ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Το δάσος, το δέντρο, τα ραδίκια
Το θέμα είναι τελικά τι θες και τι μπορείς να δεις στην άγρια παοκτσήδικη φύση. Κάποιοι μπορούν να δουν μόνο τα ραδίκια κι έτσι ασχολούνται με τα μάμπο του Σάμπο, με τα στόπερ που χρειάζονται τσόπερ ή με τη γενναιοδωρία του εξοδούχου Όλσεν και μέχρις εκεί. Τα ραδίκια όμως πάντα στοχεύσεις εδάφους-εδάφους προκαλούν.
Άλλοι κοιτούν το δέντρο και σκαρφαλώνουν στα κλαδιά της πίκρας του μείον 10 ήδη και στη τζαμπαντάν απώλεια νικών και βαθμών. Είναι μια προσέγγιση κατανοήσιμη κυρίως αν ετεροκαθορίζεσαι και μετριέσαι σε σχέση με τους ανταγωνιστές -η βαθμολογία είναι αμείλικτη- κι όχι με τον πήχη που βάζεις εσύ, που ΠΑΟΚ είσαι, για σένα.
Ωστόσο το δάσος είναι πάντα εκεί, υπερέχει και υπερκαλύπτει: η οργάνωση σε άλλο επίπεδο, το συγκεκριμένο σχέδιο μέσα στο γήπεδο, η επιθετικογενής ανάπτυξη, το ελκυστικό –αρκετές φορές – θέαμα, η ανάδειξη νέων παιδιών, η επανασυσπείρωση και η υπομονή του κόσμου είναι στόχοι επιτευγμένοι ήδη και δεν ήταν εύκολο να συμβούν.
Οι αστοχίες υλικού, όπως λένε οι τεχνικοί, είναι μέσα στο πρόγραμμα και προϋπολογίζονται μέχρις ενός σημείου.
Κρατιέμαι να μην πω μπρος σε εκ φύσεως μιρμιρολάγνους ΠΑΟΚτσήδες πως δε βλέπω την καίρια στρατηγική επιλογή των πέντε έξι παικτών-θεμελίων, πάνω στους οποίους χτίζουμε. Ποιοι είναι αυτοί οι ακρογωνιαίοι πρωταγωνιστές δε το βλέπω καθαρά στις επιλογές των υπευθύνων —δε μπορεί να είναι ο Κόστα ούτε ο μέγας Μπερμπάτοφ, ίσως ούτε καν ο Τζιόλης.
Και για να τη δω και «σαςταλεγάς», μια και το έγραψα εδώ από αρχές Αυγούστου, λείπουν και οι ποδοσφαιρικές προσωπικότητες που θα κρατήσουν τα ηνία, όταν το γήπεδο γέρνει προς τη μεριά μας.
Το σπουδαίο όμως πάντα είναι η μεγάλη εικόνα, ο τριετής στόχος της δόμησης μιας ομάδας ομαδένιας, έστω κι αν ο καθένας μας έχει τις επί μέρους αμφιβολίες. Ο θεατής πάντα βλέπει αυτό που ο σκηνοθέτης –όχι άκοπα- επέλεξε. Θα το δούμε όλο το έργο μέχρι τέλους διότι η δράση μόλις ξεκίνησε – ε, ας κάνει και καμιά «ανορθογραφία» κι ο σκηνοθέτης….