Με "κρύο" αίμα

Στο ρόλο του ιθύνοντος αρχιτέκτονα κάποιος με κρύο βόρειο αίμα, με κοσμοπολιτισμό, εξωστρέφεια και περγαμηνές αλλά και μακριά από το μεσογειακό ταμπεραμέντο και τη βαλκανική επαρχιώτικη γκρίνια. Ο πολύς Φρανκ Άρνεσεν στο δάσος με τα καλαμάκια (…του φραπέ εεεε…)– άλλο Δανός κι άλλο Ιορδανός.

Μετά από τόσους υπεραισθηματισμούς και διχασμούς των περασμένων ετών, το ψυχρό μάτι του τεχνοκράτη δίνει την αίσθηση ότι σχεδιάζει κι εκτελεί μακριά από τη σαλονικίλλλα και το τσίρκο αγρίων ζώων του ελληνικού ποδοσφαίρου κι αυτό είναι έναυσμα για προσδοκία πως κάτι αλλάζει, κάτι ξεκολλά, κάποιοι ορίζοντες ανοίγουν.

Το συγκεκριμένο μοντέλο οργάνωσης ποδοσφαιρικού τμήματος δεν είναι πολυδοκιμασμένο στην Ελλάδα αλλά ενδεχομένως να κρύβει και άλλου είδους ενδιαφέρον. Το να βάλεις καμιά 50ρια Μεσόγειους να πειθαρχούν στα κελεύσματα ενός βόρειου «κρύου αίματος»  ίσως και να ‘ναι αιτία για σκέψεις όχι μόνο για ποδοσφαιρικό μοντέλο αλλά και για την επόμενη μέρα της χώρας ολόκληρης. Δόσεις ορθολογισμού, οργάνωσης, συνέπειας και μέτρου χρειαζόμαστε σίγουρα.

Το εντυπωσιακό δεν είναι οι 50 επαγγελματίες που πειθαρχούν, είναι οι χιλιάδες που υπό καύσωνα πήγαν Τούμπα και οι εκατοντάδες χιλιάδες, που δεν γκρινιάζουν, παρότι από μεταγραφές κι αλλαγή βιτρίνας αργούμε.

Η επανεκκίνηση γίνεται από το σημείο μηδέν αλλά ελπίδα γεννά όλη η πιτσιρικάδα των ακαδημιών, που επιτέλους αρχίζει και φαίνεται έστω και εξ ανάγκης. Είναι σίγουρο πως δεν αρκούν τα φιντάνια ούτε και αντέχουν το βάρος της Τούμπας. Ως «τεχνικός διευθυντής της κερκίδας» (νέος ρόλος–συγνώμη Φρανκ, πώς είναι το χούι στα Δανέζικα;), θα επισημάνω πως η ομάδα του (μισό μηδέν) Σάντος είχε τρεις τουλάχιστον προσωπικότητες για τις ώρες, που το γήπεδο είχε κατηφόρα προς την εστία μας(Κοντρέρας, Γκαρσία, Μουσλίμοβιτς).

Μας λείπουν προς το παρόν τέτοιες ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες αλλά ελπίζω πως κάτι θα  έχει στο νου του το «κρύο αίμα».