούς» κι αυτός που σας τα γράφει αυτά νιώθει πολύ… περήφανος που έχει αυτού του είδους τη χαζομάρα μέσα του.

Χθες το βράδυ στην Τούμπα είδαμε ακόμα μία εξαιρετική θεατρική παράσταση. Ατόφια τέχνη. Επίκαιρη. Αληθινή. Ήταν ένα έργο που θα το συζητάμε χρόνια για τη διανομή των ρόλων του, την σκηνοθεσία, τα σκηνικά και τα κοστούμια, τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών και την ενθουσιώδη αντίδραση του κοινού. Ειδικά το τελευταίο. Διότι, «θέατρο χωρίς κοινό, χωρίς θεατές, δε γίνεται». Την θεατρική παράσταση «ΠΑΟΚ – Ντινάμο Ζάγκρεμπ: 5-1» δεν πρόκειται να την ξεχάσει κανείς και θα μπει στο «πάνθεον των μεγάλων παραστάσεων» που θα αναλύουν οι κριτικοί για καιρό. Αυτό μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν όλοι οι «χαζοί» που βρεθήκαμε χθες στο «Ανοιχτό Θέατρο Τούμπας».

Δείτε σας παρακαλώ τις φωτογραφίες από το γκαρν φινάλε της θεατρικής βραδιάς στην Τούμπα (τη μία την έχω βάλει κεντρική στο άρθρο). Δείτε την υπόκλιση των καλλιτεχνών στο κοινό το οποίο παραληρεί χειροκροτώντας (διότι το χειροκρότημα είναι η τροφή του καλλιτέχνη). Τις ιαχές όταν τα χέρια ανεβοκατεβαίνουν σαν να προσκυνούν φωνάζοντας «οέ, οεοέ, οεοέ, οεοό ΠΑΟΚ!»

Στο θέατρο δεν μπορείς να ξεγελάσεις τον θεατή. Αν δεν έχεις παίξει καλά, θα το καταλάβει. Και θα το καταλάβεις κι εσύ από τη σιωπή, την αμηχανία, την αποδοκιμασία του κοινού. Χθες στο ανοιχτό θέατρο Τούμπας οι πρωταγωνιστές της παράστασης παρουσίασαν ένα καλλιτεχνικό θέαμα άρτιο από όλες τις πλευρές. Σκηνοθέτης, ηθοποιοί, θιασάρχες, όλοι κατάλαβαν πως «είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα / κι αν μας αντέξει το σχοινί θα φανεί στο χειροκρότημα…».

Βλέπουμε «θέατρο για χαζούς» αγαπημένοι μου φίλοι. Και νιώθουμε συγγενείς μεταξύ μας γιατί μας ενώνει η «εξ αγχιστείας» σχέση του να αγαπάμε το ίδιο πράγμα. Σαν αφελείς, παρορμητικοί, ατίθασοι που είμαστε, τη μια στιγμή φέρνουμε την καταστροφή και την άλλη (όπως χθες βράδυ) βιώνουμε την απόλυτη ευτυχία, την «ολβιότητα». Θυμάμαι ξεκάθαρα την γκρίνια, την τρέλα, την κατήφεια μετά τις ήττες από Ντινάμο και Άρη. Θυμάμαι και τις υπέροχες «χαζές» μας φάτσες χθες μετά τις 22.00 όταν παντελώς άγνωστοι μεταξύ τους οπαδοί αγκαλιάζονταν στις κερκίδες, παραμιλούσαν στους δρόμους, επικοινωνούσαν με κόρνες μέσα από τα αμάξια τους. «Είμαστε τρελοί / είμαστε τρελοί / είμαστε τρελοί και παθιασμένοι / είμαστε τρελοί / τρελοί και παλαβοί με την ομάδα μας την δοξασμένη…». Αφήστε μας για λίγο εσείς οι υπόλοιποι να χαρούμε… με τη χαζομάρα μας. Αφήστε μας να ξεφύγουμε. Να πιστέψουμε ότι η ζωή έχει και νίκες, έχει και επιτυχίες, δεν έχει μόνον πίκρες και απογοητεύσεις. Αφήστε μας να νιώσουμε ότι «ανήκουμε κάπου» και η χαρά και η αγάπη μπορούν να διαρκέσουν. Άλλωστε, «ΠΑΟΚ είμαστε». Δεν πρόκειται να αργήσουν να έρθουν ξανά οι αποτυχίες και οι απογοητεύσεις. Η ζωή μας από τότε που διαλέξαμε αυτήν την συγκεκριμένη ομάδα έχει ήττες και νίκες. Έχει «κυρίως μαύρο και λίγο άσπρο». Ζούμε και ελπίζουμε να φτάσουμε κάποια στιγμή στο μισό – μισό σε έναν κόσμο που δείχνει να έχει κυκλωθεί από το κατάμαυρο.

Υ.γ.: Σε πολλούς φίλους που ηθελημένα ή άθελά τους συντηρούν αυτήν την τοξικότητα της γκρίνιας και της απαξίωσης (συχνά μας επιτίθενται κι όλας χρεώνοντάς μας ανοχή και αβαντάρισμα του προπονητή ή των ντεφορμέ ποδοσφαιριστών) θέλω να δώσω μια μεγάλη αγκαλιά. Χθες ήταν σαν να έβλεπα ένα ένα τα χαμογελά τους για την πρόκριση. Κανείς δεν γκρινιάζει και δε βρίζει γιατί «δεν αγαπά τον ΠΑΟΚ». Το αντίθετο. Εδώ ισχύει μια παροιμία από την Αφρική που λέει ότι «η μαμά μαϊμού αγαπά τόσο πολύ το παιδί της που το σφίγγει μέχρι να πνιγεί». Μου την είπε ένας γέρος μάγος από το Νγκόρο Νγκόρο της παλιάς Ζανζιβάρης. Κοιτάξτε να απολαύσετε το καλλιτεχνικό πρόγραμμα των επόμενων εβδομάδων. Και κλείστε εισιτήρια. Το θέατρο πρέπει να είναι γεμάτο. Οι καλλιτέχνες μας το αξίζουν και σε λίγο… έρχονται και τα μπαλέτα.