Πριν λίγο καιρό μας έφεραν στο Σάρωθρον εισιτήρια για τη συναυλία του και είδα ότι η πιτσιρικαρία έκανε ουρές για ένα μαγικό χαρτάκι. Τιμές λαϊκές: 6 ευρώ και προπώληση και είσοδο! Αρχισα να τον γουστάρω.

Οι μέρες περνούσαν και ο μεσαίος μου, έκτη δημοτικού ο τύπος, σχεδόν κάθε μέρα μου ζητούσε κι από 2-3 εισιτήρια, εξυπηρέτηση σε συμμαθητές του για να μην τραβιούνται ως τα Λαδάδικα. Πουλούσε και λίγο μούρη του στυλ: «στο μαγαζί του μπαμπά μου έχουν προπώληση…», άρχισα να ψήνομαι περισσότερο. Οταν, λοιπόν, μου ζήτησαν να κάνουμε ένα παρεάκι και να πάμε στη συναυλία, είπα «ναι» κι από περιέργεια κι από σιγουριά πως κάτι καλό ακούει αυτή η τόσο νέα γενιά, η αμούστακη, η μεταξύ παιδιού και εφηβείας.

Φτάσαμε κατά τις 9 στο ΦΙΞ, σαν σε εκδρομή με τον ΠΑΟΚ: Το citroen μου γεμάτο. Ανοιξα και τις πίσω θέσεις. Εξι άτομα, λες και πηγαίναμε στο Βόλο για τον τελικό. Κατεβήκαμε. «Μύριζε γήπεδο» η φάση. Καντίνες, μαύρες μπλούζες, κουρέματα και σκουλαρίκια, χαλαρό σκηνικό. Ούτε πόζες, ούτε φλερτ. Λες και σε λίγο θα άρχιζε αγώνας.

Στο προαύλιο τα παιδιά έκαναν τσιγάρο και μιλούσαν σε πηγαδάκια. Η ουρά ήταν ήδη μεγάλη. Περίμεναν να μπούνε στο χώρο. Στηθήκαμε και ‘μεις. Εγώ, ο Αξάς μου ο Τάκης και τα πιτσιρίκια, ο γιος του, τα δικά μου και ένα γειτονάκι.

Παρατηρώντας τα παιδιά, περισσότερα από 800 άτομα εκείνο το βράδυ, είδα εκείνη την απίστευτη ανάγκη «να ανήκουν κάπου». Ενα δέσιμο, μια αλληλεγγύη μεταξύ τους, χωρίς να γνωρίζονται, χωρίς καν να θέλουν να γνωριστούν, ίσως μόνον με την ικανοποίηση του: «είμαστε πολλοί τελικά»! Μου άρεσε. Το είδα από μακριά, δεν ήθελα με τόσα χρόνια διαφοράς να μπω απρόσκλητος σε εκείνη την γιορτή. Προσπαθούσα να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι πλέον δεν ήμουν ο γιος αλλά ο πατέρας.

Και πάλι καλά που ήμουν μέσα και δεν τους πήγα απλώς εκεί με την υπόσχεση να περάσω στις 12 να τους πάρω. Αυτό έκαναν πολλοί γονείς, αυτό προβλέπω να κάνω και εγώ σε δυο – τρία χρόνια που θα μεγαλώσουν περισσότερο. Ως τότε, το απόλαυσα από μέσα…

Και πάμε τώρα στον Τζαμάλ. Και μαζί του στη Σταυρούπολη, στον ΠΑΟΚ, στην Κωνσταντινούπολη, στην αλητεία, στην παραβατικότητα, στην έντονη διάθεση μιας νεολαίας να εκφραστεί, να ζήσει, να αναζητήσει, όχι το μέλλον της αλλά το παρόν της!

Ο Τζαμάλ, λοιπόν, είναι ένας ωραίος τύπος. Κερκίδα στον ΠΑΟΚ από χρόνια. Εχει δημιουργήσει έναν μικρό μύθο γύρω από το όνομά του και τα συγκροτήματα στα οποία υπήρξε με σπουδαιότερη στιγμή τα «Βόρεια Αστέρια». Τα θυμάμαι τα παιδιά σαν γκραφιτάδες αλλά το έχω και μπερδεμένο, μην με παρεξηγείτε, 40φεύγα είμαι πλέον.

Με κέρδισε από την αρχή ο Τζαμάλ. Από εκείνο το «δε θέλω οπαδικά. Κι εγώ ΠΑΟΚ είμαι αλλά απόψε ας ακούσουμε μουσική». Και λίγο αργότερα ξανά: «να ακούτε και να καταλαβαίνετε τους στίχους. Αυτό θέλουμε, όχι μόνον να τραγουδάτε».

Επειδή είμαι εδώ και καιρό σε μια μυστήρια φάση όπου το σύμπαν μου στέλνει μηνύματα διαδοχής με τα παιδιά μου, στην τρέλα και το κιμπαριλίκι του Τζαμάλ, είδα κάτι από τη φλόγα των «Active Member» των αρχών της δεκαετίας του ’90. Αμφισβήτηση, ασφυξία, αδιέξοδα, ανάγκη να ενωθούν οι μοναξιές, να ενωθούν οι ανίσχυροι, αυτοί που η κοινωνία λέει αλήτες, αυτοί που απλώς χρειάζονται λίγη ενθάρρυνση κι όχι τυποποίηση, όχι ευνουχισμό.

«Μουσική μου αλήτισσα, Κωνσταντινουπολίτισσα», τραγουδούσε ο Τζαμάλ. Και τα έλεγε όλα. Για την καταγωγή μας, για τις επιρροές μας. Από κάτω βαρούσαν οι χαμηλές συχνότητες του Dj αλλά ήταν λες και έπαιζε ένας δρόμος Ουσάκ και χιτζάζ. Ηταν «δικό μας», ήταν Ανατολή.
Τα μικρά ήξεραν όλους τους στίχους απ’ έξω:
«τρελός είναι αυτός που διαφωνεί στην λογική σου
ακόμα, για εμάς είναι αγώνας
χαμογελάμε στραβά, στον αιώνα της εικόνας
αμφισβητώ την αντίληψη που έχει το μάτι τους
εδώ μικρομεσσαίοι ακόμα ψάχνουνε την άκρη τους
δεν με εκπλήσσει που η κρίση
αποδεικνύει πως οι φτωχοί
είναι στην ψυχή πιο κροίσοι…»

Αισθάνθηκαν ότι τα λένε σε μένα, ότι εμένα αμφισβητούν.

Δεν είπε πολλά τραγούδια ο Τζαμάλ. Λίγα και καλά. Αυτά που διάλεξε για καταλληλότερα. Λες και όπως εξελίσσεται αφήνει ήδη πίσω του πολλά μουσικά πειράματα. Τραγούδια που παλιά πίστευε αλλά πλέον ξεπέρασε. Κάλεσε στη σκηνή και φίλους του. Τον μικρό κλέφτη, τον Ζήνων, μπορεί να ξεχνάω και κανέναν ακόμα… Και ήταν ωραίοι εκεί επάνω με τα τατουάζ και τα αμάνικά τους…

Κάποια στιγμή ανάψανε πυρσοί, έγιναν αμπαλαέα, ακούστηκαν συνθήματα… Ο Τζαμάλ είχε πάντοτε τον τρόπο να τους καλμάρει. Και να περνάει και μηνύματα. Για τους οπαδούς που έχουν τόσα κοινά, όποια ομάδα κι αν υποστηρίζουν, για τον στόχο που δεν είναι η εκτόνωση αλλά η έκφραση και ο προβληματισμός… Μια χαρά τα κατάφερε.

Σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, με τον αξά μου τον Τάκη κοιταζόμασταν, γελούσαμε κι αναρωτιόμασταν πόσο μεγαλώνει πλέον το χάσμα με τα νέα παιδιά, πόσο μεγαλώνει και η ανάγκη μας να βρούμε κάπου στο δρόμο τα παιδιά μας, το πολύτιμο αυτό υλικό της επόμενης μέρας που θα την ζήσουμε μισή γιατί – κυρίως – ανήκει σ’ αυτούς. Ωραία τυπάκια, καθαρά βλέμματα, οι πρώτες δικές τους, αυτόνομες κινήσεις μέσα στο νέο κόσμο. Χωρίς γονείς και δασκάλους, ελεύθεροι. Μαγική αίσθηση, ατόφια.

Πήγαμε στα καμαρίνια. Οχι μόνον για το χατίρι των παιδιών αλλά και για μας. Για να του πούμε ότι περάσαμε καλά, δυνατά. Πιάνει τον ανηψιό μου τον Αλέξανδρο ο Τζαμάλ, του λέει: «Τι ομάδα είσαι;» «- Αρης», λέει αυτός. «- Εφυγες!», του λέει ο Τζαμάλ. Πάει να φύγει ο μικρός: «Που πας», του ξαναλέει. «Ελα ρε, πλάκα κάνω, δεν έχουν σημασία αυτά». Εκείνη τη στιγμή ένιωσα λίγο περισσότερο ασφαλής στη φάση των παιδιών μου. Ισως είναι υπερβολή να πω ότι «είναι σε καλά χέρια». Ενιωσα απλά ότι είναι εκεί που πρέπει. Σήμερα στον Τζαμάλ, αύριο κάπου αλλού. Ετσι πάει η σειρά, αρκεί να υπάρχει ζωή, να υπάρχει αιτία. Και στο ΦΙΞ υπήρχε αιτία

Και υπήρχε και μουσική. «Αλήτισσα». «Κωνσταντινουπολίτισσα». Και στίχοι υπήρχαν. Λίγο πρωτόλειοι αλλά αυθεντικοί. Με τέτοιους κλείνω και με ένα ρισπέκτ στον Τζαμάλ και την παρέα του. Και στα παιδιά που ήταν από κάτω κι ενώ οι Χρυσαυγίτες την ίδια ώρα έκαναν μανούρες για το Gay Pride, αυτοί τραγουδούσαν:
«12ώρα κάθε μέρα δουλεύουμε για ψίχουλα
οι πλούσιοι μας λένε να τα βλέπουμε όλα ψύχραιμα
μάθαμε να ζούμε στης Ευρώπης τη Φαβέλα
μάθαμε ν’αντέχουμε πέρα για πέρα
Δε μασάμε, πάμε, αλήτικα αγαπάμε
αλήτικα μισούμε γι’αυτό δε μας αγαπάνε
Μάθαμε να ζούμε στης Ευρώπης τη Φαβέλα
και κάναμε αδερφό μας το φόβο και την τρέλα»