Να αναρωτηθώ τι εννοούμε στ` αλήθεια όταν λέμε ότι τα παιδιά αυτά είναι «αθάνατα». Να μετρήσω το τι κάναμε μέχρι σήμερα, 15 χρόνια μετά, για να αποφευχθούν παρόμοιες τραγωδίες στους δρόμους. Και ήρθε το δυστύχημα στην Εγνατία οδό για να μου δώσει όλες τις απαντήσεις.

Σήμερα χάθηκαν πέντε ψυχές στην άσφαλτο. Μακάρι να μείνουν τόσες γιατί υπάρχουν σοβαρά τραυματισμένοι. Αθώες ψυχές που δεν έφταιγαν σε τίποτα και έφυγαν από τη ζωή γιατί απλά σε αυτήν την χώρα κλαίμε, συγκλονιζόμαστε, τιμούμε νεκρούς αλλά στην ουσία δεν κάνουμε τίποτα για να αποτρέψουμε τις επόμενες θυσίες στην άσφαλτο. Τίποτα.

Με την αδιαφορία μας, την αμορφωσιά μας, την εσκεμμένη ή ακούσια εγκληματική μας ολιγωρία, λοιπόν, διαψεύδουμε τις βαρύγδουπες δηλώσεις μας για τα παιδιά που ως τώρα χάθηκαν και φυσικά δεν είναι μόνον οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ σε εκείνη το εφιαλτικό δυστύχημα με το λεωφορείο μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό στην Αθήνα.

Ουσιαστικά, με όσα δεν κάνουμε δεκάδες χρόνια τώρα, επιβεβαιώνουμε την διαπίστωση πως τα τροχαία τα οποία συνέβησαν δεν ήταν ατυχήματα αλλά εγκληματικές ενέργειες, όχι ενός αλλά πολλών ανθρώπων, άλλων λιγότερο και άλλων περισσότερο. Ετσι όπως συμπεριφερόμαστε, οι τραγωδίες είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων και όσες ακόμη δεν έγιναν είναι απλά θέμα τύχης, θέλημα του Θεού που βλέπει από ψηλά και μας προφυλάσσει. 
Διότι πως αλλιώς να ερμηνεύσεις το γεγονός πως εν έτει 2014 γίνονται έργα στην Εγνατία Οδό που ακινητοποιούν για ώρα δεκάδες αυτοκίνητα; Πως μπορείς να περιγράψεις το ότι μια εταιρεία βάζει δύο τύπους με σημαιάκια στο δρόμο για να προειδοποιεί τους οδηγούς; Πως να αντιμετωπίσεις την προσπάθεια όλων να αποφύγουν τις ευθύνες και να τις μεταθέσουν αλλού; 

Οπως συνέβη το 1999 στα Τέμπη με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ ή στον ίδιο τόπο λίγα χρόνια αργότερα με το σχολείο από το Μακροχώρι ή σε τόσες άλλες τραγωδίες, μικρές ή μεγαλύτερες ανά την Ελλάδα, σήμερα έξω από την Βέροια δολοφονήθηκε η λογική και αποκαλύφθηκε η πραγματική εικόνα αυτής της χώρας που θέλει να λέγεται πολιτισμένη.

Παράλληλα, αποδείχθηκε ότι πολλά λόγια λέμε για όλους αυτούς τους ανθρώπους που έγιναν «θυσία» στον παραλογισμό των τροχαίων ατυχημάτων αλλά ελάχιστα πράγματα κάνουμε για να τιμήσουμε πραγματικά την μνήμη τους. Διότι τιμή και δόξα δεν είναι τα μνημόσυνα, δεν είναι τα αφιερώματα. Είναι η αλλαγή των συνθηκών που οδήγησαν όλα τα θύματα στον θάνατο. 
Οταν σταματήσουμε να σκοτωνόμαστε με τον ίδιο τρόπο που έφυγαν από τη ζωή αυτοί, τότε ίσως ησυχάσει και η ψυχούλα τους. Τότε ίσως μπορέσουμε κι εμείς να νιώσουμε ότι κάναμε το χρέος μας. Μέχρι τότε θα έπρεπε να αισθανόμαστε ντροπή διότι είμαστε ανάξιοι της θυσίας τους.