ΠΑΟΚ: Η μέχρι τώρα διπλή ήττα και η επιμονή στο όραμα

Δεδομένο πρώτο και κυρίαρχο: Ο εκνευρισμός για τα αποτελέσματα του ΠΑΟΚ δεν μπορεί να συγκρατηθεί εύκολα. Ακόμη και οι πιο ψύχραιμοι, έρχονται τέτοιες στιγμές όπως αυτή η χθεσινή στη Λιβαδειά, που… τρελαίνονται. Το ένα κακό αποτέλεσμα μετά από καλή εμφάνιση το αντέχεις. Το δεύτερο… έτσι και έτσι. Όταν πλέον αρχίζει και ξεφεύγει η κατάσταση, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Για όλους! Σε κάθε περίπτωση, ενδιαφέρον έχει η ανάλυση της κατάστασης, με όσο το δυνατό περισσότερη λογική και επιχειρήματα.  Με όση ψυχραιμία μπορεί να έχει κανείς…

Ό τι ο ΠΑΟΚ μετά την απόφαση για ανανέωση θα παιδεύονταν πάρα πολύ σε αυτή την αγωνιστική περίοδο, ήταν βέβαιο. Έγραφα και έλεγα πολλές φορές από το καλοκαίρι, ότι θα έρθουν αρκετές δύσκολες Δευτέρες και ας είναι έτοιμοι στον ΠΑΟΚ για τη διαχείρισή τους.  Αν εκεί στην ΠΑΕ και στην ομάδα θεωρούσαν ότι θα ήταν απλό και εύκολο να πετύχουν εξ αρχής και τον στόχο της ανανέωσης και της δημιουργίας νέου κορμού, μαζί με την αυτάρκεια, της Ευρώπης και του πρωταθλητισμού, τότε αξίζει να φύγουν για άλλο πλανήτη. Πάνω στη γη, όλα αυτά μαζί δεν μπορούν να γίνουν ταυτόχρονα και με απόλυτη επιτυχία.

Κατά την άποψή μου δύο είναι ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ οι λόγοι που οδηγούν τον ΠΑΟΚ σε αυτή την δύσκολη κατάσταση. Πέρσι ο Λουτσέσκου έλεγε: “To fight, to suffer”. Δυστυχώς, μέχρι τώρα όλος ο ΠΑΟΚ… μόνο το suffer νιώθει. Γιατί όμως;

ΜΕΤΑΓΡΑΦΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ

Ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου από πέρσι και μετά από κάποιο διάστημα που βρήκε χημεία και ισορροπία μεταξύ επιθετικής δημιουργίας και αμυντικής λειτουργίας, έπαθε πολλές ζημιές και έχασε στόχους από την αστοχία στην επίθεση. Από ένα μεγάλο ποιοτικό έλλειμμα που υπάρχει μπροστά. Έτσι έχασε (για παράδειγμα) και την Ευρώπη και το κύπελλο. Είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ, είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ, είναι εντελώς ΗΛΙΘΙΟ το ότι αυτή η ομάδα ΔΕΝ κατάφερε να κάνει πολλά ώστε να αγοράσει αυτό που της έλειπε. Το γκολ και την ευστοχία, που έρχεται μέσα από την ποιότητα η οποία αγοράζεται. Πώς, ποιος, γιατί, δεν απασχολεί. ΟΛΟΙ φταίνε, όλοι απέτυχαν να βοηθήσουν την ομάδα να ξεπεράσει –όσο γίνεται- το πιο μεγάλο της πρόβλημα. Κάτι προσπάθησαν και κατάφεραν με τον Νάρει, αλλά αλίμονο… Δεν θα έλυνε μόνος του το πρόβλημα.

Η αστοχία και η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ της ομάδας στο σκοράρισμα (μεγάλη χαζομάρα να μιλάμε για τύχη σε τέτοια μόνιμη και επαναλαμβανόμενη κατάσταση) αυτή που φέρνει τον ΠΑΟΚ τελευταίο μεταξύ των οκτώ πρώτων ομάδων στο σκοράρισμα, αποτελεί –για εμένα- τον κύριο παράγοντα για: Τα αποτελέσματα. Για τη βαθμολογική θέση. Για την χαμένη αυτοπεποίθηση όλων μέσα στην ομάδα, ακόμη και (σε ένα ποσοστό) για το απίστευτο άγχος των τελευταίων λεπτών σε κάθε αναμέτρηση με αποκορύφωμα τη χθεσινή ντροπή της Λιβαδειάς με τον αδύναμο αντίπαλο.

Τώρα που το θυμήθηκα: Υπάρχει το επιχείρημα ότι ο Σαββίδης έδωσε την δυνατότητα και τα λεφτά για να γίνουν 10 μεταγραφές και… κατόπιν «τι άλλο να κάνει, αν οι υπεύθυνοι απέτυχαν σε μερικές από αυτές;» Μάλιστα… Αλήθεια είναι αυτό, όπως αλήθεια είναι ότι από τον χειμώνα έγιναν απίστευτα λάθη στις επιλογές. Για παράδειγμα δεν είναι δυνατόν, είναι εντελώς αδικαιολόγητο, να σπαταλάει ο ΠΑΟΚ 3.5 εκατομμύρια για ποδοσφαιριστή, χωρίς πρώτα να τον τσεκάρει ως άνθρωπο, ως προσωπικότητα, για την αντίληψή του και την δυνατότητα επικοινωνίας και κατανόησης των βασικών. Αλλά το λάθος, διορθώνεται με λάθος;

Όταν τελικά μήνα Αύγουστο φάνηκε ότι ο ΠΑΟΚ ΔΕΝ έλυσε το ποιοτικό πρόβλημα μπροστά, ποιον ακριβώς τιμώρησε ο Σαββίδης μη δίνοντας το οκ για την άλλη μία, την τελευταία πιο ποιοτική μεταγραφή που είχε υποσχεθεί; Ήθελε να δείξει με αυτόν τον τρόπο ότι φταίνε οι άνθρωποι της ομάδας και ειδικά ο Μπότο, για να τους… τιμωρήσει; Τι μας νοιάζει ο Μπότο; Ο ΠΑΟΚ; Η ομάδα που έμεινε και πάλι ξεκρέμαστη και υποφέρει, ενώ ο ίδιος το είχε καταλάβει το πρόβλημα και έκανε κίνηση για παίκτη; Προφανώς τίθεται ένα οικονομικό-πρακτικό ζήτημα, αλλά η ασυνεννοησία ήταν και πάλι ανεπανάληπτη. Πιστεύω ότι αν στην ομάδα ήξεραν ότι τέλη Ιουλίου ο Μπίσεσβαρ θα ήταν η τελευταία κίνηση, προφανώς και δεν θα έκλειναν τον συγκεκριμένο. Θα αποκτούσαν έναν πιο ενεργό παίκτη. Τότε όμως γνώριζαν ότι μπορεί να αποκτηθεί και αυτός (για έναν ρόλο) και ένας ακόμη. Τελικά… έγινε και πάλι το λάθος που βαραίνει τους πάντες και βγαίνει πλέον στο γήπεδο.

ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ

Δεύτερος παράγοντας που παίζει (κατά την άποψή μου) μεγάλο ρόλο στην κρίση του ΠΑΟΚ και στην κακή του πορεία μέχρι τώρα βάσει πάντα και των αποτελεσμάτων, είναι η προσφορά των πιο μεγάλων παικτών. Των 30+ στους οποίους σωστά πόνταρε ο ΠΑΟΚ για να στηρίξει το πλάνο του και τους νέους ποδοσφαιριστές. Όποιος νομίζει ότι ανανέωση γίνεται με 70%-80% νέους, προφανώς δεν γνωρίζει βασικούς ποδοσφαιρικούς κανόνες. Καλώς ο ΠΑΟΚ πόνταρε αρκετά στο ρόστερ σε τέτοιους έμπειρους παίκτες, δυστυχώς εκείνοι αντί να δικαιώσουν την εμπιστοσύνη που τους δόθηκε, καταφέρνουν κάθε Κυριακή όλο και περισσότερο να εκτίθενται και να προκαλούν κακό στην ομάδα.

Προσέξτε πόσο μεγάλη είναι η αποτυχία τους;

Είναι κακή η απόδοσή τους. Δεν είναι όμως μόνο αυτό…

Είναι προβληματική (σε γενικές γραμμές) η κατάστασή τους και το σώμα τους το οποίο τους προδίδει.

Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι οι συγκεκριμένοι έμπειροι, κάποιοι από τους οποίους μάλιστα έζησαν και την περίοδο των αήττητων πρωταθλητών, ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΥΝ μέχρι τώρα και στο κομμάτι της νοοτροπίας που όφειλαν να επιδεικνύουν στα δύσκολα! Ο ΠΑΟΚ τους κράτησε και γι αυτό τον λόγο. Για να βγάλουν τη νοοτροπία νικητή που είχαν και φυσικά να την μεταφέρουν στους νέους που τώρα ξεκινούν στην ομάδα. Αποτυχία και πάλι αποτυχία.

Δεν γίνεται ο ΠΑΟΚ σε τόσο και τόσα ματς, αλλά κυρίως σε αυτό της Λιβαδειάς με τόσο αδύναμο αντίπαλο, να φθάνει στο 80΄ και να παρουσιάζει μία τέτοια εικόνα-λύπησης  στον αγωνιστικό χώρο. Τι τρόμος! Τι τρέμουλο! Παίκτες του ΠΑΟΚ 30-32-35 ετών που χρειάζονται… πάνες για να αντιμετωπίσουν τον φόβο που οι ίδιοι προκαλούσαν στους εαυτούς τους, γιατί αντίπαλος ΔΕΝ υπήρχε μέσα στο γήπεδο. Μόνοι τους φοβήθηκαν, μόνοι τους έχασαν κάθε έλεγχο, μόνοι τους έβαλαν τον Λεβαδειακό στην περιοχή, μόνοι τους έχασαν. Το απόλυτο παράδειγμα προς αποφυγή για τους νέους, ενώ οι «μεγάλοι» έμειναν για το ακριβώς αντίθετο.

Καμία δικαιολογία πλέον για κανέναν. Ο ΠΑΟΚ είναι πάνω από όλους ώστε να μας ενδιαφέρουν τα προσωπικά του καθενός. Πάμε συγκεκριμένα:

– Ο Βιεϊρίνια δεν μπορεί να βγάλει χωρίς μυϊκό πρόβλημα 2 συνεχόμενα ματς; Τελειώσαμε… Τι να κάνουμε δηλαδή;

– Ο Ολιβέιρα είναι σοκαρισμένος από όσα έπαθε στον ΠΑΟΚ με τις διαγνώσεις; Δεν μας ενδιαφέρει πλέον. Ο παίκτης αυτός χθες στη Λιβαδειά μπήκε και δεν ήθελε να παίξει. Φοβόνταν τον ίσκιο του. Εδώ που έφθασε το πράγμα, μας νοιάζει το πώς και το γιατί ή ότι ο φόβος του κάνει τεράστιο κακό στον ΠΑΟΚ;

– Ο Καντουρί γίνεται είδηση όταν παίζει και είναι καλά! Πρώτη φορά βασικός μετά από 6 μήνες!! Εκεί φθάσαμε… Με δύο καλά 90λεπτα στα δύο χρόνια.

– Ο Ζίβκοβιτς, τι σχέση έχει με παίκτη που αμείβεται με 1 ή 1.2 εκατομμύρια; Ο ορισμός του ντεφορμαρίσματος είναι: Κακός σε μία περίοδο αγώνων. Όταν αυτό το διάστημα φθάνει στους 8-10 μήνες, τότε μιλάμε για υπερτίμηση του παίκτη, της προσωπικότητας και των ικανοτήτων του.

– Ο Κούρτιτς έχει νεύρα! Δεν μας ενδιαφέρει… Δεν θέλει μάλλον να δει τα νεύρα των απέξω. Αν δεν μπορεί να ηρεμήσει υπάρχουν ειδικοί γιατροί να τον βοηθήσουν.

– Ο Ντόουγκλας τα ίδια. Ο Μπίσεσβαρ μπορεί 10 ή 15 λεπτά, αλλά θέλει να παίζει βασικός για να νιώθει καλύτερα. Αν το ποδόσφαιρο παίζονταν σε 20λεπτα ημίχρονα, καλώς. Επειδή όμως η διάρκεια είναι μεγαλύτερη, να μείνει στον ρόλο που θα του δώσει η ομάδα.

– Ο Σβααμπ έχει κάνει την αυτοκριτική του για το πώς γίνεται φέτος και κάθε φορά που μπαίνει αλλαγή ο αντίπαλος παίρνει τα πάνω του και ο ΠΑΟΚ φαίνεται να παίζει με παίκτη λιγότερο;

Όλοι αυτοί (όσοι έπαιζαν τέλος πάντων) δεν ντρέπονται για το χθεσινό χάλι στο τέλος; Δεν είναι ποδοσφαιρική η κριτική. Ο καθένας τους έχει από 300 ματς τουλάχιστον. Πώς δέχονται τέτοιοι παίκτες να λυγίζουν από την πίεση και να τους καταβάλει ο τρόμος έχοντας στο 1-0 τον ανύπαρκτο Λεβαδειακό;

Στο τέλος υπάρχει και ο προπονητής. Εκείνος που έχει την βασική ευθύνη για όσα γίνονται εντός γηπέδου. Όταν πολλά πηγαίνουν στραβά, ο προπονητής φταίει. Από εκεί και πέρα ο Λουτσέσκου δουλεύει, η ομάδα βελτιώνεται τακτικά, κάνει την προσπάθειά του να εξελίξει τους παίκτες αν και το καλοκαίρι έβγαζε απογοήτευση και ήταν αδικαιολόγητος. Προφανώς και έχει την βασική ευθύνη για την πορείας της ομάδας. Όχι τόσο για την μεταγραφική αποτυχία-ασυνεννοησία, όσο για το ότι εκείνος, ενώ εξειδικεύεται στη διαχείριση προσωπικοτήτων, σε αυτή την περίσταση, χάνει τη μάχη και το κακό με την χαμένη αυτοπεποίθηση όσο πάει τόσο και μεγαλώνει.

Το ξέρει και ο Λουτσέσκου, ότι… μία-δύο-τρεις θα επικρατήσει απογοήτευση και η ομάδα θα σταματήσει να βελτιώνεται. Εκεί θα προκύψει αδιέξοδο, αφού θα αμφιβάλουν για το πλάνο. Κάπως έτσι, με τους υπάρχοντες είναι υποχρεωμένος να βρει την ιδανική χημεία μέσα στο γήπεδο που θα οδηγήσει σε αποτελέσματα. Ακόμη και αν πρέπει να πάρει… κεφάλια. Ο ΠΑΟΚ κινδυνεύει.

Από εκεί και πέρα άλλο θέμα δεν τίθεται και δεν μπορεί να τεθεί ώστε ο ΠΑΟΚ να γυρίσει 1-2 χρόνια πίσω και να κάνει νέο ξεκίνημα επάνω στο… νέο ξεκίνημα. Όποιος με το ζόρι θέλει να επιβάλει την άποψή του στο Σαββίδη για την πολιτική του και τις επιλογές του στο θέμα πλάνο και ανθρώπων που θα το υπηρετήσουν, ας το επιχειρήσει… Ο Σαββίδης την περασμένη εβδομάδα έστειλε 3 φορές το μήνυμα ότι το πλάνο δεν αλλάζει. Νομίζει κανείς ότι είναι τόσο επιπόλαιος να κάνει κωλοτούμπα επειδή ο ΠΑΟΚ δεν κέρδισε τον Λεβαδειακό από μία στραβοκλωτσιά ή επειδή ίσως να μην κερδίσει και τον Ολυμπιακό;

Αν κάποιος νομίζει ότι μπορεί να επιβάλει την άποψή του στον Σαββίδη, θα έχει ενδιαφέρον και ο τρόπος και τα επιχειρήματα…

Αν ενδιαφέρει η άποψή μου: Κατανοητό το πλάνο που οδηγεί τον ΠΑΟΚ σε ένα μακρόπνοο δρόμο πρωταθλητισμού από άλλη κατεύθυνση. Σωστή, η βασική λογική ανανέωσης και ανθρώπινα τα λάθη στην υλοποίησή του, αν και η μη ενίσχυση στην επίθεση είναι και θα είναι οδυνηρή και θα οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα για όλο το πλάνο. Σωστή και λογική η εμπιστοσύνη στον πιο επιτυχημένο προπονητή (κυρίως σε αυτόν) με την προϋπηρεσία και την επιτυχία του στη διαχείριση προβληματικών καταστάσεων να παίζει ρόλο ώστε να περιμένουμε την προσπάθειά του να το γυρίσει…

Ο δρόμος που ο Σαββίδης οραματίστηκε να βάλει τον ΠΑΟΚ, είναι δύσκολος, είτε το έκανε από συνειδητή επιλογή που αυτό πιστεύω, είτε από ανάγκη. Όποιος δεν έγινε ΠΑΟΚ από τα αποτελέσματα των τελευταίων ετών (πάλι με Σαββίδη βεβαίως για να μην ξεχνιόμαστε…) μπορεί να αντέξει, να υποφέρει, θα κοντέψει να τρελαθεί από τους… Μπελμόντε και τους Διαμαντήδες, αλλά θα ακολουθήσει μέχρι τη δικαίωση. Η οποία θα έρθει όταν η πρώτη ομάδα θα έχει πολλούς παραπάνω από τους παικταράδες των ακαδημιών, πλαισιωμένους από μερικούς έμπειρους που θα είναι καλύτεροι και του Νάρεϊ.  Αυτή είναι η μεγαλύτερη ελπίδα του ΠΑΟΚ. Αυτές οι ελπίδες οι οποίες είναι και πολύ βάσιμες.

Προσωπικά (αλλά και οι περισσότεροι από εμάς εδώ στο PAOK24)  και ενώ γνωρίζω ότι σε τέτοιες δύσκολες περιστάσεις πολλοί που έχουν δημόσιο λόγο φροντίζουν να πηγαίνουν… όπου φυσάει ο άνεμος, εξακολουθώ  να επιχειρηματολογώ και συνεχίζω να έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο όραμα του Ιβάν Σαββίδη και στην επιλογή του να εμπιστευθεί γι αυτό, τον Ραζβάν Λουτσέσκου. Στο τέλος, όσο και αν αργήσουν, αισιοδοξώ ότι θα τα καταφέρουν.