Το στοίχημα παράτολμο, το ρίσκο μεγάλο.

Ο ίδιος όμως τα είχε ζυγίσει καλά μέσα του. Ή τώρα ή ποτέ. Ο ΠΑΟΚ είχε στραφεί ξανά στην λύση – Ίβιτς και πριν από δύο χρόνια. Εκείνος όμως δεν ήταν έτοιμος, αρνήθηκε ευγενικά, έκανε στην άκρη και συνέχισε να ανακαλύπτει έναν ρόλο διαφορετικό, για τον οποίο είχε παραδεχτεί πως τον γοήτευε σαν σκέψη, όταν θα “κρεμούσε” τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Δίνει στον Σαββίδη “ραντεβού” στο μέλλον, κερδίζοντας με το… καλημέρα την εκτίμησή του. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως ο ισχυρός άνδρας θα προβεί στην σχετική αποκάλυψη, ένα χρόνο μετά, όταν και… νομιμοποίησε τον Ίβιτς στην θέση του πρώτου προπονητή στον ΠΑΟΚ:

“Όταν είχα αποφασίσει να συνεχίσουμε με τον Βλάνταν μου είπαν ότι είναι επικίνδυνο βήμα, ότι είναι ρίσκο. Ρώτησα τον Βλάνταν αν είναι έτοιμος. Μου είπε ναι, πάμε μπροστά. Άλλο ένα μυστικό που θα ήθελα να σας πω.

Στον Βλάνταν είχα προτείνει τον ρόλο του προπονητή και πέρσι, αλλά αυτός μου είπε να περιμένω και το δέχτηκα και είμαι χαρούμενος που δεν είπε αμέσως ναι και ζήτησε έναν χρόνο και θέλω να τον ευχαριστήσω να έχει την τιμή και το καμάρι και τη μεγάλη ευθύνη να είναι πρώτος προπονητής του ΠΑΟΚ…”.

Νομιμοποίησε ε; Για την ακρίβεια, εκείνος όρισε την τύχη του μέσα από τα playoffs. Ο… χλωμός ΠΑΟΚ- στη μετά Τούντορ εποχή- ξυπνάει από τους “εφιάλτες” των τραυματισμών και του επεισοδιακού ημιτελικού με τον Ολυμπιακό, έχει σφυγμό και ορθώνει ανάστημα. Μια ισοπαλία στο ΟΑΚΑ απέναντι στην ΑΕΚ και μια διαφαινόμενη κατάκτηση της “πρωτιάς” στα playoffs αναγκάζουν ακόμη και τον Ιβάν Σαββίδη να περιμένει ξημερώματα στο αεροδρόμιο “Μακεδονία” την άφιξη της αποστολής από την Αθήνα για να τους “χτυπήσει” στην πλάτη.

Τα χαμόγελα εμφανίζονται δειλά – δειλά και οι πρώτες ερωτήσεις στον Ίβιτς αφορούν την παραμονή του στον πάγκο του ΠΑΟΚ και τη νέα σεζόν. Λιτός και μετρημένος, το βγάζει από το μυαλό του και ταυτόχρονα από το δικό μας, μέχρι να παραδοθεί το μήνυμα… αποστολή εξετελέσθη.

Το καλοκαίρι του ανήκει. Ο κόουτς Ίβιτς δεν έχει πια δικαιολογίες. Δεν “μασάει” την καραμέλα της προσαρμογής και γνωρίζει όσο λίγοι τα αποδυτήρια, τις απαιτήσεις, τον ΠΑΟΚ. Εκείνος απλά θα παραδεχτεί πως ο ρόλος του προπονητή δεν έχει καμία σχέση με εκείνον του ποδοσφαιριστή. Πλέον, είναι “καπετάνιος” σε ένα μεγάλο καράβι που μπορεί και μπάζει νερά στην πρώτη κακοκαιρία. Ο καλός ο καπετάνιος όμως φαίνεται στη φουρτούνα και εκείνος επιβιώνει και μετά το περιβόητο παιχνίδι με τον Ατρόμητο. Με κάθε κόστος.

Το απόλυτο “αφεντικό” της Τούμπας κερδίζει το πρώτο μεγάλο παράσημο της προπονητικής του καριέρας, αναγκάζοντάς… δύσκολους ανθρώπους να συμπλεύσουν με τα νερά του.

Όποιος δεν υπακούει στους κανόνες του, απλά φεύγει. Ξεροκέφαλος; Αλαζόνας; Εγωιστής; Ποιος ξέρει… Σίγουρα πιστός στις αρχές και στις πεποιθήσεις του να μην ακούει κανέναν άλλον, πέρα από αυτό που προστάζει το σέρβικο κεφάλι του, από τότε ακόμη που φορούσε σορτσάκι και άκουγε να του φωνάζουν πως είναι αργός:

“Αν με ενοχλούσε ό,τι λέει ο καθένας, δεν θα ήμουν εδώ, ούτε θα έκανα αυτά που έχω κάνει. Ο καθένας έχει λόγο και ο φίλαθλος και ο δημοσιογράφος έχει τον τρόπο που σκέφτεται και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει…”. Ακόμη και τώρα που φόρεσε τις φόρμες και πέρασε εκτός των τεσσάρων γραμμών.

Όσο για το ταμείο; Είναι νωρίς ακόμη, υποθέτω τουλάχιστον…