Οταν ο ΠΑΟΚ απέτυχε να περάσει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ με αντίπαλο την Κράσνονταρ , είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο «Ο έξυπνος παραδέχεται». Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Ειλικρινά, δε διεκδικώ το χαρακτηρισμό του γνώστη και σίγουρα δεν είμαι γι αυτό και δεν μίλησα τότε ποδοσφαιρικά. Απλές παραδοχές με βάση τα όσα βλέπουμε, μας οδηγούσαν όλους αρχές Οκτώβρη να λέμε ότι ο ΠΑΟΚ από το περσινό καλοκαίρι είναι «τρίτο φαβορί» στο πρωτάθλημα γιατί είχε χτυπητές αδυναμίες σχεδόν σε όλες τις θέσεις.

Τώρα, αν εσείς πιστεύετε πως μέσα στους μήνες που μεσολάβησαν ο ΠΑΟΚ ενισχύθηκε, έκανε προσπάθεια, κατανόησε αδυναμίες και τελικά βελτιώθηκε, πείτε το μου και μένα. Και τότε ίσως πέσουμε μαζί από τα σύννεφα για όσα είδαμε απόψε στην Τούμπα με αντίπαλο τον Αρη.

Σόρι κι όλας αλλά απόψε θα μπορούσα απλώς να ανεβάσω ξανά το blog μετά το παιχνίδι στο Κλεάνθης Βικελίδης, και (παρά τέσσερα λεπτά κι ένα πέναλτι) να μην γράψω «Γιατί έχασε ο ΠΑΟΚ στο Βικελίδης» (διαβάστε το άρθρο ΕΔΩ)  αλλά να βάλω τίτλο «Γιατί ήρθε ισοπαλία ο ΠΑΟΚ στην Τούμπα».

Τότε συγκεκριμένα λέγαμε: Ο ΠΑΟΚ ήταν άνευρος, άχρωμος, προβλέψιμος, ακίνδυνος σε όλη της διάρκεια του αγώνα. Ήταν ένα κακό παιχνίδι για την ομάδα μας χωρίς πραγματικό διακριθέντα και με αρκετούς παίκτες εκτός κλίματος, κάτω του μετρίου και των δυνατοτήτων τους.  Ο Άρης χωρίς να παίξει κάτι ιδιαίτερο ποιοτικά, σκύλιασε. Είχε παίκτες που έδειξαν ότι ήξεραν την κρισιμότητα του αγώνα, είχαν ισχυρό κίνητρο να μάς νικήσουν, χτύπησαν στην μεγαλύτερη από τις αδυναμίες μας, που ήταν το κεντρικό δίδυμο στα χαφ.  Για να μην κερδίσει ο ΠΑΟΚ στο Βικελίδης έπρεπε να παίξει πολύ χάλια και τελικά… έπαιξε. 

Αντε πείτε μου εσείς, τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα, έναν ολόκληρο γύρο μετά. ΤΙΠΟΤΑ προς το καλύτερο. Κάποια μάλιστα άλλαξαν προς το χειρότερο.

Την ξέρετε την παροιμία που έδωσε τον τίτλο στο Blog του Οκτωβρίου; Λέει ο θυμόσοφος λαός: «Ο έξυπνος παραδέχεται, ο πονηρός δικαιολογείται και ο ηλίθιος επιμένει». Κατά τη γνώμη μου το ότι έχουν αλλάξει κάποια πράγματα προς το χειρότερο από την αρχή της σεζόν μέχρι σήμερα, συμβαίνει γιατί ο οργανισμός του ΠΑΟΚ αντί να κάνει την έξυπνη παραδοχή, φέρθηκε «πονηρά» και δικαιολογήθηκε. Ολος ο οργανισμός. Από τον Ιβάν και τον Γιώργη Σαββίδη μέχρι τα στελέχη, το ποδοσφαιρικό τμήμα, τα ΜΜΕ, τους φιλάθλους. Σίγουρα με μικρές εξαιρέσεις αλλά στο σύνολό τους υπήρξαν δικαιολογίες και όχι παραδοχή. Τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι. Οι παρεμβάσεις ημίμετρα.

Και φτάσαμε στο αποψινό (που είναι συνέχεια και της μέτριας εμφάνισης και ήττας στον Τρίπολη). Να παίρνουμε έναν βαθμό που δεν τον δικαιούμαστε με βάση την εμφάνιση (αλλά τον πήραμε γιατί έτσι είναι το ποδόσφαιρο και θα μπορούσαμε και να νικήσουμε). Απέναντι σε μια ομάδα αυτή τη στιγμή καλύτερη από μας που θα την βρούμε μπροστά μας ακόμα δυο φορές. Μπαίνοντας στην πιο κρίσιμη φάση του πρωταθλήματος και του κυπέλλου. Σοφτ μέχρι εκεί που δεν πάει. Αφελείς εκεί που πρέπει να σκοτώσουμε. Αμήχανοι να διεκδικήσουμε αυτό που δικαιούμαστε βάση ποιότητας. Τι κάνεις; Πως αντιδράς;

Την απάντηση δεν θα τη δώσω εγώ. Υπάρχουν άνθρωποι στον ΠΑΟΚ που χρυσοπληρώνονται γι αυτόν ακριβώς το λόγο. Να κάτσουν και να βρούνε τις λύσεις. Μόνο να σταματήσουν τις δικαιολογίες. Φτάνει με τις δικαιολογίες. Αυτός που συνεχίζει να δικαιολογείται για το πρόβλημα της τελευταίας στιγμής, για το τετ α τετ που χάθηκε και το πέναλτι που δε δόθηκε, απλώς περνάει στο τρίτο σκέλος της παροιμίας.

Πιστεύω πως δεν είμαστε ηλίθιοι. Κι ούτε ποτέ θα γίνουμε. Εχουμε ζήσει και χειρότερα. Δεν θα επιμείνουμε. Θα παραδεχτούμε και θα παλέψουμε να διορθώσουμε, να βελτιωθούμε, να πάμε ψηλότερα.

«Ο ηλίθιος επιμένει», να το ξέρετε. Είναι μότο σε όλη τη ζωή μου.

Υ.Γ.1: Η ίδια ομάδα διαιτητών που εξέτασε το πρώτο πέναλτι και (σωστά) το ΑΚΥΡΩΣΕ ενώ αρχικά το έδωσε ο ρέφερι, είδε και το δεύτερο (που και πάλι σφύριξε ο διαιτητής) και το επιβεβαίωσε. Μην τολμήσει κανείς να μιλήσει για διαιτησία από τους αντιπάλους γιατί απλώς θα εκτεθεί. Αλλωστε, το κλαμπ του ΠΑΟΚ, όσα λάθη κι αν έχει κάνει στον εαυτό του, το VAR το απαίτησε όσο κανένας άλλος. Και δικαιώνεται δυο χρόνια τώρα. VAR μέχρι να σβήσει ο ήλιος είτε είναι υπέρ μας είτε εναντίον μας.

Υ.Γ.2: Διαβάζω κι εγώ πάλι εκείνο το άρθρο μετά την ήττα στο Βικελίδης κι επειδή συνέβησαν πολλά μέσα στη βδομάδα λέω ότι δε θα άλλαζα ούτε κόμμα από όσα είχα αναφέρει για την κόντρα Αρη – ΠΑΟΚ με φόντο τον Ολυμπιακό. Εγραφε το άρθρο: 

Ακούω τη συζήτηση για το πως έπαιξε ο Άρης με μας και πως με άλλες ομάδες. Δηλαδή μια «μομφή» ότι με τον ΠΑΟΚ σκίστηκαν και μασούσαν σίδερα ενώ με τον Ολυμπιακό παραδόθηκαν αμαχητί, κάτι που το είδα κι εγώ να συμβαίνει. Προσωπική μου άποψη είναι πως ο τρόπος με τον οποίο ο Άρης αντιμετωπίζει τα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό διαχρονικά είναι ένα εσωτερικό θέμα των ίδιων των Αρειανών και ΜΟΝΟ αυτών.  Αν σύμφωνα με τη στατιστική, έχουν εξελιχθεί σε εύκολο αντίπαλο, αν έχουν καλές σχέσεις, παίρνουν δανεικούς ή ελεύθερους, ψηφίζουν συχνά τα ίδια στις συνεδριάσεις της λίγκας και στην ΕΠΟ, αυτό είναι δικό τους πρόβλημα, δικό τους μελανό σημείο, οι οπαδοί τους πρέπει να τους ζητήσουν το λόγο και δεν έχω δουλειά εγώ να το σχολιάσω. Ειδικά όταν έχω χάσει εκεί μέσα. Αν τους είχα κερδίσει, ίσως είχε ένα νόημα να κάνω την σύγκριση. Ίσως «ανάγκαζα» τους οπαδούς τους να ζητήσουν το λόγο και για τη μία ήττα και για την άλλη. Αν τελικά ζητούσαν το λόγο μόνο για την ήττα από τον ΠΑΟΚ, αυτοί θα εκτίθονταν. Και θα κρίνονταν αναλόγως.  Το ότι ο Άρης σκυλιάζει με τον ΠΑΟΚ, δεν μπορώ να το επικαλεστώ μετά από ένα παιχνίδι όπου ο ΠΑΟΚ «ΔΕΝ σκύλιασε με τον Άρη». Ας το έκανε, ας έβλεπα αυτό που ξέρω ότι μπορεί να κάνει η ομάδα μου και μετά θα σκεφτόμουν τι θα πω.  Γι αυτό και οι δηλώσεις «περί φιλικών» πρέπει να γίνονται μετά από δική σου δύσκολη νίκη κι όχι σε άσχετο παιχνίδι. Γι αυτό και οι παίκτες που νιώθουν ότι άξιζαν μια θέση στην ενδεκάδα πρέπει να μιλάνε μόνο μέσα στο γήπεδο κι όχι μετά από αδιάφορα ευρωπαϊκά παιχνίδια. 

Υ.Γ.3: Την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά στο ποδόσφαιρο, στην Αθήνα πέφτει το ξύλο της αρκούδας. Αστυνομικοί δέρνουν απλούς πολίτες και ΜΜΕ ξεπλένουν προβοκάτσιες. Μπήκαμε σε δύσκολη εποχή. Δυστοπική. Το νου σας γιατί «το μυαλό είναι ο στόχος»

«Ο έξυπνος παραδέχεται»