ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Κλάους, η ζωή έχει πλάκα
Αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις. Στα 28 του έδωσε σαρκά και οστά σε πολλά περισσότερα από αυτά που ο ίδιος ονειρευόταν, κάπου εκεί στην ηλικία των 8 ετών, όταν πέρασε για πρώτη φορά την πόρτα της Τούμπας.
Το life story του ξετυλίγεται υπέροχα μέσα από ένα ποδοσφαιρικό παραμύθι που θα ορκιζόσουν ότι θα είχε διαφορετικό τέλος. Το ball boy που μάζευε τις μπάλες στο γήπεδο της Τούμπας, μεγάλωσε και έκανε μια ολόκληρη γενιά (και όχι μόνο) που δεν πρόλαβε Κούδα, Σαράφη, Τερζανίδη, να ταυτιστεί απόλυτα μαζί του.
Και δεν ήταν οι αριθμοί στο βιογραφικό του, ούτε τα ρεκόρ που κυνηγούσε με τα χρώματα του ΠΑΟΚ, αλλά οι στιγμές που άφησε κληρονομιά πίσω του, ορμώμενες από την οπαδική τρέλα του απλού ΠΑΟΚτσή, που έβλεπε στο πρόσωπό του Κλάους τον εαυτό του. Το… εγώ σας γ@μ@ω απέναντι στον Ολυμπιακό μετά το γκολ του στον ημιτελικό, το δάχτυλο μπροστά στο στόμα του μέσα στο Χαριλάου, ζητώντας από τον κόσμο να σωπάσει, οι πανηγυρισμοί στο πέταλο, το αξέχαστο γκολ με την Τότεναμ…
Έλα παραδέξου το, ζούμε από στιγμές. Αυτές μας χαρακτηρίζουν, γι΄αυτές θα μιλάμε στο μέλλον. Και αυτές είχαν την υπογραφή του. Στην αρχή της καριέρας του υπήρχαν σε αφθονία, ο αρχηγός είχε κέφια, το περιβραχιόνιο του ταίριαζε γάντι, αν δεν το φοράει το δικό μας παιδί, τότε ποιος;
“Ψηλώναμε” μόνο στην ιδέα πως ένα παιδί από τα σπλάχνα του συλλόγου, ένα παιδί που ξέρει καλύτερα από τον καθένα εκεί μέσα τι σημαίνουν τα τέσσερα γράμματα του ΠΑΟΚ, ηγείται της ομάδας. Δεν υπήρχε αντίστοιχος Κλάους σε ελληνική ομάδα. Και γι΄αυτό αγαπήθηκε όσο λίγοι…
Αλλά από το δικό μας παιδί, οι απαιτήσεις ήταν πάντα υψηλές. Αν κάτι έμαθε πολύ καλά, είναι πως τα λάθη δεν συγχωρούνται εύκολα. Και εκείνος έκανε αρκετά. Δεν γινόταν να μην κάνει. Μεγάλωσε, φορώντας μια βαριά φανέλα, με προσδοκίες που δεν λένε να γίνουν πραγματικότητα περισσότερο από 30 χρόνια.
Το ξέρει καλά, είναι ίσως το μοναδικό… απωθημένο και για εκείνον, μια “πληγή” που θα προσπαθήσει να επουλώσει μακριά από τη Θεσσαλονίκη αλλά θα κουβαλάει για πάντα πάνω του. Ο ΠΑΟΚ δεν είναι σταθμός στη ζωή του, ο ΠΑΟΚ για εκείνον είναι πολλά περισσότερα. Ακόμη και τώρα που το ποδοσφαιρικό του παραμύθι δεν είναι “ασπρόμαυρο” αλλά απέκτησε χρώματα, τατουάζ και ακριβά αυτοκίνητα.
Ο πρωταγωνιστής παραμένει ο ίδιος. Δεν άλλαξε. Και δεν είναι πως τον νοιάζει λιγότερο, αλλά όσο παρέμενε εγκλωβισμένος σε μια ποδοσφαιρική πραγματικότητα διαφορετική από αυτήν που μας είχε συνηθίσει, κατάλαβε πως η ζωή έχει πλάκα. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και το χάσμα από την απόλυτη λατρεία στην απαξίωση είναι ένα δοκάρι και έξω.
Ένα δοκάρι και έξω που ποτέ δεν θα ακυρώσει όμως όλες εκείνες τις στιγμές ενός τρελού “τοξοβόλου”. Γιατί, όπως λέει κι ο Ρασούλης, «στο όνομα ετούτων των στιγμών, the show must go on, must go on».
Εις το επανιδείν, αρχηγέ