Το σχόλιο της ημέρας

Του Νίκου Μοσχοβίτη

Ας ξεκινήσουμε από αυτό, για να λυθεί η όποια παρεξήγηση. Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ είναι «αδελφοποιημένοι» με τους Παρτιζάνους και ο αλληλοσεβασμός των δύο πλευρών, είναι τεράστιος. Το να μπαίνει στο γήπεδο ο αντίπαλος, να παίζει στα ηχεία του γηπέδου, το «ωωω ΠΑΟΚάρα» και μάλιστα στα ελληνικά (!), να σηκώνεται όλο το γήπεδο να χειροκροτήσει σαν να είναι η δική του ομάδα, να ακούγονται «όλε» σε κάθε όνομα παίκτη του ΠΑΟΚ στην παρουσίαση, είναι μόνο μερικά από αυτά που δείχνουν τον τεράστιο σεβασμό των Σέρβων.

Όταν όμως μιλάμε για τη δική σου ομάδα, η οποία έπαιζε αποδεκατισμένη και με πολλά προβλήματα, θα κάνεις ότι μπορείς για να τη βοηθήσεις να πάρει μια ευρωπαϊκή πρόκριση. Αυτό έκαναν οι Παρτιζάνοι στο δεύτερο ημίχρονο και μπράβο τους, γιατί πήγαν να γυρίσουν σχεδόν μόνοι τους, ένα χαμένο παιχνίδι. Μιλάμε για ένα γήπεδο που «έτριζε» από τις φωνές, από την προσπάθεια τους να εμψυχώσουν τους παίκτες τους. Πραγματική ευλογία να το ζεις από μέσα όλο αυτό…

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο ΠΑΟΚ έκανε τα καλύτερα 35 λεπτά της φετινής σεζόν. Καλύτερα και από αυτά στο Βέντσπιλς που νίκησε με 30 πόντους. Ίσως μια ανάλογη διαφορά να μπορούσε να την πάρει και χθες, αλλά είπαμε, αυτό το γήπεδο είναι κάτι το μοναδικό.

Όλες οι συγκυρίες πριν την αναμέτρηση ήταν υπέρ του ΠΑΟΚ και μαγκιά του Μαρκόπουλου και τον παικτών του, που αυτές τις συγκυρίες, τις εκμεταλλεύτηκαν. Τώρα, για το τελευταίο τρίλεπτο, κάποιες φορές η μόνη εξήγηση που μπορεί να βρεθεί, είναι… μεταφυσική. Οι αυτοκαταστροφικές τάσεις του τμήματος (και του συλλόγου γενικότερα) είναι γνωστές εδώ και πολλά χρόνια.

Δεν είναι λίγο αυτό που πέτυχε ειδικά αυτός, ο φετινός ΠΑΟΚ. Πέρασε από το δυσκολότερο όμιλο του BCL, αντιμετώπισε στους 24 έναν αντίπαλο με επίσης «βαριά» φανέλα και σπουδαία παράδοση (παρότι οι glory days του είναι στο παρελθόν) και όχι κάποια soft ομάδα από τη Γαλλία. Είναι παράσημο αυτό που πέτυχε το συγκεκριμένο ρόστερ, αυτά τα παιδιά που είναι στην ομάδα αυτή τη σεζόν. Είναι παράσημο ακόμα και για τον Μαρκόπουλο που έχει πετύχει πολλές ανάλογες και ίσως σπουδαιότερες νίκες από αυτή, στο παρελθόν.

Εμείς να καταλάβουμε το «ξεφωνητό» μετά από ήττες όπως στη Λευκάδα, όπως στα Τρίκαλα, όπως στη Χαλκίδα. Αλλά υπάρχουν και οι νίκες με τον Άρη, η πρόκριση στους 16 του BCL κόντρα στην Παρτιζάν. Υπάρχει όλη η σεζόν ως τώρα, στην οποία αυτή η ομάδα, στο 95% των αγώνων της, είτε νικάει είτε χάνει, δίνει ότι έχει στο παρκέ με τα καλά της και τα «στραβά» της. Υπάρχουν κακές εμφανίσεις, αλλά ούτε ένα παιχνίδι που αυτός ο ΠΑΟΚ να το έχει χάσει με κατεβασμένα τα χέρια.

Δε χρειάζεται μια στήριξη αυτή η ομάδα; Δε μπορεί ο ΠΑΟΚτσής να κάνει μια έδρα όπως αυτή που κάνουν τα «αδέρφια» του στο Βελιγράδι, έστω και σε ένα παιχνίδι, αυτό της Τρίτης με την Τενερίφη; Σίγουρα μπορεί, λέμε εμείς. Απλά, τα τελευταία χρόνια έχει μάθει να… κουνάει το δάχτυλο προς πάσα κατεύθυνση και έχει χάσει κάπως το νόημα της δικής του παρουσίας στην κερκίδα. Οι Παρτιζάνοι πάντως, του δείχνουν το δρόμο.