Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα

Του ΝΙΚΟΥ ΜΟΣΧΟΒΙΤΗ

Πλέον η πίεση είναι σε αυτόν, αλλά με αυτό το παιχνίδι θα ασχοληθούμε κυρίως από αύριο. Τώρα θα μείνουμε λίγο, σε όσα έγιναν χθες, που ήταν άλλη μία μπασκετική «αυτοκτονία» αυτού του φετινού ΠΑΟΚ.

Μιλάμε για ένα παιχνίδι στο οποίο για 30 λεπτά ήταν στον παράδεισο, για άλλα 9.30 πήγε στην κόλαση και στα τελευταία 30 δευτερόλεπτα, επέστρεψε στον παράδεισο. Και όμως, δεν κατάφερε να το κερδίσει…

Οι αναλύσεις για τα λάθη των δύο ομάδων και την άμεση διόρθωση στο επόμενο παιχνίδι, είναι δουλειά προπονητών και παικτών, ωστόσο δεν είναι τυχαίο ότι στο τρίτο φετινό ΠΑΟΚ-Άρης πόνεσαν μάτια και κεφάλια από αυτά που βλέπαμε.

Είναι ολοφάνερο, ότι καμία από τις δύο ομάδες, δεν αντέχει την πίεση που βγαίνει πάντα σε αυτά τα παιχνίδια. Ακόμα και με ένα στόχο όπως αυτός της τετράδας (που είναι το «ταβάνι» και για ΠΑΟΚ και για Άρη), κανένας από τους δύο, δεν έχει δείξει να διαθέτει 1-2 ποιοτικές επιλογές, που να μπορούν να ορίσουν την εξέλιξη ενός αγώνα.

Ο ΠΑΟΚ χθες για 30 λεπτά, είχε τον έλεγχο του αγώνα και του ρυθμού, ήταν διαρκώς μπροστά στο σκορ και ήταν ξεκάθαρο, ότι με ένα «ξέσπασμα», ένα καλό δίλεπτο-τρίλεπτο, με τη διαφορά να πηγαίνει στους δέκα πόντους, θα έπαιρνε σχετικά άνετα το break. Παρόλα αυτά, το ένα λάθος διαδέχθηκε το άλλο στην τέταρτη περίοδο, απόρροια της πίεσης που νιώθουν οι περισσότεροι και δύσκολα μπορούν να ανταποκριθούν οι περισσότεροι.

Και όμως! Ο Άρης που νιώθει ακόμα περισσότερη πίεση (φαίνεται από τη γλώσσα του σώματος τους, είναι φανερό και από τις αντιδράσεις του πάγκου) και έχει ακόμη λιγότερη ποιότητα, χάνει διαφορά επτά πόντων, μέσα σε 36 δευτερόλεπτα και όλο το γήπεδο, δείχνει να περιμένει την ήττα…

Στην παράταση όμως, το καθαρό μυαλό λείπει και πάλι, όπως έλειπε στο μεγαλύτερο κομμάτι του δεύτερου ημιχρόνου. Εμείς καταλαβαίνουμε, πως όταν πλησιάζεις το καλάθι, είναι πιο εύκολο να ευστοχήσεις, αλλά όταν ο αντίπαλος παίζει «ξύλο» και με την ανοχή των διαιτητών (κυρίως του Μαγκλογιάννη) και υπάρχουν στιγμές που έχει πραγματικά πέντε παίκτες μέσα στη ρακέτα, αν δε σουτάρεις τρίποντο, η άμυνα δε θα ανοίξει ποτέ. Καταλαβαίνουμε επίσης ότι ο ΠΑΟΚ γενικά φέτος δε στηρίζεται στο τρίποντο, αλλά είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι χθες είχε 2/9 τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο και στα μέσα της τέταρτης περιόδου είχε… 2/11!

Αυτό που φάνηκε και χθες, είναι ότι ναι μεν ο ΠΑΟΚ έχει ενισχυθεί σε σχέση με τον αντίπαλο του, αλλά πάλι στα δύσκολα και αποφασιστικά σημεία του αγώνα, δεν είχε καθαρό μυαλό και σωστές επιλογές. Του λείπει αυτός ο ένας, ο «κωλοπετσωμένος» (λαϊκιστί) που θα κάνει αυτό που πρέπει, όταν πρέπει σε αγώνες όπως ο χθεσινός, σε έδρες όπως αυτή του Άρη.

Τώρα, η πίεση είναι στην ομάδα του Σούλη Μαρκόπουλου, αλλά την άποψη μας για τη δικαιοσύνη που έχει αυτό το άθλημα την έχουμε αναφέρει πολλές φορές. Ο ΠΑΟΚ είναι καλύτερη ομάδα, έχει περισσότερες και ποιοτικότερες επιλογές ή τελοσπάντων, είναι η λιγότερο χειρότερη ομάδα από τους δύο. Σε σειρά που θα κρίνοταν στις τρεις νίκες, θα ήταν πολύ δύσκολο να αποκλειστεί, αλλά έτσι όπως τα κατάφερε χθες, παίζει την Τετάρτη με την πλάτη στον τοίχο.

Υ.Γ.: Ευτυχώς υπάρχουν αυτά τα ντέρμπι, που τα βλέπουν περισσότεροι είτε από το γήπεδο, είτε από την τηλεόραση και όσοι μπορούν να καταλάβουν τι βλέπουν, μπορούν να καταλάβουν και το κάκιστο επίπεδο που έχει πλέον η ελληνική διαιτησία. Τα λάθη χθες και πάλι ήταν πολλά και για τις δύο πλευρές, με αποκορύφωμα το τέλος, που κανείς δε σφύριζε τίποτα. Είναι πραγματικά πολύ μεγάλο το πρόβλημα, το οποίο σε συνδυασμό με τη μικρή ποιότητα που έχουν και οι δύο ομάδες, κάνει ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση.

Υ.Γ.2: Όλα τα παραπάνω, θα μπορούσαν να σβηστούν, βλέποντας απλά κάτι άλλο. 13/28 βολές. 15 χαμένες βολές… Ότι και να πεις είναι λίγο, αλλά δείχνει και αυτό το στοιχείο, ότι η πίεση που απορρέει από αυτά τα παιχνίδια, λυγίζει. Και ξαναλέμε, μιλάμε για πίεση σε αγώνες που κρίνουν την είσοδο στην τετράδα. Όχι σε κάποιον τελικό, όχι κάποιον τίτλο. Αυτά και άντε να δούμε τι θα δούμε την Τετάρτη…