Το σχόλιο της ημέρας

Ξεκινάμε με ποδόσφαιρο όπου η κυβέρνηση αποφάσισε να γίνει ο τελικός κυπέλλου χωρίς κόσμο των δύο ομάδων. Μία απόφαση που φανέρωσε αδυναμία πρόληψης επικίνδυνων καταστάσεων.

Ο ΠΑΟΚ εδώ και χρόνια στην πολιτική που ασκεί σε τέτοιες καταστάσεις, πρέπει να ισορροπεί μεταξύ γκρίνιας και ανωτερότητας. Πόσο να γκρινιάξει για να μην φανεί ηττοπαθής, μέχρι πόσο να διεκδικήσει τα συμφέροντά του χωρίς να αναδεικνύει την ποδοσφαιρική του ανωτερότητα που πρέπει να τον οδηγήσει και σε αυτό το παιχνίδι όπου μπορεί για δεύτερη συνεχόμενη φορά να πανηγυρίσει τίτλο στην έδρα του αντιπάλου. Όλα έχουν ένα μέτρο και είδαμε αυτές τις ημέρες μέχρι που το έφθασε η ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Μπορούσε και παραπάνω; Σίγουρα… Μπορούσε λιγότερο; Ίσως.

Από εκεί και πέρα εγχειρίστηκε ο Βιεϊρίνια που μακάρι να ξαναπαίξει μέσα στο 2019, ενώ όλοι οι άλλοι ετοιμάζονται για τον τελικό που θα σφραγίσει την πιο επιτυχημένη χρονιά οποιασδήποτε ελληνικής ομάδας.    

Πάμε στο βόλεϊ όπου ο ΠΑΟΚ έχασε δίκαια και πάλι από τον Ολυμπιακό. Οι φιλοξενούμενοι ήταν καλύτεροι, πιο ποιοτικοί στην επίθεση και κέρδισαν τον ΠΑΟΚ που «κάθισε» μετά το πρώτο νικηφόρο σετ.

Ο ΠΑΟΚ σημάδεψε τον Βούλγαρο ακραίο του Ολυμπιακού στην υποδοχή, αυτό ήταν σωστό μια και οι μπάλες έφευγαν αλλού γι’ αλλού, αλλά οι αντίπαλοι είχαν τρομερά χτυπήματα και απέδειξαν ότι έχουν περισσότερο ταλέντο. Ήταν όπως κάποτε ο ΠΑΟΚ πόνταρε στον Χιμένεθ που όσο κακή υποδοχή και αν έκανε, τόσο καλά χτυπούσε ψηλές και χαλασμένες μπάλες.

Από εκεί και πέρα στον ΠΑΟΚ πρέπει να προβληματιστούν πώς και γιατί έσπασε ο ρυθμός μετά το τέλος του πρώτου σετ με την αδικαιολόγητη καθυστέρηση να ξεκινήσει το δεύτερο. Δεν ξέρουμε τι θα γίνονταν αν δεν υπήρχε αυτή η πονηρή διακοπή, αλλά αυτό που τώρα είδαμε ήταν αρνητικό για τον ΠΑΟΚ.

Πόσο στεναχωριέμαι που δεν ασχολούμαστε καθόλου με το μπάσκετ, που δεν ξέρουμε ούτε με ποιον παίζει η ομάδα του ΠΑΟΚ, που δεν υπάρχει άλλη προοπτική για φέτος…