Για να εξηγούμαστε από νωρίς και να μην παρεξηγούμαστε αποκλειστικός υπεύθυνος για το νέο… στραβοπάτημα του ΠΑΟΚ είναι ο Ιγκόρ Τούντορ, ο οποίος βρέθηκε σε κάκιστο απόγευμα με βάση τις αγωνιστικές του επιλογές.

Μπορεί η νέα ομάδα του, γιατί αυτός ο ΠΑΟΚ με αρκετούς νέους παίκτες δουλεύει μόλις λίγους μήνες, να μην είχε σε αρκετές περιπτώσεις την απαραίτητη αποτελεσματικότητα στα τελευταία παιχνίδια της, ωστόσο πάντα φρόντιζε να υπερασπίζεται την αγωνιστική της ταυτότητα και τον συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο «μαχόταν» για να αποσπάσει ένα θετικό αποτέλεσμα, κάτι για το οποίο έχει δουλέψει πολύ από το καλοκαίρι και μετά.

Η πίεση για το αποτέλεσμα δημιούργησε φόβο στον Τούντορ το τελευταίο δεκαήμερο και παρότι δεν είναι κακό να αλλάζει ένας προπονητής τα πλάνα του και να ψάχνει εναλλακτικές επιλογές, έχει πολύ μεγάλη σημασία ο τρόπος με τον οποίο προσπαθεί να το επιχειρήσει, καθώς δείχνει τα αντανακλαστικά της διαχείρισης του.

Για τον Κροάτη ο φόβος αμφισβήτησης του ίδιου του του πλάνου και η έλλειψη εμπιστοσύνης προς αυτό σε στιγμές κρίσης είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της ίδιας του της δουλειάς.

Για να επανέλθουμε στα όσα έγιναν με τον Πανθρακικό θα μπορούσα να δικαιολογήσω τον προπονητή του ΠΑΟΚ επειδή επέλεξε να προχωρήσει σε αλλαγές προσώπων, ωστόσο για ακόμα μία φορά μπήκε στη διαδικασία να πάρει πολύ περισσότερα ρίσκα από ό,τι έπρεπε ακόμα και κόντρα σε έναν αντίπαλο χαμηλότερης δυναμικότητας.

Παρότι ο Τούντορ δουλεύει από την αρχή της καλοκαιρινής προετοιμασίας δύο διατάξεις, το 3-5-2 και το 3-4-3, κάτι που σημαίνει πως όλη η δουλειά που έχει κάνει η ομάδα του έχει στηριχτεί σε αυτά τα δύο συστήματα, δε θα είχα κανένα πρόβλημα να δεχτώ ότι ακόμα και σε συνθήκες αγώνα ο προπονητής του ΠΑΟΚ απογοητευμένος από την έλλειψη αποτελεσματικότητας της ομάδας του αναζητά σε ένα επίσημο παιχνίδι κόντρα σε έναν πιο αδύναμο αντίπαλο μία διαφορετική λύση, χρησιμοποιώντας ένα διαφορετικό σχήμα, προχωρώντας σε ένα… πείραμα.

Ωστοσο, ο Κροάτης όχι μόνο μπήκε στη διαδικασία να αλλάξει διάταξη για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι μετά από τη δοκιμασία στη Ρωσία κόντρα στην Κρασνοντάρ, αλλά απέναντι στον Πανθρακικό το έκανε με πολύ… ανορθόγραφο ποδοσφαιρικά τρόπο, προχωρώντας σε αλχημείες με τη χρησιμοποίηση παικτών σε θέσεις που δεν είναι οι φυσικές τους, παίρνοντας πολύ μεγαλύτερο ρίσκο από ότι έπρεπε, ιδιαίτερα σε ένα χρονικό διάστημα στο οποίο καταλαβαίνει και ο ίδιος ότι η ομάδα του δεν πατάει καλά και έχει ανάγκη τα αποτελέσματα και την αυτοπεποίθηση που δίνουν οι νίκες.

Για εμένα το γεγονός ότι ο Τούντορ μετά από πέντε μήνες στην ομάδα συνεχίζει να ψάχνει τη… συνταγή δεν είναι παράλογο.

Ίσα-ίσα σε μεγάλο βαθμό είναι λογικό, καθώς ο ΠΑΟΚ προέρχεται από ένα καλοκαίρι, στο οποίο υπήρξαν σημαντικές διαφοροποιήσεις στο ρόστερ του, με πολλούς παίκτες να μην έχουν αφομοιωθεί ακόμα στο νέο τους περιβάλλον, χωρίς αυτό να αποτελεί δικαιολογία όπως πολλοί θα βιαστούν να υποστηρίξουν και ενώ τόσο ο αθλητικός διευθυντής του όσο και ο ίδιος ο προπονητής της ομάδας θα ήθελαν αν μπορούσαν να έχουν αντικαταστήσει ακόμα μεγαλύτερο μέρος του αποτυχημένου αγωνιστικού τμήματος που παρέλαβαν, κάτι που θα πραγματοποιηθεί σταδιακά στις δύο προσεχείς μεταγραφικές περιόδους.

Αναφορικά με το τελευταίο, μπορεί το συγκεκριμένο μήνυμα να μην έχει μεταδοθεί σωστά και ξεκάθαρα προς τα έξω, παρότι ο Άρνεσεν το έστειλε, για όποιον είχε τη διάθεση να «διαβάσει» και πίσω από τις απαντήσεις που έδωσε στις δύο δημόσιες τοποθετήσεις του, ωστόσο είναι σαφές ότι η νέα ομάδα που «χτίζεται» με τον Τούντορ στον πάγκο πρέπει να υποστηριχτεί με ποιοτικές πινελιές σε τουλάχιστον δύο ακόμα μεταγραφικές περιόδους για να μπορέσει να φτάσει στα επιθυμητά επίπεδα ανταγωνιστικότητας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δίνεται άφεση αμαρτιών στον 37χρονο τεχνικό.

Όσο θεμιτή κι αν είναι η αναζήτηση λύσης με φόντο την αποτελεσματικότητα για τον Τούντορ, όταν γίνεται με ακραίο τρόπο και με μεγάλο ρίσκο, μπορεί να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα, όπως συνέβη το απόγευμα της Κυριακής, στο οποίο ο ΠΑΟΚ που θα μπορούσε να «σκοτώσει» τον Πανθρακικό και να κάνει το 4-2, ήταν επιπόλαιος στην τελική προσπάθεια (κάτι για το οποίο δε φταίει ο Τούντορ) και αντί να διευρύνει το προβάδισμα του, δέχτηκε το γκολ της ισοφάρισης, «πληρώνοντας» τον χώρο που έδωσε στον αντίπαλο του επειδή και ο Κροάτης δε βοήθησε την ομάδα του από τον πάγκο.

Η συζήτηση για τον Τούντορ και τη μεγάλη ευθύνη του στην απώλεια με τον Πανθρακικό κλείνει εδώ, καθώς πλέον είναι στο χέρι του να μην αδικεί τον εαυτό του και τη δουλειά που αποδεδειγμένα κάνουν ο ίδιος και οι συνεργάτες του, στην προσπάθεια να «χτιστεί» μία νέα ομάδα.

Αν θέλουμε όμως να είμαστε δίκαιοι και να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους δεν μπορούσε να παραγνωρίσουμε τον επιλεκτικό τρόπο με τον οποίο μερίδα του κόσμου, αλλά και του Τύπου παρέχει  «στήριξη» σε έναν νέο προπονητή και στο νέο αγωνιστικό πλάνο του ΠΑΟΚ.

Μέχρι τον περασμένο Μάιο άπαντες καλούσαν τον Σαββίδη να διώξει τους υπεύθυνους της αγωνιστικής τραγωδίας και να φέρει τεχνοκράτες για τη δημιουργία ενός νέου σχεδίου για την ομάδα για τα επόμενα χρόνια.

Ο Σαββίδης μετά από ενέργειες και του προέδρου της ΠΑΕ, Ιάκωβου Αγγελίδη, συμφώνησε με ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα αθλητικών διευθυντών στην Ευρώπη, αυξάνοντας σε συνδυασμό με την παρουσία ενός ακόμα τεχνοκράτη στην προεδρία της «ασπρόμαυρης» εταιρείας, τις δικλείδες ασφαλείας για την επιτυχία του πλάνου.

Δεν υπέγραψε συμβόλαιο με την επιτυχία, αυτό κανείς δεν μπορεί άλλωστε να το κάνει, απλά με τον ορθολογικό τρόπο που επέλεξε να διακρίνει τις εξουσίες στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ μείωσε σε μεγάλο βαθμό το περιθώριο λάθους, κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ την πρώτη τριετία, μειώνοντας με τις παρεμβάσεις του τα στελέχη που ο ίδιος πλήρωνε.

Μπορεί ο κόσμος να ήθελε νέα πρόσωπα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να αντέξει τις αλλαγές που αυτά θα φέρουν μέσα από τις επιλογές τους. Στην ουσία ήθελε μία αλλαγή, η οποία σταδιακά θα έπρεπε να κάνει ελκυστικές για εκείνον επιλογές.

Ο Άρνεσεν διάλεξε έναν νέο ηλικιακά προπονητή αφουγκραζόμενος τον τρόπο με τον οποίο προχωρούν πανευρωπαϊκά τα σύγχρονα ποδοσφαιρικά πρότζεκτ και πολλοί βιάστηκαν να γεμίσουν αμφιβολία τη συγκεκριμένη επιλογή, χρησιμοποιώντας ηχηρές καφενειακές εκφράσεις και μειώνοντας σε κάθε ευκαιρία τη δουλειά των ανθρώπων που κρατούν αυτή την περίοδο τις τύχες της ομάδας.

Κανείς δε λέει ότι το δυνατό σημείο στο βιογραφικό του Τούντορ είναι η εμπειρία του στους πάγκους, ωστόσο ακόμα και αυτό φρόντισε να μην το αποκρύψει ο αθλητικός διευθυντής, υποστηρίζοντας στη συνέντευξη που παραχώρησε ότι εκείνος θα έχει τον ρόλο του έμπειρου και ο Τούντορ τον ρόλο του δουλευταρά και «διψασμένου».

Έχοντας παρακολουθήσει την προετοιμασία της ομάδας στην Ολλανδία και έχοντας καθημερινή «τριβή» με το ρεπορτάζ μπορώ με μεγάλη βεβαιότητα να υποστηρίξω ότι δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής εντός της ομάδας που να αμφισβητεί τη σκληρή δουλειά που γίνεται, ανεξάρτητα αν έχει διαφορετική άποψη για συγκεκριμένα θέματα, κάτι απολύτως λογικό σε έναν ζωντανό οργανισμό, όπως ένα ποδοσφαιρικό κλαμπ.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο για τον Τούντορ και ο βασικός λόγος για τον οποίο θα πρέπει να στηριχτεί μέχρι τέλους, ακόμα και αν βραχυπρόθεσμα τα αποτελέσματα της ομάδας του είναι άσχημα και αντιεμπορικά, «πληγώνοντας» τον εγωισμό των οπαδών που έχουν κουραστεί να κάνουν υπομονή.

Όσο κι αν κουράστηκαν όμως οι οπαδοί, το παράδειγμα της τριετίας Σάντος και της λυσσαλέας στήριξης που του παρείχε ο Ζαγοράκης, επειδή ήξερε πως χτίζονται οι ομάδες και έβλεπε μακροπρόθεσμα το πλάνο και όχι τις μεμονωμένες ήττες, είναι κοντινό χρονικά και φωτεινό!

Στην πρώτη κρίση που δημιουργείται σε μία νέα ομάδα, όπως ο ΠΑΟΚ τη φετινή σεζόν, όσοι «τα έλεγαν από την αρχή…» και είχαν κρυφτεί αρχικά πίσω από το επιτυχημένο ξεκίνημα του πρότζεκτ των Άρνεσεν και Τούντορ έκαναν ξανά την εμφάνιση τους τώρα στα δύσκολα, μειώνοντας τον προπονητή επειδή πρόωρα έβγαλαν το συμπέρασμα ότι «δεν μπορεί να αντέξει τον πρωταθλητισμό που πρέπει να κάνει ο ΠΑΟΚ».

Είναι οι ίδιοι που μείωναν τον Σάμπο, βγάζοντας τον άχρηστο στους πρώτους μήνες του σε ένα νέο περιβάλλον, λες και είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι στην προσαρμογή ή αν τελικά όντως ο Σλοβάκος κριθεί ανεπαρκής στο τέλος της χρονιάς, μετά δηλαδή από ένα εύλογο χρονικό διάστημα, δε θα μπουν στη διαδικασία αυτοί που αποφασίζουν στο αγωνιστικό τμήμα (Άρνεσεν και Τούντορ), τους οποίους λέμε ότι «εμπιστευόμαστε», να κρίνουν την παραμονή του ή όχι στον ΠΑΟΚ, ζυγίζοντας την επιτυχία ή την αποτυχία της συγκεκριμένης μεταγραφής.

Τον Σάμπο που έπρεπε να βάλει ο Τούντορ όταν ο ΠΑΟΚ προηγούνταν με 3-2 για να «κλειδώσει» το παιχνίδι, κυριαρχώντας στη μεσαία γραμμή και αποφεύγοντας να δώσει χώρο στον Πανθρακικό, κάτι που αν γινόταν θα έφερνε ένα σωρό αντιδράσεις πάλι. Η συγκεκριμένη αναφορά είναι μία απλή υπενθύμιση για την πίεση που υπάρχει προς τον προπονητή, ο οποίος ζει εδώ και αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει. Αλλά επειδή το αν δεν υπάρχει στη ζωή πάμε παρακάτω…

Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά για την υποτιθέμενη στήριξη και εμπιστοσύνη, η οποία στην ουσία περιέχει έντονα βιαστική κρίση και σε λανθασμένη κατεύθυνση κριτική γιατί οι επιλογές δεν είναι όπως θέλει ο καθένας μας σε προσωπικό επίπεδο.

Ακόμα και η βιασύνη είναι απόλυτα λογική σε έναν κόσμο που δίνει και τη ζωή του για την ομάδα και έχει κουραστεί να περιμένει, ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι αυτή η νοοτροπία δεν είναι λανθασμένη.

Και αυτή η νοοτροπία για να είμαστε ειλικρινής και να τα λέμε όλα «θρέφεται» από μερίδα του Τύπου, η οποία λειτουργεί ευκαιριακά και δεν καταλαβαίνει ότι απαξιώνει το προϊόν που στην ουσία πραγματεύεται και πουλάει, αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο και διογκώνοντας κρίσεις που είναι λογικό να έρθουν σε μία ομάδα που «χτίζεται».

Ο ΠΑΟΚ μέχρι τον περασμένο Μάιο για διάφορους λόγους και κυρίως βάσει λανθασμένων επιλογών που έγιναν ήταν μία ομάδα «άρρωστη», η οποία από το καλοκαίρι και μετά γίνεται μεγάλη προσπάθεια να ξανασταθεί στα πόδια της για να μπορεί να κάνει υπερήφανο τον κόσμο της με τις εμφανίσεις της στο χορτάρι.

Πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους ότι ο Τούντορ και ο Άρνεσεν είναι απλά περαστικοί από έναν σύλλογο, ο οποίος παλεύει να επιστρέψει εκεί που του αξίζει, αλλά για να τα καταφέρει θα πρέπει μία μερίδα του κόσμου του να αλλάξει νοοτροπία, να εμπιστεύεται και να στηρίζει πραγματικά αυτούς που έχουν τις τύχες του αγωνιστικού τμήματος, κάνοντας πάντα εποικοδομητική κριτική και αποφεύγοντας την ισοπέδωση και την απαξίωση, περιμένοντας να δει σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα τα αποτελέσματα της δουλειάς που γίνεται.