Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ ετοίμασε ένα πλήρες αφιέρωμα για τον έμπειρο γκολκίπερ, το οποίο δημοσιεύτηκε στο τέταρτο τεύχος του “Toumba Magazine”.

Αναλυτικά:

Αποτελεί δικαιωματικά έναν από τους πρωταγωνιστές της χρονιάς που φεύγει. Δεν την ξεκίνησε καλά λόγω του τραυματισμού του στο Ντόρτμουντ, ωστόσο, η αξία δεν κρύβεται κι ο Παναγιώτης Γλύκος κέρδισε επάξια τη θέση του κάτω από τα δοκάρια. Το Toumba Magazine περιγράφει τη ζωή του Έλληνα τερματοφύλακα.

Έχει μάθει να παλεύει με αντίπαλο τον εαυτό του. Να μη φοβάται, αλλά να επιζητά μια ιδιόμορφη απομόνωση και τις ευθύνες που της αναλογούν. Η μοναξιά που δύναται να λυγίσει και τους πλέον ισχυρούς, αποτελεί το δικό του ασφαλές σημείο. Όταν είσαι… ψημένος στο αλάτι της θάλασσας, άλλωστε, το γήπεδο δεν μπορεί να σε τρομάξει.

Ο Παναγιώτης Γλύκος μεγάλωσε μέσα στο νερό. Τα καλοκαίρια της παιδικής του ηλικίας που σμίλεψαν τον χαρακτήρα του, τα πέρασε στη Σκόπελο. Τον τόπο καταγωγής του. Εκεί, μόνος απέναντι στο άπειρο της θάλασσας ανέπτυξε ένα ιδιαίτερο ένστικτο που τον συνοδεύει.

Καλές οι παρέες, οι πλάκες, οι… αλητείες με την υπόλοιπη βολιώτικη «συμμορία» των παιδικών του χρόνων, μα η πραγματική του διασκέδαση ήταν υπόθεση αυστηρά προσωπική. Το ψάρεμα. Η ψυχοθεραπεία του ακόμα και σήμερα. Όταν δεν βρίσκεται κάτω από τα δοκάρια επιλέγει να είναι σε μια βάρκα ή και κάτω από την επιφάνεια του νερού. Η μοναξιά που αισθάνεσαι στη θάλασσα, άλλωστε, είναι προσωπική και ζωντανή. Δεν σε καταβάλλει ούτε σε αποθαρρύνει. Είναι μια διεγερτική μοναξιά.

Σαν του τερματοφύλακα. Γι αυτό ίσως όταν ξεκίνησε ν’ ασχολείται με το ποδόσφαιρο στην ηλικία των δέκα χρόνων κάτι τον τραβούσε προς τη θέση αυτή. Δεν ξεκίνησε από εκεί. «Ήμουν επιθετικός. Μου άρεσε να βάζω γκολ, αλλά κάτι με τράβηξε προς τα πίσω».

Η αρχή έγινε στους σχολικούς αγώνες. Εκεί για την αλλαγή, ο Παναγιώτης έπαιζε τερματοφύλακας. Και ήταν καλός. Έτσι, του έλεγαν όσοι τον έβλεπαν και δεν χρειάστηκε πολύ για να τον πείσουν. Ο επιθετικός πέθανε μέσα του, αφήνοντάς του παρακαταθήκη την ικανότητα με τη μπάλα στα πόδια.

Το όνειρο της μπάλας

Η επιλογή του δεν ήταν εύκολη. Μάλλον επίπονη για την χαρακτήριζε κανείς. «Παίζαμε σε ξερά γήπεδα και το να πέφτεις για να κάνεις μια απόκρουση ήταν επικίνδυνη αποστολή. Υπήρχαν αγώνες που από το… τρίψιμο στο χώμα έφευγαν ολόκληρα κομμάτια δέρμα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ».

Στην αρχή το ποδόσφαιρο έμοιαζε απλώς ένας τρόπος να περνά την ώρα του. Τον κρατούσε και μακριά από τις σκανδαλιές που οργάνωνε με την παρέα του και κυρίως με τον αδερφό του τον Χρήστο. Ως τέταρτο (μετά τον Γιάννη, τον Βαγγέλη και τον Χρήστο) και μικρότερο αγόρι της οικογένειας, άλλωστε, ήταν λογικό να παρασύρεται.

Στην πραγματικότητα, όμως, η μπάλα για τον Παναγιώτη ήταν ένα μεγάλο όνειρο. «Οσο κι αν ακούγεται κλισέ, από μικρός ήθελα ν΄ ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Η μητέρα μου, μου έλεγε μια ιστορία που τραβούσα τη γιαγιά μου από το χέρι για να την πάω στο περίπτερο να μου αγοράσει μια μπάλα. Επίσης, σε μία από τις πρώτες φωτογραφίες που έχω, είμαι με τον αδερφό μου  έξω από το σπίτι και ποζάρω με μια μπάλα στα χέρια».

Οι αντιδράσεις της οικογένειας

Η επιλογή του ν’ ακολουθήσει το όνειρο προκάλεσε αντιδράσεις στην οικογένεια που έβλεπε το μέλλον τον μικρού στην γεωπονική, το επάγγελμα του πατέρα του. «Οι γονείς μου ήταν αρνητικοί όσο δεν πάει. Θεωρούσαν πως το ποδόσφαιρο δε θα μπορούσε να μου δώσει ό,τι χρειαζόμουν για να ζήσω και προσπαθούσαν να με πείσουν να περάσω σε κάποια σχολή για να έχω δουλειά. Ο πατέρας μου ήθελε ν’ ακολουθήσω τη δική του τη δουλειά και η αλήθεια είναι πως μέχρι ένα σημείο τον βοηθούσα. Πήγαινα μαζί του στη λαϊκή, φτιάχναμε κήπους, καλλιεργούσαμε λουλούδια. Δούλευα από μικρός».

Η γεωπονική, όμως, ήταν καταδικασμένη σε ήττα. Ο Παναγιώτης αψήφησε τις συμβουλές, άκουσε την καρδιά του και δικαιώθηκε. Έστω κι αν χρειάστηκε να πονέσει πολύ για να πετύχει ό,τι πέτυχε. Να πονέσει κυριολεκτικά. Διότι, το ραντεβού του με την ατυχία ήταν συχνό κι αυτό φάνηκε από την αρχή. Στα 15 του, πριν υπογράψει στον Ολυμπιακό Βόλου, έπαθε εξάρθρωση καρπού, έβαλε το χέρι για δύο μήνες στον γύψο και η μεταγραφή ακυρώθηκε.

Δυνατός μέσα από περιπέτειες

Η πιο δύσκολη στιγμή του, όμως, ήταν η ρήξη χιαστών που υπέστη το 2010 όταν είχε παραχωρηθεί δανεικός στον Αγροτικό Αστέρα. «Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για μένα. Είχε προηγηθεί η πρόκριση στην Φενέρ που ήμουν στον πάγκο, ήμουν χαρούμενος και ξαφνικά την τελευταία μέρα μου λένε ότι έπρεπε να πάω δανεικός γιατί θα ερχόταν ο Γιακουμής.

Δεν ήθελα ούτε να το σκεφτώ. Ήταν η δεύτερη φορά που μου συνέβαινε αυτό, αλλά πήγα. Είδα διαφορετικές καταστάσεις και δεν ήμουν σε καλή ψυχολογική κατάσταση. Στο πρώτο ματς στο ζέσταμα χτύπησα το πόδι μου. Αντίπαλος τότε, θυμάμαι, ήταν ο Χρήστος Κελπέκης, ο προπονητής μου τώρα».

Η περιπέτεια αυτή τον διαμόρφωσε. Δούλεψε σκληρά, άλλαξε το κορμί του, βρήκε το ψυχικό σθένος να επιστρέψει και να παλέψει για ό,τι του αναλογεί. «Από έναν τραυματισμό μπορείς να βγεις πιο δυνατός. Δεν το έβαλα ποτέ κάτω στη ζωή μου ό,τι κι αν μου συνέβαινε. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Πέρασα δύσκολες στιγμές στην ομάδα, μα δεν απογοητεύτηκα».

Haters gonna hate

Από τη στιγμή που δεν τον λύγισε ο τραυματισμός, δε θα μπορούσε να σπάσει η μουρμούρα του κόσμου που τον συνοδεύει ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ο Γλύκος ανήκει στην κατηγορία των ποδοσφαιριστών που κερδίζουν πολύ δύσκολα το χειροκρότημα και βιώνουν με παράταιρη ευκολία την αποδοκιμασία.

«Ίσως γι αυτό να φταίει ένα λάθος που είχα κάνει σ΄ ένα ματς με τον Ατρόμητο στο Κύπελλο», λέει ο ίδιος με τη χαρακτηριστική του ηρεμία και συνεχίζει: «Λένε πως με το χρόνο όλα ξεχνιούνται, αλλά κάποια λάθη μένουν. Εγώ από τη μεριά μου προσπαθώ να παραμένω συγκεντρωμένος για να μπορώ να βοηθάω τους συμπαίκτες μου και αποβάλλω ό,τι εξωαγωνιστικό από το μυαλό μου».

Παρά τις δυσκολίες, τον πόνο, τις θυσίες και τις αμέτρητες ώρες στα γήπεδα και τα γυμναστήρια, οι γονείς του μπορούν να υπερηφανεύονται που ο γιος τους, τους αγνόησε επιδεικτικά και ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο. Γιατί το ποδόσφαιρο τελικά του έδωσε ό,τι χρειάζεται για να ζήσει και αρκετά παραπάνω. «Έχω κερδίσει εμπειρίες, έχω γνωρίσει ανθρώπους που είναι πολύ σημαντικοί στη ζωή μου και έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος. Πιο κοινωνικός γιατί ανέκαθεν ήμουν κλειστός χαρακτήρας. Με έχει βοηθήσει πολύ το ποδόσφαιρο»…