ΜΠΑΣΚΕΤ
Περήφανος άνθρωπος
O προπονητής του ΠΑΟΚ κλείνει τα 67 του χρόνια αλλά η δίψα του για μπάσκετ, όπως και η στάση ζωής του, είναι ίδια όπως και όταν ξεκινούσε την καριέρα του, από τον Δημόκριτο…
Ο Μαρκ Ράιλανς παραδέχομαι ότι μου έγινε γνωστός, χθες το πρωί βλέποντας τους νικητές των Όσκαρ. Ο συγκεκριμένος ηθοποιός, κέρδισε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου, παίζοντας τον Ρούντολφ Έιμπελ στην εκπληκτική «Γέφυρα των κατασκόπων», για όσους βλέπουν το συγκεκριμένο όνομα και αναρωτιούνται ποιος είναι.
Το βράδυ της ίδιας ημέρας, είδα την εν λόγω ταινία και αυτό που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, εκτός από τη φοβερή ερμηνεία του Ράιλανς, ο οποίος έχει το ρόλο ενός Ρώσου κατάσκοπου, είναι ότι αποκαλεί τον… Αμερικανό δικηγόρο που του έβαλαν, μετά τις πρώτες στιγμές που τον είδε και μάλιστα περίοδο Ψυχρού Πολέμου «περήφανο άνθρωπο»!
Τον αποκαλεί έτσι, γιατί παρά το κλίμα και την εχθρότητα, ο Τομ Χανκς (ως Τζέιμς Ντόνοβαν) βάζοντας πάνω από όλα τη δουλειά του ως δικηγόρος, κάνει ότι μπορεί για να τον υπερασπιστεί. Και στο… happy end δικαιώνεται, έχοντας περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις, με τον ιδιαίτερο «πελάτη» του να τον αποκαλεί και πάλι «περήφανο άνθρωπο» μιλώντας ρώσικα…
Αυτή η εισαγωγή, για αυτούς που δεν έχουν δει την ταινία. Η ίδια σκέψη και η ίδια φράση, μπορεί να περάσει από το μυαλό και για τον Σούλη Μαρκόπουλο. Περήφανος άνθρωπος…
Πρόκειται για το μακροβιότερο προπονητή του συλλόγου, με τη μεγαλύτερη του επιτυχία να είναι πολύ πίσω. Στα πρώτα του βήματα, ως πρώτος προπονητής, το 1994, με τον καλύτερο ΠΑΟΚ όλων των εποχών, ίσως στο καλύτερο παιχνίδι ελληνικής ομάδας σε ευρωπαϊκούς τελικούς. Εκείνη η κατάκτηση του Κυπέλλου Κόρατς, ήταν από εκείνες τις επιτυχίες που μένουν για πάντα στην καριέρα ενός προπονητή, αλλά στην καριέρα του έχει περισσότερες επιτυχίες από εκείνη, έστω και λιγότερο λαμπερές…
Η παραδοχή σχεδόν όλης της «πιάτσας» όλα αυτά τα χρόνια, για τη δουλειά του, που κατά έναν περίεργο τρόπο, τις περισσότερες φορές γίνεται υπό δύσκολες συνθήκες, είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του. Ίσως και ένα «γιατί» από τους περισσότερους, που αφορά ένα ερωτηματικό, για το γεγονός ότι δεν του δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψει στο κορυφαίο επίπεδο ή στην εθνική ομάδα. Και όταν του δόθηκε, πέρσι από τον Ολυμπιακό, αυτός, ζυγίζοντας όλες τις καταστάσεις δεν την «άρπαξε», γιατί μέσα του, δε θα ένιωθε ποτέ καλά, ξέροντας ότι η οικογένειά του, το σπίτι του, είναι πάντα η Θεσσαλονίκη…
Η ιστορία βέβαια, δε γράφεται με αν. Αν νικούσε ο ΠΑΟΚ στο Κερατσίνι, ο Σούλης Μαρκόπουλος θα ήταν σήμερα στο ξεκίνημα μια εβδομάδας γεμάτης άγχους και προετοιμασίας για τον τελικό Κυπέλλου του προσεχούς Σαββάτου στο ΟΑΚΑ, με τον Παναθηναϊκό. Δε νίκησε όμως. Και το ίδιο βράδυ εκείνου του ημιτελικού, «έχασε» τη μητέρα του. Ο νόμος του Μέρφι ξέρετε, έχει ισοπεδώσει κάτι ατάκες του Πάολο Κοέλιο…
Τα χειρότερα Χριστούγεννα της ζωής του; Ίσως. Οι ιστορίες που τον συνοδεύουν, δεν είναι πολλές, όπως για άλλους προπονητές με σπουδαία πορεία. Βέβαια, οι… τρίωρες προπονήσεις του έχουν γράψει το δικό τους μύθο, η προετοιμασία κάθε προπόνησης και κάθε αγώνα, σαν να είναι τελικός συνεχίζονται, ακόμα και τώρα που «πάτησε» τα 67.
Πρόκειται για τον πιο χαμηλών τόνων overachiever προπονητή, όλα αυτά τα χρόνια. Ένας άνθρωπος που όταν βρίσκεται στον πάγκο, ξέρεις πως όποιες κι αν είναι οι συνθήκες στην ομάδα του, όποιον κι αν αντιμετωπίζει, θα βγάλει κι από τη μύγα… ξύγκι, για να πάρει τη νίκη. Και αν δεν το καταφέρει, την επόμενη μέρα στην προπόνηση, θα ψάξει και την τελευταία λεπτομέρεια για να τη διορθώσει στο επόμενο παιχνίδι. Τουλάχιστον, αυτό κάνει στην καθημερινότητά του στον ΠΑΟΚ, από το 2009 και έπειτα.
Μάλιστα, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, όταν βρίσκεται σε κάποιο σεμινάριο προπονητών, πηγαίνει με στυλό και χαρτί, για να σημειώσει όλες τις νέες ιδέες που μπορεί να ακούσει!
Βέβαια, ένας προπονητής που βρίσκεται στους πάγκους σχεδόν 25 χρόνια, εννοείται ότι κάνει και λάθη. Εννοείται ότι έχει τις δικές του επιλογές που κάποιες φορές του βγαίνουν πάνω στο παρκέ, κάποιες άλλες όχι. Συνήθως όμως, έχει να αντιμετωπίσει ακριβότερους και πιο «λουσάτους» αντιπάλους, έχοντας να αντιπαραβάλλει μόνο μαχητικότητα και μπασκετική «πονηριά».
Στο τέλος της ημέρας, ο Σούλης Μαρκόπουλος μπορεί να γυρνάει στο σπίτι του και να ξέρει πως έκανε ότι μπορούσε, μέσα στο δικό του αυστηρό ηθικό πλαίσιο, για να κάνει σωστά τη δουλειά του, όλα αυτά τα χρόνια. Οι άνθρωποι της θρησκείας (προσέξτε, της θρησκείας όχι της εκκλησίας, έχει διαφορά) δεν αλλάζουν τον ηθικό τους κώδικα. Και ο προπονητής του ΠΑΟΚ, που πιστεύει πολύ με το δικό του τρόπο, δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτό.
Κι όπως ο Τομ Χανκς ως Τζέιμς Ντόνοβαν, αποκαλείται «περήφανος άνθρωπος», έτσι κι ο Σούλης Μαρκόπουλος, είναι ο περήφανος άνθρωπος του ΠΑΟΚ, ο περήφανος άνθρωπος του ελληνικού μπάσκετ.
Κόουτς, χρόνια πολλά!