Τι θέλω να γίνει την Κυριακή στη Λάρισα

Θα μπορούσε να είχε συμβεί ήδη αυτό στην Τούμπα ή και νωρίτερα αλλά ο Ολυμπιακός έχει γίνει Μπαρτσελόνα και η διαφορά των 7 βαθμών παραμένει μετά την ισοπαλία μας με τον Αρη.

Την Κυριακή στη Λάρισα έχουμε την ευκαιρία να «κλειδώσουμε» κάτι που ζητάμε 34 χρόνια. Μεγάλο γεγονός που δικαιολογεί την πρεμούρα, την υπερβολή, την σπατάλη ενέργειας. Ακούω και διαβάζω διάφορα και χαίρομαι και γελάω και καμαρώνω για όλους σας. Για όλους μας. Θυμάμαι εκπομπές στο ραδιόφωνο, πριν και μετά τον τελικό κυπέλλου του 2001. Αυτό το συναίσθημα κυριαρχεί στο δικό μου μυαλό. Ιδιος ενθουσιασμός: ανείπωτη χαρά για μια μεγάλη επιτυχία μετά από χρόνια. Ακούω να λέτε για «μεγάλο διπλό» και για «γύρο του θριάμβου» και για «υποδοχή στα Τέμπη» και λέω: «Μέσα! Μαζί σας αλάνια μου».

Για μένα, όμως, το σημαντικό την Κυριακή είναι κάτι άλλο. Δεν με νοιάζει αν θα κάνουμε κερκίδα μέσα στη Λάρισα, ούτε γύρο του θριάμβου, ούτε με νοιάζει αν θα νικήσουμε (μια ισοπαλία τη θέλω, είναι αλήθεια, για το αήττητο που θεωρώ σημαντικό). Αυτό που ονειρεύομαι, όμως, για την Κυριακή είναι άλλο. Είναι άυλο, είναι βγαλμένο από ένα ενοχικό παρελθόν που μου κόστισε προσωπικά, οπαδικά, ποδοσφαιρικά.

Θέλω να πάμε στη Λάρισα να πούμε ένα «συγνώμη για τον Μπλιώνα». Ξέρετε, από πολύ παλιά, βαθιά μέσα μου πιστεύω πως ο θάνατος αυτού του παιδιού έριξε μεγάλη σκιά πάνω μας. Μας ρούφηξε όλη την ενέργεια το άδικο. Μας πήγε πάρα πολύ πίσω. Δεν μιλώ για «κατάρες» και δεισιδαιμονίες. Μιλάω για μια ενέργεια αρνητική που πλανάται από τότε. Για μια ψυχή που ζητάει δικαίωση και από τον «όλο ΠΑΟΚ» τη δικαίωση αυτή δεν την πήρε.

Την Κυριακή δε θέλω να ακουστεί κανένα σύνθημα. Την Κυριακή δεν είναι απαραίτητος κανένας θρίαμβος. Την Κυριακή θέλω να σβήσουμε ένα χρέος, σαν μια τραγωδία που βαίνει στην κάθαρση. Η θεία Δίκη ολοκληρώθηκε. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να κατατρέχει όσους εγκλημάτησαν. Η συγνώμη θα έρθει να τα σκεπάσει όλα. Απλά, μπεσαλίδικα, ΠΑΟΚτσίδικα, βαθιά ανθρώπινα. Συγνώμη, όχι για το λάθος του νεαρού παιδιού που πέταξε τη φωτοβολίδα. Αυτό το παιδί πλήρωσε και με το παραπάνω. Συγνώμη, όχι για την «κακιά στιγμή» να χτυπήσει η φωτοβολίδα σε ένα κάγκελο και να πάει να βρει στην καρωτίδα έναν άνθρωπο που έστεκε μόνος του και που πήγαινε από συγκυρία εκείνο το απόγευμα στο γήπεδο. Όχι.

Η συγνώμη είναι γιατί «πήραμε απόσταση από το έγκλημα». Δεν ήταν δικό μας το παιδί και το ξεχάσαμε. Πολλές φορές κάναμε και χειρότερα στις κερκίδες και από τύχη δεν είχαμε νεκρούς. Φτάσαμε στην απόλυτη βεβήλωση της μνήμης με σύνθημα για φωτοβολίδες και για… καρωτίδες πουλώντας φτηνή μαγκιά. Όχι όλοι. Λίγοι. Αλλά και ένας από την κερκίδα μας να τα έκανε αυτά, το έγκλημα μάς βαραίνει όλους.

Την Κυριακή πρέπει να ακουστεί το όνομα «Χαράλαμπος Μπλιώνας» και αυτό σίγουρα θα το γουστάρουν τα ΠΑΟΚτσάκια που το μνημείο τους δεσπόζει στα Τέμπη. Όταν δικαιώνεται ένας νεκρός, δικαιώνονται όλοι. Άλλωστε, μαζί τα λένε κι αγκαλιασμένοι εκεί που βρίσκονται. Άλλος λέει στον παράδεισο, εγώ λέω μόνο στο μυαλό και στην ψυχή μας. Στο να τους θυμόμαστε.

Το έγκλημα με τον Μπλιώνα δεν ήταν μόνον το ότι σκοτώθηκε. Το τι γράφει για τον καθένα η μοίρα, δεν το ξέρουμε. Το έγκλημα είναι που δεν συγκλονιζόμαστε. Δεν κλαίμε σαν να είναι δική μας απώλεια. Δικός μας άνθρωπος. Εμείς. Την Κυριακή, στη μεγάλη μας χαρά, στον απόλυτο θρίαμβο, η σιωπή θα έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία και θα το ευχαριστηθεί ή ψυχή του, οι γονείς του και η δική μας συνείδηση.

Υ.γ.: Τι περίεργα όντα είμαστε οι άνθρωποι. Βλέπω γονείς που έχουν χάσει άδικα τα παιδιά τους να γυρνάνε αλλόφρονες. Να παλεύουν για δικαίωση. Να αφήνουν μούσια και μακριά μαλλιά, να περπατούν ατημέλητοι, να έχουν παραιτηθεί από τη ζωή και να φλερτάρουν με την τρέλα. Όλοι το ίδιο θα πάθουμε αν συμβεί σε μας, σε δικό μας άνθρωπο. Και τι παράξενο, όταν συμβαίνει σε κάποιον άλλον, αδιαφορούμε. Κλείνουμε την πόρτα του σπιτικού μας. Ιδιωτεύουμε. Μάς είναι ενοχλητικό και στενάχωρο το πένθος του άλλου. Αλλά το πένθος του Μπλιώνα είναι και δικό μας. Και οι δικοί του άνθρωποι πρέπει να το ξέρουν.

Υ.γ.2: Ποιος Κούγιας; Ποιοι οργανωμένοι της Λάρισας; Έχω αλλάξει τόσο το σκεπτικό μου, την ψυχολογία και το επίπεδό μου που δεν απαντώ σε καμιά πρόκληση, ούτε νιώθω κάτι άσχημο για την ομάδα της Θεσσαλίας. Ζω μια μεγάλη χαρά. Και μέσα στη χαρά μου σέβομαι μια ομάδα από την επαρχία που (όχι ότι δεν θα ήταν το ίδιο αν παρέμενε άτιτλη) έχει δυο κύπελλα και ένα πρωτάθλημα. Παλικαρίσια. Αυτοί έχουν τα δικά τους με τον Κούγια. Ας τα βρούνε. Νικάω, γυρίζω, πανηγυρίζω, προχωράω παρακάτω.
Τον Μπλιώνα να μην ξεχάσετε. Και να πείτε την ιστορία του στα παιδιά σας. Για να μη γίνουν ποτέ τα παιδιά μας, ούτε θύτες, ούτε θύματα.