Οι πωλήσεις είναι εξίσου σημαντικές με τις αγορές γιατί έτσι είναι δομημένο το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Κανένας επενδυτής δεν μπορεί μόνο να βάζει, ενώ υπάρχει πάντοτε και η παγίδα του FFP.

O ΠΑΟΚ πουλάει τον Κουλούρη στη Τουλούζ, ένα δικό του προϊόν το οποίο όμως ουδέποτε έπιασε υψηλά στάνταρ απόδοσης στην ομάδα που ανήκει. Το κατάφερε με το παραπάνω στον Ατρόμητο και πήρε το τοπ της υπεραξίας που μπορεί να δώσει η συγκεκριμένη ομάδα. Ο ΠΑΟΚ δεν θα μπορούσε να πάρει πάνω από τα 3,5 εκατ για τον παίκτη. Άντε το πολύ 4εκατ αν περίμενε λίγο ακόμη.

Ο Κουλούρης με τα 25 γκολ της περυσινής σεζόν, στα 23 του χρόνια και διεθνής, ήθελε και αυτός να εισπράξει την επιτυχία. Γνώριζε πως αν επιστρέψει στην ομάδα που γαλουχήθηκε, θα ήταν ξεκάθαρα λιγότερο συμπαθής από τον Άκπομ και τον Σφιντέρσκι και το πιθανότερο σενάριο θα ήταν να μην εισπράξει ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και ο ΠΑΟΚ την υπεραξία που πήρε στον Ατρόμητο.

Η πικρή αλήθεια είναι πως το λάθος του δικού μας παιδιού, είναι ασυγχώρητο ενώ του ξένου μπορεί και να μη το αντιληφθούμε. Και αυτό έχει περάσει στους Έλληνες της ομάδας. Είναι κάτι που το ζούμε.

Ένα άλλο επίσης σημαντικό στοιχείο, είναι πως ο Κουλούρης είναι ίδια φουρνιά με Άκπομ και Σφιντέρσκι. Αν μείνουν και οι τρεις, κάποιος θα χάσει σε χρόνο συμμετοχής, σε χρηματιστηριακή αξία, σε προοπτική. Τώρα που ο ΠΑΟΚ μπορεί να εισπράξει χρήματα για έναν από τους τρεις, δεν έχει κανέναν λόγο να μη το κάνει. 

Προς πώληση και ο Καντουρί στη τελευταία σεζόν συμβολαίου του με την ομάδα. Ένα εκατ. ευρώ στο ταμείο και ένα πλας που γλιτώνει η ομάδα από τα χρήματα που παίρνει ο ίδιος. Ο Καντουρί καλός παίκτης αλλά ποτέ δεν ήταν value for money. Αν ήταν ένας παίκτης των 500ων χιλιάδων, κανένας δεν θα έλεγε τίποτα.

Σε αντίθεση με τον Κουλούρη βέβαια, ο Καντουρί είχε ρόλο στην ομάδα. Όχι πρωταγωνιστικό, όχι φαντεζί, αλλά είχε. Ήταν ο παίκτης που θα έδινε ηρεμία ερχόμενος από τον πάγκο, ήταν αυτός που θα ξεκινούσε πλάγια όταν θα θέλαμε να παίξουμε ένα πιο σετ παιχνίδι.

Σήμερα, στη θέση του έρχεται ο Λάμπρου, ένας εντελώς διαφορετικός παίκτης, ένα παιδί με εντελώς άλλα στοιχεία αλλά εξτρέμ. Το τι θα έρθει μετά, δεν το ξέρω.

Ο ΠΑΟΚ μέσα από αυτές τις δύο πωλήσεις, εξοικονόμησε 6 εκατ ευρώ, ένα νούμερο που θα διαθέσει στην αγορά για να φέρει τον Ισμαελ Σίλβα και κάποιους άλλους. Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν ο ΠΑΟΚ εισπράττει, δεν τα βάζει στη τσέπη του. Τα επενδύει.

Εδώ λοιπόν πρέπει να δούμε και το τι θέλει να κάνει ο ΠΑΟΚ. Αυτό που φαίνεται πάντως από τον περασμένο χειμώνα και μετά, είναι πως επενδύει σε παραγωγικές ηλικίες και σε ενδεχόμενες υπεραξίες. Και μάλλον εκεί θα επιμείνει.

Είναι ένα μοτίβο. Άνθρωποι που θέλουν να δουλέψουν, που έχουν φιλοδοξίες, που ακούνε τον προπονητή, που έχουν δρόμο καριέρας μπροστά τους. Χρειάζονται και οι έμπειροι και κάπου εκεί επιβάλλεται να υπάρξει ισορροπία.

Το γκρουπ του ΠΑΟΚ έχει ιεραρχία, έχει συνέχεια και αν δεν είχαμε την δυσκολία της απουσίας των Βιεϊρίνια – Μαουρίτσιο στην αρχή της σεζόν, το ρίσκο αυτής της στρατηγικής θα ήταν το ελάχιστο.

Όμως στο ποδόσφαιρο το πρώτο πράγμα που καλείσαι να κάνεις, είναι να πιστεύεις πραγματικά στο πλάνο σου. Και αν ο ΠΑΟΚ πιστεύει σε αυτό, κάτι που φάνηκε από το γεγονός πως δεν πανικοβλήθηκε μετά την πώληση του Πρίγιοβιτς, ας το προχωρήσει και άπαντες θα το στηρίξουν.

Αποδείχτηκε στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο πως η τακτική σε συνδυασμό με την φρεσκάδα και την ταχύτητα, είναι κομβικά στοιχεία για το τοπ επίπεδο.

Ο ΠΑΟΚ έχοντας σχηματίσει έναν κορμό από έμπειρους, μπορεί να προσθέσει όλα αυτά τα στοιχεία που θα του αλλάξουν την εικόνα προς το καλύτερο.

Χρειάζεται πίστη στο πλάνο ακόμη και όταν κάτι δεν πάει καλά.