Ο θεός με φύλαξε…

Είχα ξεκινήσει να γράφω ένα κείμενο μετά το ματς με τη Λίνκολν. Κάτι από εδώ κάτι από εκεί, το καθυστέρησα και επειδή ερχόταν αμέσως το ματς με την Τρίπολη είπα να το αφήσω για μετά. Έπαθα όμως ακριβώς το ίδιο πράγμα και μετά την Τρίπολη και μετά το Αγρίνιο, ώσπου να βρω χρόνο να το γράψω ερχόταν το επόμενο παιχνίδι και έλεγα να περιμένω να γράψω μετά. Τελικά ο θεός με φύλαξε και δεν το έγραψα ποτέ.

Ήμουν αποφασισμένος να γράψω γιατί ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να βελτιωθεί πολύ φέτος. Θα τα εξηγούσα δηλαδή να τα καταλάβουν όλοι: ότι ο Μπίσεσβαρ όσο ανεβασμένος κι αν είναι με τη μπάλα, βαραίνει την ομάδα γιατί δεν πρεσάρει, το ίδιο και τα φορ, με αποτέλεσμα ο αντίπαλος να έχει εύκολη ανάπτυξη μέχρι το δικό μας μισό, ότι τα αμυντικά χαφ μας είναι καλοί μπαλαδόροι αλλά δεν δαγκώνουν ώστε να ανακτάμε τα μπάλα κι έτσι ο αντίπαλος μπορεί να έχει εύκολη κατοχή στα ματς, χωρίς να κουράζεται, και αυτό θα είναι πάντα ένα πλεονέκτημα για όποιον παίζει εναντίον μας και ότι με το υλικό που έχουμε αυτό δεν διορθώνεται. Κάποια ματς θα τα κέρδιζε η ποιότητα των παικτών, κάποια θα τα χάναμε με βάση τους νόμους του ποδοσφαίρου και έτσι θα πήγαινε, γιατί κανείς δεν πήρε πρωτάθλημα αφήνοντας τους αντιπάλους να κόβουν βόλτες στο γήπεδο.

Πραγματικά ο θεός με φύλαξε. Σκεφτείτε να τα είχα γράψει όλα αυτά με ύφος ποδοσφαιρικού αναλυτή και να ερχόταν μετά το ματς της Κυριακής, ο Σφιντέρσκι να ήταν μια γραμμή πίεσης μόνος τους από την αρχή του γηπέδου, ο Σβαμπ να έκλεβε μπάλες σαν ενήλικας που παίζει με παιδιά, ο Κούρτιτς με τον Αουγκούστο να καταπίνουν το κέντρο της ΑΕΚ, ο Μπίσεσβαρ να ήταν τρεις εντάσεις πάνω από τους αντιπάλους του και το κείμενο να ήταν εκεί, καρφιτσωμένο. Τον Σακισλόγλου σκέφτομαι, που είναι καλό παιδί, και θα έψαχνε τρόπο να μου πει γλυκά να μην ξαναγράψω.

Αυτό που έγινε την Κυριακή, δεν το περίμενε νομίζω κανείς. Γιατί δεν ήταν ένα ματς σαν αυτό στη Ριέκα που το πήραν οι παλιοσειρές με την προσωπικότητά τους –όπως νομίζαμε ότι είναι το μέγιστο εφετινό μας όριο. Ήταν ένα ματς στο οποίο ο ΠΑΟΚ κυριάρχησε ποδοσφαιρικά, κατάπιε τον αντίπαλο στο γήπεδο και το έκανε μάλιστα χάνοντας οριακά τα «αθλητικά» στατιστικά (προσωπικές μονομαχίες, διεκδικήσεις κ.λπ.), δηλαδή καλύπτοντας με το ποδόσφαιρό του τα στοιχεία στα οποία δεν είναι δυνατός.

Αυτό είναι ο ορισμός της προπονητικής νίκης, και μάλιστα της στρατηγικής νίκης, όχι του προπονητικού κλεψίματος. Διατηρώντας πάντα τον απόλυτο σεβασμό μου σε όσους και όσες θα ήθελαν τον Πάμπλο Γκαρσία προπονητή του ΠΑΟΚ υπό οποιουσδήποτε όρους (το ποδόσφαιρο άλλωστε για εμάς είναι συναίσθημα), δεν μπορώ πλέον να συνομιλήσω με ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ακόμα πόσο σπουδαίος προπονητής είναι ο Λουτσέσκου.

Πάμε τώρα στα υπόλοιπα: εγώ δεν ανήκω –ούτε πριν άνηκα- σε αυτούς που λένε ότι περιμένουμε να γυρίσουν και οι τραυματίες. Πιστεύω ότι η 11άδα της Κυριακής θα είναι πάνω κάτω η ομάδα μέχρι τον Γενάρη. Τα παιδιά που λείπουν είναι πλέον κουρασμένα κορμιά, και ο Βιεϊρίνια κα ο Κρέσπο  και ο Βαρέλα βγάζουν συχνά τραυματισμούς, ο σπουδαίος και αδικημένος Καντουρί έβγαζε έτσι κι αλλιώς πάντα, ο Ίνγκασον και ο Ολιβέιρα όταν γυρίσουν θα έρχονται από μακρόχρονες απουσίες και δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα σε τι κατάσταση θα βρίσκονται. Όλοι θα βοηθήσουν στην οικονομία της σεζόν, αλλά είναι λάθος να περιμένουμε ότι θα γυρίσουν και θα αλλάξουν επίπεδο την ομάδα.

Την ομάδα την αλλάζει επίπεδο φέτος η ατομική βελτίωση των παικτών, που επιτρέπει στο σύστημα να λειτουργήσει και να τους βελτιώσει κι άλλο. Μερικές περιπτώσεις είναι προφανείς, όχι μόνο ο Μπίσεσβαρ, αλλά και ο Αουγκούστο που δεν έχει καμιά σχέση με τον άοσμο παίκτη που κινδύνευε με κόκκινη σε κάθε ματς, άλλες πιο κρυφές, όπως ο Εσίτι που δύο χρόνια ήταν πάντα σε λάθος θέση και τώρα πάντα στη σωστή ή ο Μουργκ που όταν έρχεται από τον πάγκο σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια ότι τακτικά δεν θα γίνει λάθος. Για να μην πούμε για τον Σβαμπ που με άλλα δύο χαφ στον χώρο με κάνει να πιστεύω ότι είναι πιο σημαντικός ποδοσφαιριστής από τον Μαουρίτσιο.

Όλα αυτά σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι στην οικονομία της σεζόν ο Μίτριτσα, ο Τέιλορ, ο Άκπομ, ο Μιχάι, θα βελτιωθούν. Ο ΠΑΟΚ φέτος δεν είχε ποσοτικό πρόβλημα, κανένα. Το θέμα θα είναι αν σταθεροποιηθεί σε ένα επίπεδο λειτουργίας της ομάδας που να αναδεικνύει την ποιότητα.

Και από την Κυριακή είμαστε όλοι πολύ πιο ήσυχοι σχετικά με αυτό.

ΥΓ 1: Με το διπλό της Κοπεγχάγης στην Μπρατισλάβα, ο ΠΑΟΚ νικώντας τη Σλόβαν έστω μισό μηδέν την αφήνει 6 βαθμούς πίσω και βάζει πάρα πολύ ισχυρές βάσεις για να διπλώσει χρονιά στην Ευρώπη. Την προηγούμενη φορά που το έκανε αυτό, στην ενδεκάδα είχαμε τον Λέοβατς, τον Μυστακίδη και τον Κλάους. Θα είναι έγκλημα να αφεθεί να χαθεί αυτή η ευκαιρία και να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι ένας τρόπος για να εξασφαλίζουμε τον προϋπολογισμό της χρονιάς. Το να δώσουμε έναν, δύο ή και περισσότερους μεγάλους ευρωπαϊκούς αγώνες στην Τούμπα το 2022 μέσα στη σεζόν, είναι ο πραγματικός τρόπος να πούμε ότι ο ΠΑΟΚ μεγάλωσε φέτος.

ΥΓ 2: Από το γκολ του Βαρέλα κι έπειτα, έχουμε παίξει με την ΑΕΚ 15 φορές. 7 στην Τούμπα και 8 στο ΟΑΚΑ. Στην Τούμπα έχουμε 5 νίκες, 1 ισοπαλία και 1 ήττα,  12-6 γκολ. Στο ΟΑΚΑ 4 νίκες και 4 ισοπαλίες, 10-5 γκολ. Σύνολο 9 νίκες, 5 ισοπαλίες και 1 ήττα και 22-11 γκολ, δηλαδή νταμπλ σκορ μέσα – έξω και 60% νίκες, 33% ισοπαλίες, 7% ήττες. Ποσοστά μεγάλης ομάδας με μικρή. Αλλά αυτά συμβαίνουν. Σημασία έχει ότι από το γκολ του Βαρέλα κι έπειτα, ο ΠΑΟΚ έχει πάρει ένα πρωτάθλημα και τρία κύπελλα και η ΑΕΚ τρεις φορές τον Αραούχο και άλλες τόσες τον Βράνιες πίσω.